آئین مستان

اینجا غریب و تنها

میمیرم میمیرم میمیرم

روی لبم یا زهرا

میمیرم میمیرم میمیرم

دوباره با زهر جفا

امامی تشنه جون میده

داره خودش رو نشونه

مادری مهربون میده

مادر منم مثله

حسنت خون جگر میمیرم

مادر منم مثله

حسینت تشنه لب میمیرم

مادر منم مثله

زینبت این روزا اسیرم

اینجا غریب و تنها

میمیرم میمیرم میمیرم

روی لبم یا زهرا

میمیرم میمیرم میمیرم

به غیر همسرم باید

به کی بگم درد دلم

عجب غم بزرگیه

مَحرم خون قاتلم

همسرم منو کشت

مدینه رو به یاد آوردم

همسرم منو کشت

ولی دیگه سیلی نخوردم

همسرم منو کشت

میون آتیش که نمردم

واای مادرم واای مادرم

اینجا غریب و تنها

میمیرم میمیرم میمیرم

روی لبم یا زهرا

میمیرم میمیرم میمیرم

پیکرمو بین حجره

روی زمین انداختن و

اما با این حال واسه من

یه دونه تابوت ساختن و

من کجا کربلا کجا

سنگی به پیشونیم نخورده

من کجا کربلا کجا

کسی پیرهنم و نبرده

من کجا کربلا کجا

بچه ام اینجا سیلی نخورده

می درخشه اشک

ستاره تو سینه تار امشب

بیرق عزا رو بیارید

 رضا عزاداره امشب

غریب آقام

یا جوادالائمه

آقایی گل بهار رضایی

مسموم آتیش زهر جفایی

مولایی وارث حضرت زهرا

مظلومی پسر خون خدایی

جواد شأن نزول کوثر،  برو سوی آغوش ماد

با این زهری که زد بر قلبت شرر

می درخشه اشک ستاره

 تو سینه تار امشب

بیرق عزا رو بیارید

 رضا عزاداره امشب

یا جوادالائمه

گم میشه میون شعله ی آهش

 اشکی که می چکه از تو نگاهش

میسوزن تموم بال و پرش رو

چون عشق فاطمه بوده گناهش

رضا پسر تنهای تو، شده وارث دردای تو 

بیا که بگیره دستای تو

چشم براه مرگ جوونی

که میرسه جونش برلب

 بیرق عزارو بیارید

رضا عزاداره امشب

می درخشه اشک ستاره

 تو سینه تار امشب

بیرق عزا رو بیارید

 رضا عزاداره امشب

یا جوادالائمه

وقتی که بدنی روی زمینه

خورشیده که مثل شعله میمونه

ابری از سایه ی بال کبوتر

روی این کسیکه روضه میخونه

حسین ای گل سرخ خونین

 حسین خفته صحرا بالین

حسین بی کفن افتاده برزمین

روضه ی جوادالائمه

روضه  ی سالار زینب

بیرق عزا رو بیارین

 رضا عزاداره امشب

می سوزه میون حجره، میون غربت

یه تنها یه آقا که حالا دلش خونه

چه دردی که مردی اسیر توی خونه

رو خاکا میزنه پر پر

میخونه با دلی مظطر، کجایی مادر

ای آسمون گریه کن

باز بی امون گریه کن

یا مظلوم غریب آقام آقام

می سوزه میون حجره، میون غربت

یه تنها یه آقا که حالا دلش خونه

چه دردی که مردی اسیر توی خونه

رو خاکا میزنه پر پر

میخونه با دلی مظطر، کجایی مادر

می لرزه تموم جونش با زهر کینه

الهی بمیرم که آقام شده مسموم

چرا پس می خندن به گل مظلوم

تو اوج جوونی پیره

از دنیا دیگه دل سیره، دار میمیره

رو خاکا میزنه پر پر

میخونه با دلی مظطر، کجایی مادر

ای آسمون گریه کن

باز بی امون گریه کن

میباره دو چشم خونش، به یاد جدش

