آئین مستان

چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو، برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
چه غروب غم انگیزی می دونی تو بدترین حالم
عین تیر و نیزه و شمشیر دنبال تنت تو گودالم
با قلب خون دیدم انگشت رو برید ساربون
انگشترت بود تو دستش سیلی زد به دخترت
رها شده روی حرمله به روم وا شده
چه غروب غم انگیزی نداره زخم دلم مرحم
روم نمیشه که بگم داداش بسته دستامو یه نامحرم
خیمه ات حسین خیمه ات حسین
سوخته با موی رقیه ات حسین
هی اومدن منو قربه الی اللهی زدن
با کعبه نی میبرن ناموستو بزم می
چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی

چه کرده اند با جسم تو دو چشم من نداره سو  

  پاشو علی اکبرم برای من اذان بگو

بالا بلنده کربلا قامت تو قیامته  

  گمون کنم که قسمت علی من شهادته

ای بی وفا زمونه...

علی من جوونه...

لب روی لبهات میذارم بوسه میگیرم از کویر

 علی من نفس بکش پیش چشای من نمیر

با قطره های اشک خود به لعل من تو نم بزن

  پیش چشای من علی یبار دیگه قدم بزن

برای مرگت دشمنان دست میزنند و هلهله...

نگاه بکن خنده نشسته به لبای حرمله...

ای بی وفا زمونه...

علی من جوونه...

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی

پاره های بدنت را جگرم سوخت علی

ناگهان زانویم افتاد زمین چون دیدم

طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی

چه کنم عمه نبیند بدن خمزه ای اَت

مُثله دیدم بدنت را جگرم سوخت علی

لخته خونی که برون از گلویت آوردم

ریخت خون دهنت را جگرم سوخت علی

باورم نیست که جسمت ز نظر پنهان است

نیزه بینم کفنت را جگرم سوخت علی

یوسفم ،کاش که می شد به میان حرمت

ببرم پیرهنت را جگرم سوخت علی

آن لبانی که اذان گفت ، بهم ریخته است

خُرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی

داغ پرپر شدنت جای خود ، امّا بینم

داغ بی سر شدنت را جگرم سوخت علی

این همه نیزه میان بدنت گم شده است

با که گویم محنت را جگرم سوخت علی

از همان دور شنیدم رجزت را پسرم

این حسین و حسنت را جگرم سوخت علی

نعرة حیدری و نالة یا زهرایت

می شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی

نشد آخر لب عطشان تو را آب دهم

چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی

گر نیایند جوانان حرم یاری من

که بَرَد خیمه تنت را جگرم سوخت علی

علی یا ایها الارباب غلامه حلقه در گوشم
که فردای قیامت هم علمدارم سر دوشم
علی یا ایها الساقی یل ام البنین عباس
ابالفضل علمداری همیشه پرچمت بالاس
ای خامس آل عبا ای ساکن کرب و بلا
هستی کریم ابن کریم مثل امام مجتبی
چه خورشید و چه مهتابی

 چه ارباب و چه اصحابی
حسین جانم حسین جانم...............
تو سلطان سلاطینی تویی که جان و جانانی
خلاصه میشود آقا در عشق تو مسلمانی
عجب حلوا قندی تو امیر بی گزندی تو
عجب ماه بلندی تو که گردون را بگردانی
ای سایه ی روی سرم دلتنگم دلتنگ حرم
دوست دارم دوست دارم تو رو بیشتر از پدر مادرم
با این اشک و با این روضه

 خدا ما رو بیامرزه
حسین جانم حسین جانم...............

مولانا حضرت هادی

از دشمن تو بیزارم

 اسم نقی رو دوست دارم

منم و دست گدایی

تو امام سامرایی

میدونی چقدر میخوامت

نوه ی امام رضایی

مولانا حضرت هادی

 ای خورشید شب تارم

 اسم نقی رو دوست دارم

من مجنون و تو لیلایی

 من نوکر و تو آقایی

در مقام تو همین بس

جد مهدی زهرایی

مولانا حضرت هادی

سر رو ضریحت میزارم

اسم نقی رو دوست دارم

سامرا قلبم بی تابه

آرزوی من سردابه

ضریح شش گوشه ی تو

مثل ضریح اربابه

مولانا حضرت هادی

از دشمن تو بیزارم

 اسم نقی رو دوست دارم

منم و دست گدایی

تو امام سامرایی

میدونی چقدر میخوامت

نوه ی امام رضایی

مولانا حضرت هادی

شبیه زهرا جوانم

 غریبی برده امانم

خدایا این زهر کینه

زد امشب آتش به جانم

خدایا خزانی شد بهارم

به سینه نفس دیگر ندارم

کنار پدر باشد مزارم

غریبم، غریب سامرایم...

اگر می سوزد تن من

شده وقت رفتن من

شبیه جدم به غارت

نرفته پیراهن من

به صحرا نمانده پیکر من

بریده نگشته حنجر من

اسیری نرفته دختر من

غریبم، غریب سامرایم...