آئین مستان

گر رفتم از پیش تو من زار و پریشان آمدم

بر درگهت ای دلستان با چشم گریان آمدم

یابن الحسن یابن الحسن…..

گر پا کشیدم از درت بگذر ز جرم نوکرت

ره ده که آیم بر درت با آه افغان آمدم

بس رخ بگردانم ز آب لب تشنه دنبال سراب

رفتم شدم خانه خراب آخر پشیمان آمدم

یابن الحسن یابن الحسن…..

چون تو را دارم چه غم دارم که غمخوارم تویی

در دو عالم من چه کم دارم که دلدارم تویی

آنقدر در میزنم تا در به رویم وا شود

طلعت آن یار غایب در نظر پیدا شود

گر بخواهی یا نخواهی من گرفتار توام

صید گیسو و شکار خال دلجوی توام

جان من کی قابل وصل رخت ای دلرباست

هرچه داری پر بها هر چه دارم بی بهاست

من ندانستم که دوری از تو ما را می‌کشد

عاقبت ما را فراق یار زیبا می‌کشد

یادم آید در ازل چشم سیاهی دیده ام

دانه ی خال سیاه و روی ماهی دیده ام

آنقدر در میزنم این خانه را

آنقدر در میزنم این خانه را

خاک پای همتونم اگه امشب بتونم

خودمونی براتون یخورده روضه بخونم

ز شرار دل میسوزم ز تمامی وجود

بسم رب الشهدا یکی بود یکی نبود

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود

روزای جبهه و جنگ روزای قشنگی بود

روزای قشنگی بود روزای سخت جدایی

کاشکی جنگ تموم نمیشد می شدیم کربلایی

توی جنگ و جبهه ها یه بچه ی کوچیک بودم

نبودم جبهه ولی من به اونا نزدیک بودم

خاطرات اون روزا هیچوقت ز یادم نمیره

مرغ دل به یاد تابوت شهید پر می گیره

مادری چشمش به در چرا عزیزم نیومد

بعد چند روز پسرش به روی دستا میومد

اما بعد جبهه ها ما از خوبا جدا شدیم

لباس خاکی فراموش شد و بی وفا شدیم

یا اباصالح پس کی میایی

دست بیعت به شهید و آرمانش نزدیم

اون چیزی که اونا خواستن ما هرگز نشدیم

اونجا با ذکر حسین شبونه معبر میزدن

همه جا جار میزدن غلام ابن الحسنن

ذکر یابن العسکری از لبشون کم نمی شد

غیر یا مهدی چیزی به دردا مرهم نمی شد

اینجا کم کم خاطراتو از تو ذهنا می برن

دیگه حرفی از شهید تو مجلسا نمی زنن

اونجا ناله می زدن چرا آقامون نمیاد

حال جبهه خبر از حضور آقامون می داد

اینجا خون به قلب ناز مهدی زهرا شده

صوت موسیقی طنین انداز محفل ها شده

اونجا کرخه و دو کوهه جنت جانبازا بود

جزر و مد رود دز مبهوت اشک چشما بود

اینجا با زخم زبون جانبازو تحویل می گیرن

همه ی عزتو تو ثروت و تحصیل می بینن

اونجا سر بند ابالفضل به همه توون می داد

بسیجی با لب تشنه لب دریا جون می داد

اینجا غیرت می دن و عشق تمدن می خرن

با حجاب بی حجاب دم از تمدن می زنن

اونجا رفتن روی مین که دنیا رو رها کنیم

درد بی درمون دنیا دوستی رو دوا کنیم

اونجا زیر برف و بارون توی سنگرای سرد

اینجا ویلا و تجمل رو دلا نشونده درد

یکی محزون یکی خندون شیوه ی اونا نبود

این طریق نبوی و سیره ی مولا نبود

در ازای پاره ی دلی که جبهه داده بود

خونه ی خشتی سزای مادر شهید نبود

این وصیت نامه ی بت شکن خمین نبود

روی بوم خونه ها جز پرچم حسین نبود

یا اباصالح پس کی میایی

کوچه های شهر ما بی روضه و دعا نبود

جای هر خون شهید تو مجلسا گناه نبود

رهبر غریب ما اون روزا دلگیر نبود

صورت شبیه ماهش اینقدر پیر نبود

رد پای شهدا تو زندگیا گمشده

شیوه ی عصر جهالت شیوه ی مردم شده

یا اباصالح پس کی میایی

چطوری روز قیامت آقا رو صدا کنیم

تو چشای مادرش زهرا چطور نگاه کنیم

آقا جون دستم بگیر رنگ جماعت نباشم

دیگه از جدت حسین دارم خجالت می کشم

