آئین مستان

بیایید عشق را عبادت كنیم

به سجاده عرض ارادت كنیم

در این خشك سال صداقت شبی

دو ركعت محبت تلاوت كنیم

«تمام عبادات ما عادت است

به بی عادتی كاش عادت كنیم»

بیایید نوبت بگیریم و بعد

صف عاشقی را رعایت كنیم

همین كه در این صف نشستیم پس

بیایید شكر ولایت كنیم

شب سوم عاشقی های ماست

دوباره كمی عشق نیت كنیم

مجال عبادت به عالم رسید

بهار مناجاتیان هم رسید

به چشم زمین تا كه مهمان شدی

به عمر پدر راحت جان شدی

تو از مادری آریایی نژاد

و از ما و فرزند ایران شدی

عجم با تو شانی دگر یافت چون

تو فامیل با شهر سلمان شدی

پر از لحظه های ركوع و سجود

و تندیس خاكی ایمان شدی

تو هستی؛ قناعت چه معنا دهد

مگر نه كه لبریز احسان شدی

كریمانه ما را بخر حضرتا

تو كه آبروی كریمان شدی

نوشتم كه مهتاب من آمده

علی ابن ارباب من آمده

باز یاران عید دیدار جمال یار شد

باز فصل رؤیت مهر رخ دلدار شد

باز مُلک کبریا شد غرق در دریای نور

باز میلاد حسین‌ بن ‌علی تکرار شد

جان به کف گیرید جانان می‌رسد از کوه نور

دیده بگشایید اینک لحظۀ دیدار شد

چشم ثارالله روشن شد به رخسار علی

دامن شعبان، بهار از این گل رخسار شد

بر گل رخسار، لبخندت مبارک یا حسین

لیلۀ میـلاد فرزنـدت مبــارک یا حسین

مرحبا ای ماه شعبان آفتاب آورده‌ای

آفتاب روی حق را بی‌نقاب آورده‌ای

شهربانو این که در آغوش بگرفتی علی‌است؟

یا دوباره احمد ختمی‌مآب آورده‌ای

بوی عطر احمدی بر آسمان سر می‌کشد

بلکه بر گل‌های زهرایی گلاب آورده‌ای

بر حسین‌بن‌علی زادی علی‌بن‌الحسین

یا مگر از کعبه امشب بوتراب آورده‌ای

مـادر ایـرانِ اهـل‌البیت، مــام نُه امام

ای عروس فاطمه از فاطمه بادت سلام

این پسر سر تا قدم جان حسین‌بن‌علی است

این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌علی‌ است

این پسر یک باغ لاله از بهشت فاطمه است

این پسر روح است و ریحان حسین‌بن‌علی است

این به روی شانۀ باباست قرص آفتاب

این به روی دست، قرآن حسین‌بن‌علی است

این پسر یاسین و طاها، این پسر والشمس و طور

این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌‌علی است

نـور هـم گردیـده مبهـوت رخ نورانیش

جای لب‌های علی پیداست بر پیشانیش

مرغ شب هر شب بوَد محو مناجات شبش

ذات رب‌العالمین مشتاقِ یارب یاربش

هر نفس دارد هزاران ذکر در عمق وجود

بلکه آنی نام معبودش نیفتد از لبش

شب که در محراب مشغول مناجات و دعاست

آسمان پیچد به خود در شعلۀ تاب و تبش

جان من جان همه ذریه و ام و ابم

خاک درگاه وی و ذریه و ام و ابش

با مناجاتش دل شب، دیده را دریا کنید

در مضـامین دعایش وحی را پیدا کنید

اوج پروازش سماوات و نمازش بر زمین

روح در آغوش حق بر دامن خاکش جبین

بس‌که زینت داد در حال نمازش بر نماز

از خدا آمد ندایش «انت زین‌العابدین»

