آئین مستان

به شوق میلادِ دلبر امشب دلم از غم آزادِ

مدینه محو دیدار پسر امام سجاد

تجلیِ نور داور ، یا مولا ..

باقر آل پیغمبر ، یا مولا ..

به مقدمش امشب هستن ستاره ها بی تاب

فلک میباره پیشِ پاش ، بارونی از مهتاب

به روی ماهش زده شکوفه گل بوسۀ ارباب

تجلیِ نور داور ، یا مولا ..

باقر آل پیغمبر ، یا مولا ..

بهشتِ علم و تقوایی خورشیدِ سپهرِ ایمانی

تو کشتیِ بی همتایِ ، دریایِ علومِ قرآنی

تموم حکمت پا بسته ت ، یا مولا

مشیت حق ، در دستت ، یا مولا

به شوق میلادِ دلبر امشب دلم از غم آزادِ

مدینه محو دیدار پسر امام سجاد

تجلیِ نور داور ، یا مولا ..

باقر آل پیغمبر ، یا مولا ..

تو باقرالعلمی و از خدا لقب داری

به هر کلامت اعجازِ شاهِ عرب داری

به آل طاها تو از حسین و حسن نسب داری

تجلیِ نور داور ، یا مولا ..

باقر آل پیغمبر ، یا مولا ..

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

سحر روشن امید تو آسمونا در اومده

می تابه نور معرفت که عمر ظلمت سر اومده

روی دست امام سجاد گل پیغمبر اومده

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

تو قاب چشماش پر از اشک تبسم مادر

با یک نگاهش دل بابا ، به آسمون میپره

به روی ماهش گلای بوسۀ عمو علی اکبر

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

ستارۀ عرش برینه ، چراغ مهرش توی  سینه

میون خونه میخنده ، وقتی حسین زهرا رو میبینه

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

شراب کوثر خدا ، میریزه از گوشۀ لبش

برای خواب آروم میشه رو دستای عمه زینبش

صدای خندۀ اباالفضل لالایی خونه هر شبش

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

سخاوت وسعت لطفش ، همیشه دریایی

ولایتش نور مهتابه شبای رویایی

تو عشق و مستی بهونۀ همه دلای زهرایی

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

تو باقرالعلم خدایی

بهشت سرسبز ولایی

تو یادگار پرنده های مهاجر کرببلایی

شب جشن نگاه تو ، نزول مهر ومحبت

با تو بودن برای من قشنگ تر از حور و جنت

عیدی امشبم آقاجون ، یه برات زیارت

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

تو دفتر خاطرات من ، نشونۀ عشقت

رو شاخۀ مردۀ قلبم ، جوونۀ عشقت

دلم یه عمر که با دعای تو دیوونۀ عشقت

مدینه باز دل بی قرار

زمین پر از عطر بهار

فرشته نذر امام باقر گلاب و آیینه میاره

خشکی ام رفت و وصل دریا شد

سردی ام رفت و فصل گرما شد

فارغم از خودم خدا را شکر

آسمانی شدم خدا را شکر

آمدی و دلم نجات گرفت

باز هم مرده ای حیات گرفت

ای حیات مجدّدِ دنیا

دومین یا محمد دنیا

«یا مَنْ اَرْجُوه» آستانِ لبم

پنجمین رکعت نماز شبم

ای که تنها خدا شناخت تو را

مثلِ بیتُ الحرام ساخت تو را

قافیه های بیت ما تنگ است

در مقامت کمیت هم لنگ است

ای نسیم پر از بهار حسین

حسنی زادۀ تبار حسین

قبلۀ مردم مدینه تویی

حسنِ دوم مدینه تویی

ای ظهورِ پیمبر اکرم

حاصلِ وصلتِ دعا و کرم

مادرت دختر کریم خدا

پدرت حضرتِ کلیم خدا

سر شب فکر نورِ تو بودم

فکر شب هایِ طور تو بودم

خواب سجادۀ تو را دیدم

صبح دیدم کنار خورشیدم

تو تولایِ دفترم هستی

قسم نون والقلم هستی

بی تو این حوزه ها کمال نداشت

میوه ای غیرِ سیب کال نداشت

اگر عِلم تو را حساب کنند

زندگیِ تو را کتاب کنند

علم و اخلاق می شود با هم

آدمی می کند بنی آدم

میوۀ بهتر از رطب ، سیب است

باعثِ التیام تب ، سیب است

فاطمه سیب جنتُ الاعلاست

پس شفایِ تب تو یا زهراست

چه کسی گفته بی مزاری تو

یا چراغِ حرم نداری تو

قبر تو بارگاه توحید است

شمع بالاسر تو خورشید است

چه کسی گفته سایبانت نیست

صحن در صحن آسمانت نیست

عرش که آسمان نمی خواهد

نور که سایبان نمی خواهد

تو خودت سایبان دنیایی

بهترین آسمان دنیایی

دل می زند تبسم
شد آسمان پُر اَنجم
به عاشقان بگویید
آمد امام پنجم
خانه ی وِلا ،گردیده چون خُلدِ بَرین
همچو گل زند،خنده امام ساجدین
یا بن فاطمه ،سیدی سیدی...
طبیب و طاهر آمد
باطن و ظاهر آمد
در شبِ غم سپیده
امام باقر آمد
روی او بود،جلوه ی روی سرمدی
در چمن شگفت،دست گل محمدی
یا بن فاطمه،سیدی سیدی...
منم گدایش کویش
دل شد اسیر مویش
منم که تا قیامت
مستم زعِطر بویش
گشته از ازل،این دلِ من خانه ی تو
ای بهشت من،تربتِ ویرانه ی تو
یا بن فاطمه،سیدی سیدی