اومدم آشتی کنم با تو به ولله آقا جون

روتو برنگردون از من جون زهرا آقا جون

بس که بد سرزده از من دیگه دلخسته شدم

به سرم هر چی بیاد حقمه ولله آقاجون

آقا من تو رو قسم میدم به یک مرد غریب

همونی که کشته شد کنار دریا آقاجون

همونی که یه روزی خیمه هاشو آتیش زدن

دخترش آواره شد میون صحرا آقاجون

مددی کن که شبیه شهدا پاک بشم

ذکر یابن العسکری بگیرمو خاک بشم

یا اباصالح پس کی میایی

ارسال شده توسط: ذاکر اهل بیت (ع) بهمن مختاری

شما هم می توانید با تایپ اشعار مذهبی و متن روضه ها و ارسال آن از طریق سه روش: 1- عضویت در سایت و ثبت نام در انجمن 2- ارسال به ایمیل 3- درج آنها در قسمت نظرات اسم خودتان را در زمره خادمین ائمه اطهار علیهم السلام ثبت نمایید.

ناز از تو، نیاز و تمنّا، به روی چشم

منّت کشی ز یوسف بطحا، به روی چشم

 گفتی گنه نکن، به خدا سعی می کنم

قدری دگر نما تو مدارا، به روی چشم

امری اگر بود، به کس دیگری مگو

من مُرده ام مگر گل زیبا، به روی چشم

 بگذار یک نماز، به تو اقتدا کنم

عرفان و پاک بازی و تقوا، به روی چشم

قدری تو دور کن ز دلم، حُبّ نفس را

مُردن به عشق حضرت زهرا، به روی چشم

ای ساربان آهسته ران

کارام جان گم کرده ام

آخر شده ماه حسین

من میزبان گم کرده ام

در میکده بودم ولی

 بیرون شدم از غافلی

ای وای ازاین بی حاصلی

 عمر جوان گم کرده ام

پایان رسد شام سیه

 آید حبیب من ز ره

اما خدا حالم ببین

 من یار را گم کرده ام

ای وای از این غوغای دل

 از دلبرم هستم خجل

وقت سفر ماندم به گِل

 من کاروان گم کرده ام

نعمت فراوان دادیم

 منت به سر بنهادیم

اما ببین نامردیم

 صاحب زمان گم کرده ام

من عبد کوی عشقم و

من شاه را گم کرده ام

آقا تو را گم کرده ام

بنوشتم این نامه چنین

 با خون دل ای مه جبین

اما بخت مرا ببین

 نامه رسان گم کرده ام

شرمنده ام اما بگم

 آقا تورا گم کرده ام

به زیر زلفت این ماه است و یا رو

به روی ماهت این شب است و یا مو

کنی گه صید دل از تیر مژگان

کنی گه قصد جان با تیغ ابرو

نخواهم دم زدن سِحر آفرینی

به پیش چشم جادوی تو جادو

به لب خال تو را دل دید و گفتا

که جا در شکرستان کرده هندو

نخواهی گر گرفتار کمندم

به دوش افکنده ای بهر چه گیسو

ز بس داغ غم جانان گران است

نگردد کوه و با او هم ترازو

قدم مگذاری جز بر دیده من

که جای سرو و نباشد لب جو

نخیزد این خرامیدن ز طاووس

نیاید این نگه کردن ز آهو

ندارم به قلبم من آرزویی

جز آنکه ببینم ساقی مه رو

غمت در نهانخانه دل نشیند

بنازی که لیلی به محمل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

ز بامی که برخاست مشکل نشیند

بگذار آدمیان طعنه زنند گویند

هر که خود را عبد کوی تو نخواند آدم نیست

هر که از عشق تو دیوانه نشد آدم نیست

آدم آن است که از عشق تو دیوانه شود

یا اباصالح مدد

 بی تو ای صاحب زمان

بی قرارم هر زمان  

از غم هجر تو من دل خسته ام

همچو مرغی بال و پر بشکسته ام

کی شود آیی نظاره بر دل اندازی تو یارا

بر دل خسته که دم سازی تو یارا

ده مدال دیده بانی ز عنایت

به منو از مهر و عشق بازی خدایا

یابن الحسن آقا بیا    

ای تو شور عشق من

روشنی انجمن

بی تو در دام بلا افتاده ام

بر تو یارا جان و دل را داده ام   

از فراق تو شده حال من خسته پریشان

کی میایی منجی و سلطان امکان

عقده ها را وا کنی با یک نگه ای نور یزدان

بین چه کرده با دل من سوز هجران سوز هجران

 یابن الحسن آقا بیا