آئین مستان

به احترام محرم بیا ببخش مرا

برای خاطر این اشک ها ببخش مرا

تو در میان عزادار های خود هستی

ندیده چشمم اگر که تو را ببخش مرا

هزار جمعه گذشت و نیآمدی اما

نمرده ام پس از این جمعه ها ببخش مرا

مَبین سیاه دلم که سیاه پوشت توام

بیا به حرمت رخت عزا ببخش مرا

عزیز فاطمه از من اگر که رنجیدی

به ماه ماتم خون خدا ببخش مرا

میان روضه یا در میان سینه زدن

هزار مرتبه دارم دعا ببخش مرا

به زیر سقف حسینیه ها اگر که نشد

به زیر قُبه ی کرب و بلا ببخش مرا

هنوز یه روزنه ی دیگه داریم امشب به آقا التماس کنیم. آقا جانم:

به دختری که زبیداد خارهای بلا

هزار آبله دارد به پا مرا ببخش

الهی به رقیه،الهی به رقیه....

جز خاک مرهم روی زخم پیکری نیست

پاگیره این ویرانه ام بال و پری نسیت

دیدی بچه های کوچیک،گاهی اوقات میآن،تو چشم باباهاشونخودشون رو نگاه میکنند،موهاشون رو تو چشم باباهاشون،تو آیینه ی چشم بابا

در قاب چشم عمه هر چه سر کشیدم

دیدم نشانی از سه ساله دختری نیست

بابا آخه دختر سه ساله که می خواد از جا بلند بشه دست به دیوار که نمیگیره،همه ی تنم درد میکنه بابا،یه جای سالم تو تنم نیست بابا... یه دختر بچه وقتی که گریه میکنه، ناخوداگاه آدم میره بغلش میکنه،اشکش رو پاک میکنه،اگه بفهمی بچه یتیمه،بابا نداره،دیگه دورش میگردی،حالا ببین رقیه چی میگه:

این جا بساط اشک ِ معصومانه ام را

جز پشت دست زجر اصلاً مشتری نیست

جز ناسزا گفتن کسی حرفی بلد نیست

جز مو کشیدن انگار هیچ رسم دیگری نیست

با آستین پاره باید رو بگیرم

وقتی که در این شهر حرف روسری نیست

یک شهر خولی بهتر از یک یهودی

در بغض از این قوم،قوم بدتری نیست

شاید اشاره بی بی به این باشه،تو این کوچه که مارو بردن همه سنگ زدن،سنگ ها جاهاش خوب میشه،اما هیچ زخمی بدتر از زخم زبون نمیشه،یهودی ها به ما میگفتن:اینها خارجی اند،اما بابا دلم از اینجا گرفته،کاشکی همه ی این سنگ ها رو به من می زدند، داشتم سرت رو بالای نی نگاه میکردم،دیدم یه پیر زن یهودی سنگ برداشت،چنان سرت رونشونه گرفت،سر از رو نیزه افتاد.

لحظه به لحظه احتمال مردنم هست

از سنگ و سیلی خوردنی ِ بهتری نیست

چشم سیاهی می رود خیلی ضعیف است

از من گرسنه تر یتیم دیگری نیست

زخانه ها همه بوی طعام می آمد

ولی به جان تو بابا گرسنه خوابیدم

وقتی بدن رقیه رو دفن کرد عمه ی سادات، همه رو یک به یک آروم کرد، رباب رو آروم کرد،سکینه رو آروم کرد، یه وقت دید گوشه ی خرابه اُم کلثوم زانوی غم بغل گرفته، چنان جانسوز داره ناله میزنه،هی به سینه میزنه، هی میگه:عمه قربونت برم،بی بی جلو اومد،یه نگاه به خواهر کرد عزیز دلم مگه نمی بینی به چه سختی اینها رو آروم کردم،چرا داری آتیش دلشون رو شعله ور میکنی؟ فرمود: خواهر جانم دست خودم نیست،دیشب این بچه آروم آروم اومد هی دست به دیوار می گرفت،هی می افتاد رو زمین،خودش رو رسوند اومد رو دامنم نشست،گفتم:عمه قربونت بره،چرا نخوابیدی عزیز دلم، یه نگاه تو چشام کرد،از نگاش فهمیدم یه حرفی می خواد بزنه،گفتم:الهی قربونت برم،به عمه بگو،چی می خوای؟حیا کرد چیزی نگفت، من دوباره اصرار کردم،کاشکی اصرار نمی کردم،اصرار کردم چی می خوای؟یه وقت دیدم  معصومانه گفت: خیلی گرسنه ام،دیدم هیچ کاری براش نمی تونم بکنم،بغلش کردم.

چشم سیاهی می رود خیلی ضعیف است

از من گرسنه تر یتیم دیگری نیست

یه وقت دیدن خم شد رو سر بابا،می خواد لب ها رو ببوسه،با تعجب هی سر رو بو میکشه،گفت:بابا

زخم سرت بوی شراب و دود دارد

مظلوم تر، زخمی تر از این سر،سری نیست

بالا و پایین رفتی از بس روی نیزه

از نی سواری ها برایت حنجری نیست

همه ی حرف ها رو زد،گفت:بابا همه ی درد هام یه طرف،این یه دونه یه طرف

از کم محلی ِ عمو از روی نیزه

اینجا برایم درد ضجر آورتری نیست

کن دعا بابایی، تو کوچه کم نیآرم

رو زمین نیوفتم ،رو خارا پا نذارم

کاش می شد که وایستیم،یه کم نفس بگیرم

تا گل سرم رو از اینها پس بگیریم

سخت ِ که ببینم، کنیزا،من و نشون هم میدن

سخت ترین ِ اما، ببینی، که بچه ها هولم میدن

دخترا سر راه،به خنده،گوشوارمو نشون میدن

پیش من که دستام، تو بندِ، النگومو نشون میدن

تو حراجی دیدم ، تو بازار،دوباره گهواره مونو

پشت عمه موندم،نبینن،لباسای پاره مونو

می خورم از همه،پر نامحرمه،وای از این درد یتمی

کن صِدام که تو شام دیگه صِدام نپیچه

کن دعام که زنجیر به دست و پام نپیچه

آخه بابا هر موقع زنجیر به پاهای من گیر میکنه،از حرکت می ایستم،میان عمه مو میزنند

میکشه طناب و برام گلو نمونه

نیزشو تکون داد روی نی عمو نمونه

بابا خودم دیدم چه طور سر عمو رو بسته بودن.... این اشک هاتو رو دستت بگیر، خدایا به آبروی سه ساله ی ابی عبدالله فرج امام زمان برسان، خدا به آبروی رقیه سلام الله علیها آقامون رو از همه ی ما راضی و خوشنود بگردان.