آئین مستان

از گنه دم  به دمم آتش طوفنده شدم
هم شدم از توبه خجل،هم زتو شرمنده شدم
صاحب من خالق من داور من یاور من
حیف تو را داشتم و غیر تو را بنده شدم
شعله ای از نار بودم شاخه ای از خار بودم
با نظر رحمت تو باغ گل از خنده شدم
قطره بودم بحر شدم ذره بودم مهر شدم
بلکه درخشنده تر از مِهر درخشنده شدم
وصل تو شد عزت من هجرتو شد ذلت من
با تو سرافراز ولی بی تو سرافکنده شدم
وای بر این بندگی ام، مرگ براین زندگی ام
مرده یک عمرم و در خاک لحد زنده شدم
بار خدایا کرمی، از یم اخلاص نمی
کز شرر عُجب و ریا آتش سوزنده شدم
سیل گنه برد مرا، بحر بلا خورد مرا
وای که من غرق در این بحر خروشنده شدم
خاک قدوم ولی ام، میثم دار علی ام
با نفس شیر خدا زنده و پاینده شدم
*فرمود: موسی اگه یه بار منو صدا میزد، دستشو می گرفتم میاوردمش بیرون ،
 آخه سفینه ی نجات بودن کار موسی نیست، من وقتی کشتی نجات به دادم برسه میگم : حسین ... ای حسین

