آئین مستان

ای ماهِ شبهایِ علی

ای دین و دنیایِ علی

وقتی نباشی خونه ام خرابُ

وقتی که هستی برام بهشته

زهرا حلالم کن اگه نه سال

با علی بودی و بد گذشته

خانومم نرو ای حبیبِ حیدر

می میرم نرو ای طبیبِ حیدر

تنهایی نرو که غریبِ حیدر

زهرا! یاسِ گلبرگِ علی

جانا! میدونم سخته ولی

جانا! تو نرو مرگِ علی

زهرا!

بی تو میمیرم نرو، زهرا!

دنیارو  رو سرم نریز

زندگیم و بهم نریز

تویِ قنوتام، با اشکِ چشمام

میگم هزارتا حرفِ نگفته

الهی مردی جلوی چشماش

خانومِ خونَش زمین نیوفته

افتادم، تو که پشت در افتادی

جون دادم، همین که با سر افتادی

تا زیرِ پایِ چهل نفر افتادی

بانو! چادر و چند رد پا

بازو! ای غلاف بی حیا

پهلو! مردمای بی وفا

بانو!

زهرا!

بی تو میمیرم نرو، زهرا!

خدایی آتیشم زدن

رو چادرت قدم زدن

یادم میوفته گریم میگیره

میکشم آه و هی میرم از حال

میرم میشینم، روضه میخونم

برای حسین و غروب گودال

واویلا، بمیرم برایِ زینب

تو گودال، میگیره صدایِ زینب

دست و پا زند پیشِ پایِ زینب

ای وای، زینب و نامحرما

میره، سر به روی نیزه ها

آتیش، میکشه به خیمه ها

ای وای

زهرا!

بی تو میمیرم نرو، زهرا!

