آئین مستان

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامُ

خیلی سخت بود ..

که ببینم به اسیری میبرند اهل حرم رو

خیلی سخت بود ..

که ببینم با غل و زنجیر بستند خواهرم رو

خیلی سخت بود ..

که ببینم چشم نامحرم سویِ حرم می افته

خیلی سخت بود ..

که ببینم از رو ناقه داره همسرم می افته

یادم نمیره دستایِ در طنابُ

یادم نمیره اشک چشم ربابُ

یادم نمیره اون مجلسِ شرابُ

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامُ

خیلی سخت بود ..

که ببینم دست ناموسمُ با سلسله بستن

خیلی سخت بود ..

که ببینم شامیا میگن اینا خارجی هستن

خیلی سخت بود ..

که ببینم خواهرم رقیه رو با گوش پاره

خیلی سخت بود ..

که ببینم صورتش نیلی شده پاش پُرِ خاره

یادم نمیره آتیش و خیمه گاهُ

یادم نمیره طفلان بی پناهُ

یادم نمیره جسم تو قتلگاهُ

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامو ..

خیلی سخت بود ..

که شنیدم داره قرآن میخونه رو نیزه بابا

خیلی سخت بود ..

که شنیدم دشمنا به ما میدادن سبّ و دشنام

خیلی سخت بود ..

که شنیدم خنده های حرمله پیش ربابو

خیلی سخت بود ..

که شنیدم صحبت از کنیری تو بزم شراب بود

یادم نمیره نمک به زخممونُ

یادم نمیره اون چوب خیزرونُ

یادم نمیره لبای پر خونُ

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامو ..

بسته راه چاره دید و گریه کرد
طفل بی‌گهواره دید و گریه کرد
دختر آواره دید و گریه کرد
روسری پاره دید و گریه کرد

او چهل سال است کارش گریه است
این چهل سال افتخارش گریه است

دست بسته از زنان شرمنده شد
از تمام کاروان شرمنده شد
بیشتر از دختران شرمنده شد
مجلس می, آنچنان شرمنده شد

در میان راه تنها مرد بود
بین یک جمعیتی نامرد بود

از غم ویرانه‌رفتن اشک ریخت
پایکوبی کرد دشمن، اشک ریخت
هم زیارتنامه‌اش آتش گرفت
هم سر و عمامه‌اش آتش گرفت

کوچه‌های شام خیلی سخت بود
سنگ‌های بام خیلی سخت بود
طعنه و دشنام خیلی سخت بود
جام و بزم عام خیلی سخت بود

خنده‌های شمر یادش مانده است
ماجرای شمر یادش مانده است
چکمه‌های شمر یادش مانده است
جای پای شمر یادش مانده است

کندی خنجر عذابش می‌دهد
ضربه‌ی آخر عذابش می‌دهد

آمد و بال و پرش را جمع کرد
دست بی‌انگشترش را جمع کرد
با حصیری پیکرش را جمع کرد
روی دستش حنجرش را جمع کرد

من از این مردم بی عار دلم می گیرد
از مکافات از آزار دلم می گیرد
ذبح را آب نداده جلویم سر نبرید
تا قیامت من از این کار دلم می گیرد
سنگها از در و دیوار به ما می خوردند
تا ابد از در و دیوار دلم می گیرد
محمل عمۀ ما چقدر هول دادند
به خدا از سر بازار بدم می آید

دست من که بسته شد برده فروشی رفتم

من از این دست گرفتار دلم می گیرد
مُردم و زنده شدم بس که نگاهم غم دید
عمۀ من چقدر مجلس نامحرم دید

تو این آتیش تاب و تب

ای خدا،ای خدا،ای خدا

چه خوب ِ باشه تشنه لب

ای خدا،ای خدا،ای خدا

دیده چشم من، صحنه هایی كه، عالم و آدم ندیدند

تو یه صبح تا شب،عزیزانم و،لب عطشان سر بریدند

غریبم غریب،غریبم غریب،غریبم غریب،غریبم

دار و ندارم گریه بود، ای خدا،ای خدا،ای خدا

یه عمری كارم گریه بود، ای خدا،ای خدا،ای خدا

چی می شد اگه ،مادرم من و ،نمیزاد و من نبودم

یاد دستای، تو طنابم و ،یاد رخ های كبودم

غریبم غریب،غریبم غریب

تو لحظه های آخرم

ای خدا،ای خدا،ای خدا

یاد بریده حنجرم

ای خدا،ای خدا،ای خدا

حالا كه یه عمر ،سهم قلب من، غصه و رنج و بلا بود

كاش مثل بابام،یا مثل عموم، مرقدم تو كربلا بود

غریبم غریب،غریبم غریب

مرا می‌ شناسی بقیعم

 منم قبله گاه غریبان

مرا می شناسی بقیعم

 که با اشک و آهم چراغان

چه شبها که بی روضه مَردم

 در آغوش من گریه کردند

به صادق به باقر به سجاد

 به یاد حسن گریه کردند

غم غربت من، رسیده به افلاک

که ارکان ارض است، در این تربت پاک

واویلا، واغربتا

بقیعم که پر کرده عمری

 غم فاطمه خلوتم را

زپنهانی قبر زهرا

 بخوان قصه ی غربتم را

گهی بر مزار امامان

 گهی نزد ام البنینم

من آن تربت ساده هستم

 که با عرشیان همنشینم

شده زائر من هزاران کبوتر

شده همدم من مزار پیمبر

واویلا، واغربتا

پُر از ماتم فاطمیه

پُر از داغ پیغمبرم من

پُر از روضه های نخوانده

پُر از غربت حیدرم من

پریشانم از منع گریه

پریشانم از منع ماتم

به سر آید این عصر عُسرَت

بنا بر روایات محکم

دل من گرفته، خدایا خدایا

از این عمروعاصان، از این بولهب ها

جگرم داره میسوزه با آتیش زهر کینه

یادگار کربلا از نفس افتاد ای مدینه

 گوشه ی هجره تو بستر رو لبم شهادتینه

 ذکر اشهدم تو غربت یا ابالمظلوم حسینه

 نمیره از نظر من کربلا بعد چهل سال

 گریه میکنم شب و روز به یاد روضه ی گودال

یا حسین غریب مادر

دیگه خستم از زمونه دیگه از دنیا شدم سیر

رو تنم بعد چهل سال مونده جای غل و زنجیر

 تو آتیش و خون میمرم خیمه ها رفته به غارت

 میون تموم دردام امون از درد اسارت

 با لب تشنه تو مقتل سر بابامو بریدن

 برا گوشواره و معجر طرف خیمه دویدن

یا حسین غریب مادر

روی پام رد طنابه زندگی برام عزابه

جای اهل بیت که میگه میون بزم شرابه

 توی دستی خیزرونه توی دستی جام می بود

 به جای تشت طلا کاش که سرش بالای نی بود

یا حسین غریب مادر