سلام و درود خدا به تو
صلوات اهل سما به تو
سلام ما به تو
سلام همه انبیا به تو
تحیت خیرالوری به تو
سلام ما به تو
آینه‌ی حُسن طاهایی
وارث شکوه مولایی
نام حسنین از تو زنده
نورانیت تو زهرایی
شیدای روی تو جابر
ای عشق اول و آخِر
ای جان حضرت سجاد
مولانا حضرت باقر
نور محفل تو نور حرا
اعجاز تو اعجاز انبیا
ای گل مصطفی
ای آینه‌ی قدر و هل اتی
ای کوثر حُسن بی‌انتها
ای گل مصطفی
با تو شده این مکتب زنده
با تو شده شیعه پاینده
خورشید کلام تو مولا
چلچراغ راه آینده
دل‌ها تا کوی تو راهی
علم تو نامتناهی
روشن با مهر تو جان‌ها
نور تو نور الهی
مولانا حضرت باقر...
تویی که نه هستی خدا، علی
نه از خدا یک‌دم جدا علی
علی و یا علی
تویی سید الاوصیا، علی
جان شیرین مصطفی علی
علی و یا علی
عالمی به زیر دِیْنِ تو
ندیدیم آقایی عین تو
زهد و عدالت معنا می‌شد
با وصله‌های نعلین تو
مولای ما همه حیدر
نور بی‌خاتمه حیدر
مدّاحِ فضل تو قرآن
ای جان فاطمه حیدر
ای جان فاطمه حیدر

ذکر یار دلربا کرده دلم
یاد روی مه لقا کرده دلم
ذکر وَجهُ الله اکبر کرده ام
باز هم یاد خدا کرده دلم
کی غریب  بوده او در کوی  دل
یاد یار  آشنا کرده دلم
در نزول آیه های عشق او
سینه را غار حرا کرده دلم
تا به دست آرد دل آن ماه را
رو سوی  خلوت سرا کرده دلم
تا در آن خلوت سخن گویم از او
جاهلم ، علم "لَدُن" جوید دلم
کیست او روح قوام حوزه ها
عالم علم تمام حوزه ها
پایه ی فقه و اصول و فلسفه
موجب ثبت و قوام حوزه ها
شارح اسرار کُل ما سوی
واضع مَشیُ و مرام حوزه ها
بحر من از مکتب  تدریس او
جمله آیات عظام حوزه هاست
اعتبار از قدرت علمی  او
یافته همواره نام حوزه ها
تا ابد هر جا کلاسی دائر است
واقعاً مرهون علم باقر است
درس او ، درس هدایت بود و بس
مکتبش ظل عنایت بود و بس
درس او علمی به پویایی حق
شرح قرآن و ولایت بود و بس
درس او منظومه ای از عاشقی
اصل احکام و روایت بود و بس
صد بیان تازه در درسش ولی
درحقیقت یک حکایت بود و بس
یک هدایت که به صد شکل بدیع
مشعل راه هدایت بود و بس
علم را ملموس و عینی کرد او
کُل عالم را حسینی کرد او
صد چو اسماعیل ، ذبح راه او
حق حریص ذکر  یا الله  او
کیست خورشید از خجالت در اُفق
مانده پنهان پیش روی ماه او
علم اقرار جهالت می کند
پیش تفسیر دل آگاه او
دانش و اندیشه صنع دست او
عالمی مدیون دانشگاه او
یاد او در بین شیعه گم شده
وای از این غربت جانکاه او
پنجمین فرمانده ی دل ها بود
باقر علم بنی زهرا بود
چشم جان خیره به نورش بنگرد
فارق از خود بر حضورش بنگرد
دیده پا بند تجلیش شود
گر دمی طور ظهورش بنگرد
خانه ی دل لرزد و ویران شود
چون که جا پای عبورش بنگرد
مور هم کار سلیمانی کند
این سلیمان گر به مورش بنگرد
هر که می خواد ببیند غربتش
بر بقیع و بر قبورش بنگرد
کس نمی گیرد سراغ یاد او
اشک شیعه چون چراغ یاداو
او که این محفل به نامش دائر است
در شب مستی به شورم ناظر است
کیست این بُت عین توحید دلم
فخر جان باشد که بر او زائر است
در کتاب عشق ثاراللهیان
آیه ای زیباست اما ساتر است
خواستم از عشق گوید مدح او
گفت جز حق ، هر زبانی قاصر است
از فلک پرسیدم این مه پاره کیست
نعره ای زد این امام باقر است
ساقی میخانه ی کرب و بلاست
راوی جانانه ی کرب و بلاست