آئین مستان

زندان تیره از نفسش روشنا شده

صد یا کریم گاه قنوتش رها شده

تا دیده کنج خلوت زندان، شکسته با

در سجده آمده همه جانش دعا شده

از فتنه های سلسله تیرگی تنش

هر بند بند واقعه ی کربلا شده

این جامه ی فتاده به گودال قتلگاه

تصویری از حماسه ی کرب و بلا شده

هر گوشه گوشه تربت نوباوگان او

آیینه دار حرمت دین خدا شده

امروز کیمیای جهان سرزمین ماست

این خاک اگر طلا شده هم از رضا شده

معصومه، کوثری ست کز امواج حلم و علم

دریای خفته در دل ایران ما شده

دیدیم این که تا به ثریا توان رسید

هر دم به یُمن پنجره هایی که وا شده

موسای دیگری ست، کنون نیل دیگری ست

فرعون هاست غَرقه ی دام بلا شده

من پا برهنه آمدم از خویشتن برون

ای بُشر آن بشارت محزون کجا شده

دریابمان که در به در نفس سفله ایم

ای کز کرامتت فقرا اغنیا شده

یارا دری گشا که تو باب الحوائجی

دل در سیاه چاله دنیا فنا شده

در گوشه ای شکسته ز آوار بی کسی

تنها اسیر خسته و بی آشنا منم

یلدا ترین شبی که فلک قسمتم نمود

در این سیاه چال پر از ابتلا منم

 باب الحوائج در کنج زندان

 با ناله گفتا در دادن جان

 خلّصنی یا رب

با خشت های سنگی و با میله های خویش

زندان به حال و روز دلم گریه میکند

خون میچکد ز حلقه و می سوزد از تنم

زنجیر هم به سوز دلم گریه میکند

 تبعید و غربت کرده چه پیرم

 راضی شدم در زندان بمیرم

 خلّصنی یا رب

چشمم به میله های قفس خو گرفته است

کی میشود که خنده به روی رضا زنم

کو دخترم که باز و بخندد برابرم

کو قوتی که شانه به روی رضت زنم

 در دیدن من آید شبانه

 سِندی شاهک با تازیانه

 خلّصنی یا رب

امام دلشکسته ام

زندون شده خونه ی من

از دست تازیونه ها

درد میکنه شونه ی من

غم لونه کرده گوشه ی

این دل ویرونه ی من

به زیر سیلی کتک

زخمی شده گونه ی من

درسته زخمیم خدا

درسته می کشم بلا

درسته جون میکنم تو غم ها

بدتر از این نیست

ناسزا بشنوم از یه بی حیا

به مادرم حضرت زهرا

دلم گرفته از این زمونه

به روی صورت اشکام رونه

موسی بن جعرفم من

هم درد حیدرم من

بیهوده قفس را مگشایید پری نیست

جز مشت پری گوشه ی زندان اثری نیست

پری نیست، پری نیست

در دل اثر از شادی و امّید مجویید

از شاخه یبشکسته ی امید ثمری نیست

پری نیست، پری نیست

گفتم به صبا درد دل خویش بگویم

امّا به سیه چال ، صبا را گذری نیست

پری نیست، پری نیست

امّید رهایی چو از این بند محال است

من را بجز از مرگ، نجات دگری نیست

پری نیست، پری نیست

تا بال و پری بود قفس را نگشودند

آن روز گشودند قفس را که پری نیست

پری نیست، پری نیست

ای مرگ کجایی که به دیدار من آیی

در سینه دگر جز نفس مختصری نیست

پری نیست، پری نیست

جز پر در این قفس نمانده

دیگر مرا نفس نمانده

زخمی ترین کبوتر این روزگارم

بی هم نفس در این قفس جان می سپارم

با این دل شکسته

مجروح و زار و خسته

چشمان من به راهه

پیک اجل نشسته

بابا رضا کجایی

ای داد از این جدایی

در گوشه ی سرد سیه چاه

گشته یکی روز و مه و سال

خورشیدمو رفته ز یاد من سپیده

یک لحظه چشمم روی آزادی ندیده

در بین ربنایم

گویم که ای خدایم

دلتنگ یک نگاه

معصومه و رضایم

معصومه جان کجایی

ای داد از این جدایی

بابا رضا کجایی

ای داد از این جدایی

به سیاه چال زندان چه خوش است شور و حالم

که گذشته با تو یا رب شب و روز و ماه و سالم

چه غم ار فراق یاران کُشدم به روزگاران

که محیط حبس دشمن شده محفل وصالم

من و گریه ی شبانه به تنم بود نشانه

که عدو به تازیانه زده در سیاه چالم

ای یوسف زندانی زهرای اطهر

باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر

ز سما گذشته آهم به زمین چکیده اشکم

ز نفس فتاده قلبم به قفس شکسته بالم

گل باغ آشنایی پسرم رضا کجایی

ز چه در برم نیایی شده وقت ارتحالم

زده ام در این قفس پر که یکی به من زند سر

همه غافلند از من تو بیا بپرس حالم

سرو جان به کف نهادم به عدو شکست دادم

شد از آن بدست و گردن غل آهنین مدالم

که اگر هراز نوبت بِکُشند و زنده گردم

چو به راه دوست باشد نرسد به دل ملالم