آئین مستان

باید رفت، باید دنبال پرچمت تا ابد رفت
باید موند،باید پای این روضه ها تا ابد موند
یه عده پای حق که میرسه فراری و
یه عده پای حق که میرسه فدایی ان
چه کعبه رفته ها که حاجی هم نمیشن و
چه کربلا نرفته ها که کربلایی ان
سفر بخیر،جوونی که شدی عاقبت به خیر
سفر بخیر، به مقصدت رسیدی مثل زهیر
سفر بخیر،سفر بخیر

مبدا هیئت و مقصد کربلا
اشهد یا حسین،مشهد کربلا
کربلا و کربلا و کربلا
کربلا و کربلا و کربلا
باید خوند، باید از تو و راه تو تا ابد خوند
باید گفت، باید از قیامت آقا تا ابد گفت
یه عده دست و پا زدن که کربلا نرن
یه عده دست و پا دادن تو راه کربلا
ایشاا… روز واقعه بهونه گیر نشیم
ایشاا… جا نمونیم از سپاه کربلا
زیارته، مسیری که شروع شهادته
شهادته، شهادتی که پای ولایته
لیاقته
سفر بخیر،جوونی که شدی عاقبت به خیر
سفر بخیر، به مقصدت رسیدی مثل زهیر
سفر بخیر،سفر بخیر
شیعه سینه زن،شیعه سینه چاک
ذکرم یا حسین، حتی زیر خاک
یا حسین و یا حسین و یا حسین
یا حسین و یا حسین و یاحسین

"اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ و عَجِّلْ فَرَجَهُم وَ أهلِك أعدائَهُم
لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ ، حسبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَكِیلُ نِعْمَ الْمَوْلَى‌ وَنِعْمَ النَّصِیر
أَسْتَغْفِرُ اللهَ الَّذی لا إِلـهَ إِلاّ هو اَلْحَیُّ الْقَیُّومُ ، الرَّحْمنُ الرَّحیمُ ذُوالجَلالِ وَ الإِکْرامِ وَ أَتُوبُ إِلَیْه
بِالحُجَّةِ اِلهی العفو..."

در این کویرِ تشنه پُر از دیده ی تَریم
چشم انتظار چشمه ی جوشانِ آخریم
ما را مصیبت و غمِ دوری هلاک کرد
ای منجیِ بشر نظری کن که مُضطَریم
آره مضطریم ، اما مضطر حقیقی زینبِ، دور تا دورش رو دشمن گرفته بود،اما دلش می گفت:حسین رو رها نکن برو جایی که دل میگه،اومد بالا تَل زینبیه، نزنید حسینم رو....
از کودکی به آلِ علی دل سپرده ایم
دلداده ی قدیمی ِ آلِ پیمبریم
هر بار روضه خوان به شهیدان گریز زد
دیدیم بین معرکه در خون شناوریم
هر روضه ای که بود ما هم تو روضه بودیم، روز هشتم ما هم با علی اکبر اِرباً اربا شدیم،روز نهم انگار با اباالفضل تیکه تیکه شدیم، روز عاشورا اسب رو بدن امام حسین فقط نرفت،انگار ما هم زیر سُمِ اسب پرپر زدیم....
خدمتگزار فاطمه بودن کجا و ما
ما عبد فضه ایم و غلامانِ قنبریم
ماه خدا رسیده و در بین اهلبیت
شکر خدا که سی شب مهمان مادریم
مادر چرا رنگ از رُخ ماهت پریده؟
مادر چرا خون از گریبانت چکیده؟
مادر چرا دیگر نمی آید صدایت؟
رفتی ز دنیا یا خدا داده شفایت ؟
با فاطمه در آتش عشق تو سوختیم
ما خاکسار کوچه ی تو، خاک آن دَریم
بِالحُجَّةِ اِلهی العفو...

