آئین مستان

اومده صبح اجابت / وقته بندگی عبادت

کی دیده یه ماه کامل / وا باشه درهای رحمت

وقتشه برای چند شب / که ماهم خدایی باشیم

با هزارتا استغاثه / دیگه از قفس رهاشیم

تویه کوچه باغ دلها / میپیچه نسیم یارب

دیدنیه این شبها که / مهمونه خداییم هر شب

الهی العفو  الهی العفو

نفسها که در شمار است / دیده ها پرستاره است

میریزه ناله و شیون / از دلی که پر شراره است

مولای من مولای من مولای من ؛ دیگه نخلستونا صدات نمی شنون ، دیگه حسرت ناله های علی به دل می برن؛ بزار برا بار آخر یه ذره ناله بزنه خودش خالی کنه ؛ گوش بده شاید تو هم بشنوی . مولای یا مولای هر چن مولای مولای که می گفت یه دست به محاسنش می گرفت ، می گفت خدا کی قرار محاسنم خونی بشه ،دیگه علی خسته شده

دلمو دیوونه کردی / سحرهای دل سپردن

به سر زلف نگارم / عاشقونه گره خوردن

این شبها که چشم خسته ام / غرق اشک و التماس

دخیل تار عبای / یه غریبه ، ناشناسه

الهی العفو  الهی العفو

آقایی که کوچه های / کوفه میشنون صداشو

میبینند نیمه های شب / تا خرابه رد پاهاشو

دنبال رد نگاهش / کوچه ها در به در اون

سراغ بابا میگیرن / یتیما از دختراشون(خواهراشون یا مادراشون)