آئین مستان

قربونت برم یا امام رضا

منو میبری کربلا

از همون دم ایوون طلا

منو میبری کربلا

کنار تو رنگ خدا گرفت

شکایتها و گریه زاریها

دل همه رو آسمونی کر

د فیروزه ای کاشی کاریها

گرفتار اومدم حاجت روا رفتم از این صحن و سرا تا کربلا رفتم

قربونت برم یا امام رضا

منو میبری کربلا

از همون دم ایوون

طلا منو میبری کربلا

حرم تو رو میبینم میگم

خدایا کجاست قبر فاطمه

میخورم آب سقاخونتو

میره دل من سمت علقمه

توی سقاخونه همیشه بی تابم همش یاد لب تشنه اربابم

یا امام رضا یا امام رضا

یا امام رضا یا امام رضا

حرم تو رو میبینم میگم

خدایا کجاست قبر فاطمه

میخورم آب سقاخونتو

میره دل من سمت علقمه

توی سقاخونه همیشه بی تابم همش یاد لب تشنه اربابم

حسین یا حسین ، حسین یا حسین

کشته سم جفا شد خاتم پیغمبران

از غم هستی رها شد خاتم پیغمبران

خوش ادا کردند و مزد مهربانی های تو

 تلخ و شد از جوز امت شادمانی های تو

این همه آزارو محنت کی سزاوار تو بود

گرچه لطف و مهربانی رسم و رفتار تو بود

دیده بسته است رنگ دنیا رحمه اللعالمین

 داغ احمد را نداند جز امیر المومنین

احمد مرسل بهشت جاودان جان من

مذهب من دین من ائین من ایمان من

نام زیبای خدا و اسم اعظم احمد است

هم نبی یا هم رسولت اکرم احمد است

احمد و محمود قاسم محمد نام او

تا خدا دارد خدایی می بود در جام او

با ولای ال احمد دین احمد کامل است

 بی ولای اهل بیتش هر چه گویی باطل است

یا محمد یا علی یا محمد یا علی

ببینید ببینید، شب است و همه خوابند
به رخ رنگ ندارند همه تشنه آبند
مکن ای صبح طلوع........
اگر صبح بیاید شود حادثه افزون
گلوی علی اصغر شود پاره و پر خون
اگر صبح بیاید کند ناله و غوغا
سکینه چو ببیند به نیزه سر بابا
مکن ای صبح طلوع........
به فردا همه گلها شود پرپر و نیلی
یکی به تازیانه یکی به ضرب سیلی
بمیرم که چو مویش رخ سه ساله گردد
ز خار دشت پایش پر از آبله گردد
مکن ای صبح طلوع........

مرا کن در حرم مهمان ابالفضل

به درد من تویی درمان اباالفضل

به قول شاعری که آذری گفت

دیر زینب سنه قربان ابالفضل

شدم عباس من بی تو مردد

که بعد از تو سر خیمه چه آید

نمی دانم چه شد در راه برگشت

خداوندا علمدارم نیامد

تو پناه خیمه هستی عباس

پس چرا دو دیده بستی عباس

تا ببینی حال روز من را

کمرم را تو شکستی عباس

بردار علم ساقی حرم

گرفته علقمه عطری سراسر

زعطر یاسهستی پیامبر

رسیده مادری پهلو شکسته

کنار علقمه غوغاس مادر

همیشه غبطه میخوردم به حالت

الی مادر به فربان جمالت

حسین من چه راضی شد از تو

علمداری تو گشته مدالت

تویی صاحب مدارج عباس

لطف و مهرت شده رایج عباس

 کار من خورده به دستت گره

الدخیل باب الحوائج عباس

چرا قهری مگر تقصیر دارم

بِجایت بر کَفَم زنجیر دارم

کفِ آبی فقط خوردم عزیزم

بیا از نیزه پایینشیر دارم

دلم مِیلِ دو اَبروی تو دارد

ببین که شانه‌ام مویِ تو دارد

در آغوشم فقط پیراهنِ توست

لباس تازه‌ات بویِ تو دارد

نمی‌آید پس از توخواب ، ای کاش...

که می‌مُردم منِ بی تاب ای کاش

دوباره شیر آوردم ولی حیف...

نمی‌خوردم پس از تو آب ای کاش

مرا آزار با زنجیر می‌داد

به من نان‌خشک با تحقیر می‌داد

زنِ شامی دلم سوزاند وقتی...

کنارم طفل خود را شیر می‌داد

دوباره روضه می‌گیرم عزیزم

در این ویرانه می‌میرم عزیزم

دوباره حرمله رد شد از اینجا

دوباره خشک شد شیرم عزیزم

نگفتند آه داغِ بچه دیده‌است

نگفتند از بلا پُشتش خمیده است

ولی گفتند این تازه عروسان

عروسِ فاطمه مویش سفید است

گُلِ یاسِ مرا از ساقه بستند

مرا با ریسمان بر ناقه بستند

نمی‌ماندی به نیزه چاره کردند

سَرَت را با نخِ قنداقه بستند

چه حسرتها جشیدم بچه‌ام را

چه سختیها کشیدم بچه ام را

کنارِ بچه‌هاینیزه دارش

به روی نیزه دیدم بچه ام را

ای عصای پیری بابا بلند شو

از جا به خاطر دل لیلا بلند شو

تا در کنار پیکر تو جان نداده ام

آرام جانم از دل صحرا بلند شو

ای با ادب به موی سفیدم نگاه کن

روی مرا زمیننزن از جا بلند شو

یعقوب دل شکسته به بالینت آمده

ای یوسف مقطع الاعضا بلند شو

از باب امر نیست عزیز دلم علی

بابات دارد از تو تمنا بلند شو

فکری برای آبرویم کن غیور من

ای پاسدار زینب کبری بلند شو

آیینه دار مادر پهلو شکسته ام

بالا سر تو آمده زهرا بلند شو

ولدی علی.....