دیدی رمضان رفته و پر باز نکردم

تا خیمه گهِ سبز تو پرواز نکردم

ماه تو گذشت عاشقی آغاز نکردم

من پُست غلامیِ تو احراز نکردم

ساقی بده جامی که تو را درک نکردم

شاید که دگر میکده را درک نکردم

من لایق مهمانی ات ای یار نبودم

من قابل الطاف تو ای یار نبودم

بودم به حضور تو و انگار نبودم

در محضر تو بودم و انگار نبودم

من بار دگر خسته و تنها شدم ای وای

شرمنده ی تو یوسف زهرا شدم ای وای

شب های مناجات و دعا رفت ز دستم

فیض سحر ذکر خدا رفت ز دستم

یک ماه نه یک عمر صفا رفت ز دستم

همسفرگیِ با شهدا رفت ز دستم

جامانده ترین رهروِ این جاده منم من

از پا و نفس بین ره افتاده منم من

افسوس که رفته ز کفم حاصلم ای دوست

آلوده نمودم به چه سرعت دلم ای دوست

بیمار گناهم چه کنم غافلم ای دوست

بنما تو به درک عرفه شاملم ای دوست

راضی شو ز من گرچه گنهکار و حقیرم

بنگر به «أجِرنا» پیِ احسان مجیرم

من جز تو کسی را گل زهرا نستایم

شکرانه به جا آورم از این که گدایم

با عشق تو می سوزم و می سازم و آیم

تا آنکه زنی در حرمت قفل به پایم

بگذار سحرها به قنوت تو بمانم

مثل تو سحر ناله ی العفو بخوانم

شب های زیارت ز دل خسته دلان رفت

هم ناله شدن با نفس سینه زنان رفت

گریه ز غم قافله ی اهل جنان رفت

تا اینکه براتی ز تو گیریم زمان رفت

هرکس که از او قلب تو دلدار رضا شد

داریم یقین روزیِ او کرب و بلا شد

دست کرمت گر ز کسی دست نگیرد

بیچاره شود زار و گنهکار بمیرد

خوش بخت هر آنکه دلت او را بپذیرد

از لوث گنه پاک شده عید بگیرد

بر ما که فقیران ره تزکیه هستیم

عیدی بده ما مستحق فطریه هستیم

ای آن که تو صاحب به زمین و به زمانی

هستی به کنار همه و باز نهانی

فرزند رضا ضامن عشاق جهانی

ای کاش نمازی به صف فطر بخوانی

تا آنکه به دست دل تو دل بسپاریم

سر بر قدمت یوسف زهرا بگذاریم

ایمان ما دو نیمه شد ونان ما دو نیم

دست من و نگاه تو یا سیّدالکریم

روحم تمام زخمی و جانم تمام درد

یک امشبم ببخش به آرامش نسیم

از شعله های روز قیامت رها شدیم

افتاده ایم باز در این ورطه ی جحیم

چیزی بگو شبیه سخن گفتن شبان

حکمی بده به سادگی حکمت حکیم

ما راهیان کوی چپ و راست نیستیم

ما راست آمدیم سر راه مستقیم

ما عاشقان شهید تو هستیم تا ابد

ما سالکان مرید تو بودیم از قدیم

برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف

اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریم

ما را ببر به رویت لبخند عید فطر

ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عظیم

یا رب مرا به ساکن کرب و بلا ببخش

بر خاک پاک صاحب کوی شفا ببخش

یا رب به جمعه های پر از ندبه ی بتول

بر گریه های حضرت زهرا مرا ببخش

یا رب مرا به لحظه ی جان دادن حسین

بر قامتی که از غم او گشته تا ببخش

یا رب مرا به بی کسی خیمه های او

در لحظه ی هجوم همه اشقیا ببخش

یا رب مرا به حال پریشان زینبش

در لحظه ی جسارت آن بی حیا ببخش

یا رب مرا به پیکر مانده به قتلگاه

بر آنکه ذکر او شده هردم شفا ببخش

یا رب مرا به رأس ز پهلو به نی شده

بر دستهای حضرت صاحب لوا ببخش

یا رب مرا به حنجر شش ماهه ی حسین

آن باب حاجتی که شده مبتلا ببخش

آمدم تا که مناجات کنم

رو به این قبله حاجات کنم

آمدم تا که بگویم سخنی

با تو مولا که مدد کار منی

آمدم تا که خدایی گردم

آمدم با تو بگویم دردم

آمدم خواهش رحمت بکنم

طلب لطف و عنایت بکنم

آمدم تا که رضایت جویم

لوحه معصیتم را شویم

معصیت خانه خرابم کرده

از در عشق جوابم کرده

معصیت بر دل من رنگ زده

نقش رسوایی و هم ننگ زده

وای اگر پرده بیفتد به کنار

همه گردند ز عبرت بیدار

آبرو دار منی یا رباه

تو فقط یار منی یا رباه

مهربان تر ز تو نادیده دلم

مهربان از کرم تو خجلم

من که شرمنده لطفت هستم

باز سوی تو بود این دستم

دست امید به سویت دارم

حاجت لطف نکویت دارم

بگذر از جرم و خطایم یا رب

تا که من سوی تو آیم یا رب

الهی گواهی که شرمنده ام

به پیش تو یا رب سرافکنده ام

ولی هر چه هستم تو را بنده ام

گدایم گدای تو، بخشنده ام

برون آید از سینه ام ای خدا

گدایم الهی گدایم گدا

به حق حبیبت که باشد رسول

به جان عزیزش که باشد بتول

الهی دعای مرا کن قبول

که درمانده هستم من دل ملول

الهی الهی الهی اله

تو هستی به حال دل من گواه

به فرق علی آن شه لافتی

به سوز دل حضرت مجتبی

به رخسار نیلی خیر النسا

ببخشا خطایم ز راه عطا

به سوی تو دارم دو دست نیاز

تو دستم بگیر امشب ای بی نیاز

به آن آیت حق از این زین نگون

به کشتی بشکسته در اوج خون

که زخم تن او شد از حد فزون

سرشک غم از دیده آید برون

به یاد قیامت ز ترس عذاب

به چشمم حرام است مِن بعد خواب

به حق شهیدان پناهم بده

به جان عزیزان تو راهم بده

امانی به قلب سیاهم بده

به آه اسیران تو آهم بده

الهی که هستی نگهدار من

گواهی الهی به اسرار من

من از سوز دل ناله ها می کنم

چو مرغ سحرگه نوا می کنم

تو را در دل شب صدا می کنم

تو خواهی اگر، جان فدا می کنم

ز سوز دل این حلقه بر در زنم

چو پروانه گرد رخت پر زنم

الهی و یا ربی یا سیدی

ندیدی از این بنده ات جز بدی

خدایا به سوی تو دارم یدی

مکن نا امیدم تو که سرمدی

ببخشا گناهم ز بخشندگی

که شرمنده باشم از این بندگی

هر آن کس که خواهد به آواز دل

چو آرام دل نیمه شب راز دل

بسوزد بگوید به دم ساز دل

که دم ساز دل می کشد ناز دل

خوش آن کس که معبودش اندر دل است

به هر جا رود زینت محفل است