آئین مستان

معصوم ترین صبح سپیدی محسن

آن روز کبود را ندیدی محسن

در راه علی حق بزرگی داری

الحق که تو اولین شهیدی محسن

با ضرب در سوخته ماهم را کشت

در آتش و خون نور نگاهم را کشت

فریاد بزن «بأیّ ذنب ٍ قُتلت»

ای وای که طفل بی گناهم را کشت

در کوچه به پا کرد دوباره ‌محشر

با مادر دلسوخته، یاس پرپر

آن روز اگر ‌مجال صحبت می‌داشت

می گفت چنان فاطمه: حیدر حیدر

ای مونس داغهای من محسن جان

ای یاور با وفای من ‌محسن جان

با سرخی خون من و تو حق برپاست

قربانی کربلای من ‌محسن جان

یوسف رحیمی

قسمت نبـود تـا کـه برایم پسر شوی

بر شانه های شاخه ی طوبا ثمر شوی

می خواست در خیال خودش کم بیاوری

شاید که تو سقوط کنی منکَسَر شوی

دنیا نیامـدی بـه گمـانم کـه عاقبت

سرتا به پا به همره او شعله ور شوی

شاید کـه در اِزای خودت بین ضربه ها

ضربی به جان پذیری و او را سپر شوی

تـا «کشـته ی فتـاده» بـه دامـان فـاطمـه

تا «صید دست و پا زده» ی پشت در شوی

ای کـاش می شکست همـانجا ورای در

پایی که خواست با لگدش مختصر شوی

یک بـار میخ خونی و یک بـار هم زمین

دادند مژده ات که از این کشته تر شوی

 قرار بود که مثل حسن پسر باشی

عصای دست من و پیری پدر باشی

تو دیدی و حسنم دید رنج مادر را

خدا کند ز برادر صبورتر باشی

ببخش مادر خود را که با خود آوردت

بنا نبود که آن روز پشت در باشی

هنوز زیر کِسا جای خالیت پیداست

قرار بود و نشد آخرین نفر باشی

قرار بود بمانی شتاب جایز نیست

بنا نبود مسافر که رهگذر باشی

نشد بیایی و مثل برادران خودت

گهی به نیزه و گهگاه خون جگر باشی

تمام هستی من می رود اگر بروی

ولی اگر تو بمانی ولی اگر باشی...

و یا تمامی این ها فقط مقدّمه ایست

که اتفاق غزل های شعله ور باشی

و اولین بشوی قبل از آن که عاشورا

شهید کوچک و شش ماهۀ پدر باشی

نخورده شیرِ مرا! شیرها حلالت باد

که میخ حادثه را خواستی سپر باشی

سند غربت شاه ولایت منم

اولین کشته ی راه ولایت منم

یاور حیدرم، سپر مادرم

محسنم من محسنم من

شمع روشنگر بزم هدایت منم

اولین کشته ی راه ولایت منم

نازنین کودکم، آیه‌ای کوچکم

محسنم من محسنم من

من که از ولادت شدم شهید علی

از ازل بوده‌ام شمع امید علی

غنچه ی چیده‌ام، ضربه‌ها دیده‌ام

محسنم من محسنم من

قتل من قصه ی غربت مادر شده

قتل یک سوّمِ آل پیمبر شده

سوخت پا تا سرم در غم مادرم

محسنم من محسنم من

انتقام مرا بگیرد از قاتلم

حجةبن‌الحسن صاحب خون من

محسنم من محسنم من

ای به خون خفته من گل نشکفته من

شاهد سوز من و درد ناگفته من

اولین کشته مظلوم ولایت پسرم

به خدا هدیه نمودم به خدایت پسرم

نازنین کودک من محسن کوچک من

نازنین کودک من محسن کوچک من

من شدم سنگر تو تو شدی سنگر من

قلب تو تاب فشار در و دیوار نداشت

سینه نازک تو طاقت مسمار نداشت

نازنین کودک من محسن کوچک من

نازنین کودک من محسن کوچک من

قصۀ محنت تو سند غربت من

گم شده تربت تو همچنان تربت من

کس نداند که چه آمد به سرت ای پسرم

نازنین کودک من محسن کوچک من

نازنین کودک من محسن کوچک من

من و تو دو یاریم در کنار حیدر

تو ز من تنهاتر من ز تو تنهاتر

صورتم از اثر شعلۀ آتش افروخت

در همان لحظه دل سوخته‌ام بهر تو سوخت

نازنین کودک من محسن کوچک من

نازنین کودک من محسن کوچک من

فرزندی علی بود گناهم

آغوش زهرا گشته قتلگاهم

غنچه ی پرپرم، حامی حیدرم

محسنم من، محسنم من

فرزند خون حیّ داورم من

یک آیه از سوره ی کوثرم من

گم شده تربتم، شاهد غربتم

محسنم من، محسنم من

با کشتن من جنگ با امامت آغاز شد

تا دامن قیامت اولین خون منم

گل این گلشنم

محسنم من، محسنم من