شبیه حسینه که تشنه اس دم آخر

ولی باز کفن داشت، نبود تنش بی سر

دلتنگم برای ارباب، نزدیکه عزای ارباب

ثارالله غریب حسین غریب حسین

می سوزه سینه ام نمیتونم بخونم

کاش می شد امشب زغم آروم نمونم

دوباره روضه خونم، دوباره روضه خونم

تو روضه امشب امام رضا نشسته

دل بی قرارم میخوام روضه بخونم

آی جوونا امشب کم نزارید، عزای یک جوونه

آی جوونا برید علم بیارید، آقا روضه میخونه

میباره چشمای ترش، در انتظار پدرش

این همه ناله زد ولی، دلی نسوخت دورورش

یا امام رضا خدا صبرت بده

اونقدر غریبه که یه یاور نداشته

اوج غریبیش اینه که خواهر نداشته

کسی در بر نداشته، کسی در بر نداشته

حتی تو خونه یکی محرم نداشته

جز اشک دیده شبا همدم نداشته

یکی محرم نداشته، یکی محرم نداشته

تو هر نفس تا که به در نگاه می کرد

مادرش صدا می کرد

هلهله کنیزا پشت اون در حجره رو کربلا کرد

این دم آخر چی شده که رنگ روش پریده

انگاری دار می بینه مادر قد خمیده

یا امام رضا خدا صبرت بده

در کنج حجره غریبونه و بی حال

روضه میخونه واسه شهید گودال

طاقت نداره جونش اومد چو بر لب

با گریه میگه امون از درد زینب

دل می سوزه از این غم این غریبی، آخه خیلی جوونه

خدا نخواست مثل حسین زهرا، زیر آفتاب بمونه

خودش میدونه به خدا، تو اوج این دردو بلا

آفتاب شهر کاظمین، فرق میکنه با کربلا

یا امام رضا خدا صبرت بده

کدر شده آسمون هوا چه دلگیره

یکی توی غریبی دلخسته می میره

شبیه صیدی که  تو دام صیاده

اجل بالا سرشه اونم گرفتاره

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

وقتی نفس می زنه خونی می شه لبهاش

می لرزه از تب زهر تموم سرتا پاش

خیره نگاش به دره منتظر باباست

پا رو زمین میکشه ذکر لبش زهراست

شده باغ آرزوش چه بی برگ

 شبیه فاطمه شده جوون مرگ

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

جنازش رو میبرن  تو سایه آفتاب

تا همه گریه کنن بازم واسه ی  ارباب

دلا بسوزه همه واسه غم عظما

برای اون بدن بی سر عاشورا

تن حسین رو به خون کشیدن

زیر پای اسبا کوبیدن

آن شب درون حجره مردی ناله می کرد

با ناله اش خون گریه باغ لاله می کرد

آن شب گلی پژمرده در دست خزان بود

از نیش خاری خسته قلب باغبان بود

پروانه را بال و پری از کینه می سوخت

آن شب دلی از تشنگی در سینه می سوخت

آن شب جواد ابن الرضا در تاب و تب بود

چون جد مظلومش حسین خشکیده لب بود

از تشنگی مرغ دلش فریاد می زد

آتش به دام و دانه ی صیاد می زد

جاری ز جام دیده اش خوناب می شد

مانند شمعی پیکر او آب می شد

با اشک چشمش باغ دین را زنده می کرد

بر گریه ی او همسر او خنده می کرد

در نوبهاران نخل عمرش گشت بی برگ

در نوجوانی همچو مادر شد جوان مرگ

در حال اغما نقش لب رازی مگو داشت

گویی به زهرا مادر خود گفت و گو داشت

می گفت آخر رشته ی عمرم گسستند

آنان که پهلوی تو را از در شکستند