شب که از خوف خدا تا صبح چشمش می‌گریست

زنده می‌شد ‌یاد شب‌های امیرالمؤمنین

خط او مشی من است و مهر او دین من است

دین همین است و همین است و همین است و همین

بــا ولای او سرشتــه از ازل آب و گِلم

وای اگر یک لحظه مهر او نباشد در دلم

ای به زنجیر اسارت ملک هستی را امیر

حلقۀ زنجیرها در حلقۀ عشقت اسیر

ای خدا را شیر ای فرزند شیر کبریا

شیری و در حلقۀ زنجیر هم شیر است شیر

پای تو بر ناقۀ عریان به چشم آسمان

دست تو در حلقۀ زنجیر ما را دستگیر

من نمی‌گویم خدایی، بنده‌ای چون بنده‌ای؟

هم کریمی هم عظیمی هم سمیعی هم بصیر

عبد ذات کبریایی کبریایی می‌کنی

در مقام بندگی کار خدایی می‌کنی

گوش جان‌ها پُر بوَد پیوسته از آوای تو

شام می‌لرزد هنوز از خطبۀ غرای تو

از سرشگ چشم گریانت وضو گیرد نماز

ای وضوی بندگی از خون ساق پای تو

خطبۀ ناب تو را نازم که در طشت طلا

گفت بابا آفرین بر منطق گویای تو

از زمین کربلا تا شام از بالای نی

چشم ثارالله بودی بر قد و بالای تو

تــو ســوار ناقـۀ عریـان حسین دیگری

هم حسینی هم حسن هم احمدی هم حیدری

ای بیابان بقیعت وسعت دل‌های ما

پیش‌تر از آفرینش رهبر و مولای ما

هم فروغ ماه رویت خوب‌تر از آفتاب

هم خیال باغ حسنت جنةالاعلای ما

ذکر تو توحید ما تهلیل ما تکبیر ما

حبّ تو ایمان ما دنیای ما عقبای ما

نیست در صحرای محشر وحشتی از تیرگی

تا درخشد پرتو مهر تو از سیمای ما

وصف تو ذکر خوش لیل و نهار «میثم» است

مهـر تـو روز جـزا دار و نــدار «میثم» است

تو آمدی معنا کنی معنا شدن را

زیبا کنی زیبایی و زیبا شدن را

وقتی خدا می خواست با تو گُل کند، تو

ترسیم کردی گل شدن را وا شدن را

تو آمدی تا حضرت آدم نخواهد

زین پس اسیر جذبه حوا شدن را

آرامش چشم تو یاد نوح داده است

کشتی نشستن را و بر دریا شدن را

تو آمدی هنگام از دریا گذشتن

موسی بیابد علت موسی شدن را

عیسی، مسیحا بودنش را از تو دارد

حتی دلیل حضرت عیسی شدن را

ای نور چشم آل طاها! آمدی تا

برخود ببالد فاطمه زهرا شدن را

تو آمدی تا دختر حیدر بخواند

در چشم هایت زینب کبری شدن را

وقتی لبانت را مکید از شوق، عباس

فهمید آنجا حکمت سقا شدن را

تو خنده کردی و حسین بن علی یافت

در خنده هایت لذت بابا شدن را

تو افتخار و زینت عُباد  هستی

ابن الحسینی حضرت سجاد هستی

دست قنوتت ربنا را نور داده است

شور تو اهل آسمان را شور داده است

چشم تو خورشید تمام کهکشان هاست

از هر کجا تا نا کجا را نور داده است

طرز رکوعت، شیوه ذکر و سجودت

دست عبادت پیشه گان منشور داده است

این، دانه های اشک یا تُنگ شراب است

آن چشم ها انگار که انگور داده است

می خواست تا قسمت کند حق مستیت را

هر جام را اندازه مقدور داده است

نطق مرا در وصف تو گویا نموده است

اصلاً زبان را هم به این منظور داده است

غارت مکن قلب مرا با چشم هایت

زخمی است این دل بس که نیشابور داده است

من، بد، ولی در بین خواهان تو ایزد

هم وصله های جور هم ناجور داده است

تو آمدی حتی خدا در آسمان ها

هی سفره ها انداخته هی سور داده است

تو آمدی بانگ مبارک باد برخاست

از قدسیان فریاد یا سجاد برخواست

پر من بال و بال من پر شد

پر و بالی زدم کبوتر شد

سحر پنجم عبادت بود

کوچه های خدا معطر شد

مردی از سمت ابرهای دعا

آمد و خشکی لبم تر شد

آمد و با خودش کتاب آورد

او امام آمد و پیمبر شد

مردی از سمت آفتاب آمد

با مفاتیح مستجاب آمد

آمده تا مرا تکان بدهد

چشم گریان به این و آن بدهد

به روی پشت بام سحر

یا صدای خدا اذان بدهد

بشکند میله قفس را تا

بال ما را به آسمان بدهد

با خودش مصحف آورده

تا خدا را به ما نشان بدهد

به نگاهش دخیل می بندیم

تا مناجات یادمان بدهد

ای مسیح سبز نجات

بر مناجات کردنت صلوات

ای مناجات ای نسیم دعا

راه نزدیک ما به سمت خدا

ای که دریا کنار تو قطره

قطره با یک نگاه تو دریا

نذر سجاده قدیمی توست

چهارمین رکعت نوافل ما

ای امام ای علی دوم من

ای امام چهارم دنیا

مرد شب زنده دار سجاده

مرد محراب التماس دعا

از تو بوی نماز می آید

بوی راز و نیاز می آید

مادرت آفتاب حجب و حیاست

شرف و شمس سید الشهداست

مایه آبروی ایران است

افتخار همیشه شامل ماست

از تو  و مادر تو این دل ما

عاشق خانواده زهراست

یک سفر پیش ما نمی آیی

وطن مادری تو این جاست

تو عجم زاده ای تو فامیلی

پس حرم سازی ات به گردن ماست

تو در این سرزمین گل کاری

به خدا حق آب و گل داری

بی تو سجاده ای اگر هم بود

فرش رسوایی دو عالم بود

بی تو  یا حرفی از بهشت نبود

یا که جنت همان جهنم بود

خطبه های گلوی زخمی تو

انعکاس غروب ماتم بود

تو اگر خطبه ای نمی خواندی

خانه هامان بدون پرچم بود

تو اگر روضه ای نمی خواندی

سال های ما بی محرم بود

ای به عباد این جهان استاد

ای ملقب به سید سجاد

ای نبی را تو بهترین فرزند

ای علی را تو برترین اولاد

ای زهست تو هستی عالم

ای زجود تو جود ما ایجاد

ای ز فضل تو عقل آدم مات

ای زعلم تو در عجب عباد

ای ز تو شد خراب کاخ ستم

وی ز تو کاخ عدل و داد آباد

طاعت خلق این جهان صفر است

طاعت تو فزون تر از اعداد

نخل دین کام یاب شد از تو

خرمن ظلم از تو شد بر باد

گشت رسوا یزید بد فرجام

تا که کردی تو خطبه ای ایراد

از بیانات خانمان سوزت

سرنگون شد ز تخت ابن زیاد

نطق زیبا و آتشین سخنت

درس آزادگی به عالم داد

با گذشت تو ای ولی خدا

ریشه کن شد بنای استبداد

سخنانت به صفحه تاریخ

ثبت شد تا بشر شود ارشاد

گشت امشب ز یمن میلادت

دل ما شاد خلق عالم شاد

شعر ژولیده را بکن تضمین

ای به عباد این جهان استاد