گرچه شایسته ی هر گونه ملامت هستم

مهمان تو در این ماه کرامت هستم

دور ماندن ز غمت عاقبتش در به دری است

بر سر کوی تو دنبال اِقامت هستم

از سزاواریِ من نیست مرا می بخشی

شرم سارِ کرم و لطف و مرامت هستم

دل بیمار از آن شد که ز تو دور افتاد

تا که نزدیک تو هستم به سلامت هستم

نکند از من و بهبودی من نا اُمیدی

که به هنگام دعا غرق کسالت هستم

یا که شاید نکند از نظرت افتادم

دیدی که از بس چنین در پی غفلت هستم

بهر من از نَفَسِ اهل عبادت نشدم

بس که محروم ز اصحاب سعادت هستم

من خودم درد سر خویش شدم می دانم

من خودم باعث این خواری و ذلت هستم

رمضان هست ولی باز ز خود می پرسم

این من هستم که سر کوی تو دربست هستم

کرم فاطمه گر حشر نگیرد دستم

پیش همه رسوای قیامت هستم

اگر آقای خراسان نرسد بر دادم

بر پای ساحت تو غرق خجالت هستم

من دلم گرم حسین است مرا می بخشی

هرچه هم باشم اگر بچه ی هیئت هستم

من اشتباه کرده ام ولی مرا رها نکن

بجز تو کیست که به این بی سر و پا کمک کند

گناه کردنم به آبروی من لگد زده

به این بدونِ آبرو ، کسی چرا کمک کند

اگر حوار میزنم ، اگر که جار میزنم

میان راه مانده ام ، یکی مرا کمک کند

نگو که تحبس الدعا شدم ، نگو رها شدم

بگو چه حربه ای است به من ، بجز دعا کمک کند

برای من که قبح غفلت و گناه ریخته

حیا بهترین دواست ، به من حیا کمک کند

بیا مرا درست کن ، بیا ضرر نمیکنی

نمیشود خدا همش ، به خوبها کمک کند

به هر کجا که میروم ، ضمانتم نمی کنند

به طوس میروم مگر ، امام رضاکمک کند

اگر که خورده کار من گره ، گره گشا که هست

به عاشقان،رقیه ، گره گشا کمک کند

چقدر تا دم سحر ، سر بریده ی پدر

به دخترسه ساله رویِ  نیزه ها کمک کند

زناقه زجر لعنتی مرا زمو بلند کرد

به دخترتو بابا ، عمه زیر چکمه ها کمک کند

ای آنکه گشودی به رویم باز دری را

خرج منِ آلوده نمودی نظری را

شرمنده تر از نوبت قبل آمدم ای وای

دیدی ز من آیا تو گرفتارتری را

من نوسفرم،راه دراز است،غریبم

کو خضرِ رهی راه بَرَد نو سفری را

قانع نشده دل، که گنهکارترینم

غفلت زده از دست دَهَم هر سحری را

از خجلت جرم و گنه آتش نگرفتم

تا اینکه گرفتند ز من چشم تری را

ستاریِ تو گرچه شده شامل حالم

من ترک نکردم صفتِ پرده دری را

گفتند شهادت هنر مرد الهی است

باید به کجا برد غم بی هنری را

در راهِ پُر از فتنه ی این آخر دوران

با نام علی دفع کنم هر خطری را

ما چشم به راهیم که با فاطمه آید

همراه برد نوسفرِ محتضری را

یابن الحسن! کجایی؟...

من آمدم گدایی...

وقت افطارت چه جوریِ؟اول این جوری دست رو سینه ات میذاری سلام بدی یا نه؟

سلامِ دل بی واهمه

به روزه دارِ فاطمه...

پر از تب و غم و آهم، مگر نمی بینی

غریق بحر گناهم ،مگر نمی بینی

 در این جهان که دلِ من اسیر آن گشته

بدون پشت و پناهم مگر نمی بینی

شکسته باده ام، اما دل مرا مشکن

بده به میکده راهم، مگر نمی بینی

ای خدایِ من،ماهِ رمضون رسیدِ،مگه نمی بینی؟ حالِ من خرابِ...

گمان مکن که دلِ شب، تکبّری دارم

به عجز خویش گواهم، مگر نمی بینی

 بحقِ امام رضایِ رئوفم، الهی العفو...

 مگو که از چه صدایت برون نمی آید

فتاده در ته چاهم، مگر نمی بینی

 اگه به فریادِ من نرسی کارِ من تمومه،اگه منو انتخاب نکنی شیطون منو با خودش بُرده،به دادم برس...به فریادم برس...

 دلم ز هجر شهیدان شکسته شد، یا رب

سرشک دیده گواهم، مگر نمی بینی

بگو به مهدی زهرا، که من به هر لحظه

به انتظارِ نگاهم ،مگر نمی بینی

 امام زمان منتظرت هستم با شما شبهای قدر قرآن به سر بگیرم،منتظرم نماز عید فطر به شما اقتدا کنم،آقاجان!...ای پسرِ زهرا بحق مادرت،که بین در و دیوار صدا زد:" یا فِضَّةُ خُذینی " فضه بیا به دادم برس... وَ اللَّه فَقَدْ قُتِلَ ما فی اَحْشائی" فضه محسنم رو کشتن