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان

زمین گیرِ من آسمانی بمان

اگر میشود میتوانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

تو نیلوفرانه ترین یاسِ شهر

وجودِ تو کانونِ احساسِ شهر

دعای گوی هر قدر نشناسِ شهر

نکش دست و از دستِ دستاسِ شهر

نباشی چه آبی، چه نانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

چه شد با علی همسفر ماندنت

چه شد ماجرای سپر ماندنت

چه شد پای حرفِ پدر ماندنت

پس از قصه ی پشتِ در ماندنت

ندارد علی همزبانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

برای علی بی تو بد میشود

بدون تو غم بی عدد میشود

مرو که غرورم لگد میشود

و این سنگ و سنگِ لحد میشود

تو باید غمم را بدانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

چرا اشکُ را آبرو میکنی

چرا چادرت را رُفو میکنی

چرا استخوان در گَلو میکنی

چرا مرگُ را آرزو میکنی

چه کم دارد این زندگانی بمان

حسینم ای بی سر

حسین عریان پیکر

تو را تشنه کشتند

بمیرم ای مادر

دوید و دویدم

بُرید و بریدم

سرت را سَرّ نیزه دیدم

قَتَلوکَ بُنَیَّ

ذَبَحُوکَ بُنَیَّ

مَنَعُوکَ بُنَیَّ

یا حسین یابن الزهرا

شیرِ سرخ عربستان،وزیرِ شه خوبان

پسر مظهر یزدان،که بُدی صاحب طبل و

علم و بیرق و سیف

حشم و بارغم و با رمق اندر عقبش

لقبش ماه بنی هاشم وعباس

علمدار،سپهدار،جهانگیر،جهان دار

دید و که اندر حرم خسرو خوبان

شده بس ناله و افغان

پر از شیوه ی طفلان

همه شان موی کنان موی مریشان

دل بریان سوی عباس

که عموجان چه شود

ذره ی آبی برسانی به لبِ

سوختگان کز عطش آتش بگرفته لب ما

عباس یاابوفاضل

میم مثه مادر

یه مادری که وسعتش، یه آسمونه

یه مادری که رحمتش، تا بی کَرونه

یه مادری که مادرِ، فَصلِ خزونه

میم مثه مادر

یه مادری که غربتش، غمِ زمونه

یه مادری که آه سردِ، نیمه جونه

یه مادری که قامتش، خیلی کمونه

میم مثه مادر

یه مادری که، سایه ی لطفش، رو سر اَبراست

یه مادری که، ساحلِ قلبش، پُشتُ پناهِ خُروشِ دریاست

میم مثه مادر

یه مادری که، مادرِ کُلِّ غمایِ دنیاست

یه مادری که، قدش کمونه، ولی ستونِ، عرشِ مُعلاست

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

میم مثه مَردم

یه مَردمی که خیلی بی حیا و پستن

یه مَردمی که ریشه یِ عدل و گُسستن

یه مَردمی که دستِ یه امیر و بستن

میم مثه مَردم

مَردمی که فقط تو کینه ها یه دستن

دیدن چی شد، ولی سر جاشون نشستن

اونایی که حُرمَتِ حیدرُ شکستن

میم مثه مَردم

مَردمِ شهری که حُرمَتِ یاس دریدن

میون کوچه، با دست بسته، نورِ چشاشُ، هی میکشیدن

میم مثه میخُ،میم مثه مرگِ، یه مادرُ، یه بَچَّشُ دیدن

میم مثه مَردی، که پیش چشماش، خونشو به آتیش کشیدن

میم مثل ماهِ، کبودِ حیدر، دَلیلِ بود و نبود حیدر

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

میم مثه مَرهَم

مَرهَمِ زخمِ سینه ای که خون می باره

زخمی که جز تحملش، نداره چاره

زحمی که مَرهَمی به روش، اثر نداره

میم مثه مَحرَم

مَحرَم رازِ سینه ای، که بی پناهه

مَحرَم اونکه مَحرَمش، فقط یه چاهه

اونکه به غربتش دَرُ ،کوچه گواهه

میم مثه مَردی

که تو مدینه، میدن نشونش هی با اشاره

حتی برایِ، جواب سلامش، مردم میگیرن، هی استخاره

میم مثه مَردی

که داغِ یارش، کرده چشاشُ، پُر از ستاره

کسی نمونده، نه اینکه مَرهَم، این که رو زخماش نمک نذاره

میم مثه مشکل،چشایِ مادر

میم مثه مسمار کابوسِ حیدر

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

دوماه و نیمه گوشۀ خونه

افتادی و بی حال و بی جونی

هرشب نگاهت با علی میگه

دلخوش نباشم تو نمیمونی

هر شب نگاتُ با پر معجر

از چشم من آرومُ میگیری

انگارو بعد از رفتن بابات

بدجوری از این شهر دلگیری

زهرا ببین زینب چه بی تابه

زانویِ حیدر داره میلرزه

تنها نرو ای همسفر آخه

دنیا بدونِ تو نمی ارزه

یادم نمیره کوچه و در رو

جوری زدن که ناگه اُفتادی

تا اومدم از جمعیت رد شم

بانویِ من پشتِ در اُفتادی

یا فاطمه ، مظلومۀ حیدر ..

تو گوشمه فریاد اون روزت

فضه که اومد خوب فهمیدم

شش ماهه پرپر شد جلو چشمات

مرگم رو با چشمِ خودم دیدم

زهرا بیا و خوب شو بانو

دیگه گذشته هرچی که بوده

جونِ خودت داغِ فراقِ تو

خیلی برای زینبت زوده

رومو زمین نندازی ای خانم

طاقت ندارم بی تو دنیارو

تنها نذاری بینِ نامردا

تنها ترین تنهایِ تنها رو

یا فاطمه ، مظلومۀ حیدر ..

مثِ یه ابر بهاری ، می‌بینم که بی‌قراری

میدونی با گوشه‌گیریت ، چی به روزِ من میاری

با حرفایِ جداییمون اینقدر قرارمو نبر

پاشو علمدارِ علی که بی‌تو میشم بی‌سپر

من که ازت نمیگیرم از محسنم دیگه خبر

توأم دیگه اینقده زُل نزن به این دیوار و در

هر لحظه تو یادمه ، اون لحظه که فاطمه

ریختن رویِ در همه ، وای وای وای ..

تا رو سرت در شکست ، با یه لگد پَر شکست

دیدی که حیدر شکست ، وای وای وای ..

صبر و قرارم .. بمون کنارم

اینا که قبرت رو کندن ، به حالِ حیدر میخندن

خودت که دیدی عزیزم ، در روی حیدر می‌بندن

اون پهلوونی که در خیبرُ کَند یادت میاد؟

ببین داره میلرزه زانوهاش ازت یاری میخواد

منو ببخش فاطمه جون آزردمت خیلی زیاد

حرفی بزن به حیدرت، تو رو به جون بچه‌هات

تو بری بی‌یار میشم ، اینجا گرفتار میشم

بعدت عزادار میشم ، وای وای وای ..

میگذره حیدر روزاش ، با قنفذ و خنده‌هاش

مغیره و طعنه‌هاش ، وای وای وای ..

صبر و قرارم .. بمون کنارم

صورت ماهت کبوده ، برا حیدر بی‌تو زوده

بمون ماهِ آسمونم ، قرارمون این نبوده

از زینبم شنیدم اون حرفایی که به من زدی

سفارشا رو کردی‌ و حرف از چندتا کفن زدی

چطوری حرف از رفتنِ من و گلم حسن زدی؟

حرف از حسین‌ و رفتن‌ و دادن پیراهن زدی؟

بی‌تابه زینب شبا ، از همین الآن برا

غصه‌هایِ کربلا ، وای وای وای ..

گفتی میره اسارت ، سهمش میشه حقارت

خیمه میره به غارت ، وای وای وای ..

گفتی میبینه آزار ، میبرنش تو بازار

جلویِ چشم اغیار ، وای وای وای ..

گفتی میبندن آب‌ُ ، گفتی غم رباب‌ُ

ماجرایِ شرابُ ، وای وای وای ..

صبر و قرارم .. بمون کنارم

اول فداییِ راهِ ولایت

بین دیوار و در شد این جنایت

شد کشته زهرا ، اُم ابیها

یا صاحب الزمان آجرک الله

شمعِ بزم علی ، گردیده خاموش

طفلان از ماتمش ، هستند سیه پوش

از ظلم اعدا ، شد کشته زهرا

یا صاحب الزمان آجرک الله

مرتضی مشکل گشایِ ما سواست

فاطمه مشکل گشایِ مرتضاست

روزِ محشر کار ما با فاطمه ست

نقشِ پیشانیِ ما یا فاطمه ست

شیرِ این صحرایم

تشنه در دریایم

گرچه در موجِ خطر

زهرایم خوانده پسر

من عبد فاطمه ام من عبد الزهرایم

ای علمدار سپه کوه علمت

علمت کو و دو دستِ قلمت

بشریت به تو گوید تحسین

آفرین ای پسر اُم بنین

ای به خون خفته کنون در بر من

داده پیغام تو را دخترِ من

گر نشد آب میسر گردد

گو عمویم به حرم برگردد

حال برگو چه بگویم به جواب

گر ببیند نه عمو هست نه آب

عمری سید و سرور خواندی

چه شد این بار برادر خواندی

مادرت فاطمه آمد به برم

یاری ام کرد و صدا زد پسرم