آئین مستان

تاب گیسوی سیاهت کرده بی سامان مرا

گردش ناز نگاهت کرده سرگردان مرا

هر دلی از ساغر چشم سیاهت می چشید

در هوای وصل رویت از دو عالم پر کشید

باقر علم خدایی دلربایی تا خدا

شاهد دشت بلا و ماندگار کربلا

یا اباجعفر محمد

تاب گیسوی سیاهت کرده بی سامان مرا

گردش ناز نگاهت کرده سرگردان مرا

هر دلی از ساغر چشم سیاهت می چشید

در هوای وصل رویت از دو عالم پر کشید

علم اول تا به آخر قطره ی دریای تو

عالم و آدم اسیر نرگس شهلای تو

چشم عباس علی محو بهشت قامتت

حسن خوبان دو عالم جلوه ای از طلعتت

گم شدم درشام گیسوی سیاهت ای صنم

دم به دم در سایه ی زلف کجت می می زنم

ساقی و میخانه و می ، عشق و سر مستی تویی

کاسه و جام و سبو و مستی هستی تویی

یا ابا حعفر محمد

حسنی و حسن آفرینی ای نگار نازنین

ای سیه گیسوی مه رخ سان زین العابدین

حضرت روح الامین جارو کش میخونته

عالم و آدم اسیر نرگس مستونته

من که پیش از هستی و مستی غلامت بوده ام

بنده ی عشق تو و شیدای نامت بوده ام

قامت طوبی به پیش قامتت رسوا شود

صد قیامت از قیام قامتت بر پا شود

دل ز گیسویت بریزد زلف اگر بر هم زنی

آتش اندر خرمن زهد بنی آدم زنی

منی که مشهدالرضا رو دیدم / منی که صحن کربلا رو دیدم

نمیتونم ببینم حرم نداری

منی که مُهر عشقته رو سینم / منی که زائرِ شهر مدینم

نمیتونم ببینم حرم نداری

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

آسمون باز هوای گریه داره / که بقیع پُرِ از گرد و غباره

خادم و زائر و روضه خون نداره

به خدا همه ی درد من اینه / بمیرم توی گرمای مدینه

روی قبرت آقا سایبون نداره

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

پای تو همه زندگیم رو باختم / خواب دیدم یه ضریح برا تو ساختم

زیارت نامه توی حرم میخونم

به خدا اگه من حاجت روا شم / دوباره زائر کرببلا شم

سلام تورو به ارباب میرسونم

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم