آئین مستان

خسته و بی یار در دل غمها

در شب غربت بین آدمها

با لب تشنه با دلی پر خون

در دل کوفه بی کس و تنها

کوفه نیا حسین جان ، اینجا همه بی غیرتن

آقا دروغ میگن که همه در انتظارتن

یکی تو دستاش خیزرون ، یکی دیگه تیر و کمون

نعلای تازه میزنن آقا به پای اسباشون

کوفه نیا حسین جان کوفه وفا نداره

 کوفی بی مروت شرم و حیا نداره

مسلمت اینجا گشته آواره

درد دل گویم با لب پاره

کوفه یک مرد بی حیا داره

دخترش را داد قول گوشواره

کوفه نیا حسین جان ، گره به معجرا بزن

اهل و عیالتو نیار ، کوفه نمیشه جای زن

آقا نیار زینبتو ، آقا نیار دخترتو

این کوفیان کشیده اند ، نقشه برای سر تو

یکی تو دستاش خیزرون ، یکی دیگه تیر و کمون

نعلای تازه میزنن آقا به پای اسباشون

کوفه نیا حسین جان کوفه وفا نداره

 کوفی بی مروت شرم و حیا نداره

میا کوفه که اکبر نوجوان است

علی اصغرت شیرین زبان است

میا کوفه که زینب خوار گردد

اسیر فرقه کفار گردد

تمام عشق را بار شتر کن

دو چشم خویشتن دریای درّ کن

اگر قصد دیار کوفه داری

تمام مشکها را خوب پر کن

چنان در کوفه من غمگسارم

گه بر دیوارها سر می گذارم

دل دیوار ها هم گر چه سنگ است

از این بهتر پناهگاهی ندارم

سرم را خاک راه خواهرت کن

دو طفلم را غلام اکبرت کن

ای آنکه مهر خاتم بوسیده حنجرت  را

ارباب من تو هستی دریاب نوکرت را

ای نور چشم زهرا با چشم دل نظر کن

با دست بسته بنگر سرباز سنگرت را

صیاد بی همتت در سنگر شهادت

از سنگ کین شکسته بال کبوترت  را

مولا بیا به کوفه کاین بی حیا جماعت

در خاک و خون کشیدند پیغام آورت را

این کوفیان بی دین از نسل مدینه برگرد

اینجا میا که دشمن سازد جدا سرت را

خواهی اگر بیایی تنها بیا به کوفه

همراه خود میاور شش ماهه اصغرت را

ترسم به کوفه آئی بینی تو قطعه قطعه

با تارک شکسته آزاده اکبرت را

ترسم به  کوفه آئی لب تشنه خصم کافر

سازد جدا ز پیکر دست برادرت را

مسلم از فراز بام می دهد بر تو پیام

جانب کوفه میا حجت حق ای امام

کوفیان را به خدا شرم و حیایی نبود

نه همین شرم و حیا بلکه خدایی نبود

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

نزد این قوم دنی گر شوی  تو مهمان

میزبانیت کنند با نیزه و تیر و سنان

گر بمیرد ز عطش رقیه آبش ندهد

غیر سیلی به خدا کس جوابش ندهد

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

گر بیایی اکبرت زیب نی گردد سرش

گردد از تیر و سنان پاره پاره پیکرش

قاسمت کشته و عباس تو پرپر بشود

هدف تیر ستم گلوی اصغر بشود

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

دست من را بسته اند جانم از کین خسته اند

بهر قتل تو میا منتظر بنشسته اند

گربیایی سرت از سنگ ستم می شکند

شرح جانسوز ز غمت نیش قلم می شکند

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

روزی حضرت سید الشهدا (ع) از اُسامة بن زید که در حا احتضار بود، عیادت کرد، وقتی اُسامة حضرت را دید آهی کشید، حضرت فرمود: اُسامة مگر چه غمی داری که آه می کشی؛ عرض کرد: فدایت شوم یا بن رسول الله در بستر مرگ افتاده ام در حالی که شصت هزار دینار بدهکارم. حضرت فرمود: ناراحت مباش، قرض تو به گردن من، من شصت هزار دینار قرض تو را می دهم، قبل از آنکه اُسامة از دنیا برود حضرت دستور دادند شصت هزار دینار آوردند و قرض او را اَدا کرد.

اشاره گریز: اینجا شایسته است اشاره شود به سه وصیت حضرت مسلم در آخرین لحظات....... وصیت سومش به عمر سعد لعنت الله علیه،این بود،یه نامه بنویس بده به یكی بفرست برا حسین بن علی پسر عموم،نیا كوفه،اینها خیلی نامردند.....

می بارد از هر بام و در، سنگ ملامت / از من گذشت اما سر زینب سلامت

تو اي خدیو انس و جان / بر او سلام من رسان

از کوفه بگذر

پیوند مهرت بسته دست و گردن من / بنگر تماشایی شده جان دادن من

 با جسم پاره پاره ام / بین بر سر قناره ام

از کوفه بگذر

 خون ریزد از باغ رخم، همچون شکوفه / با خون نویسم بر در و دیوار کوفه

این لحظه هاي آخر است / مسلم فداي رهبر است

 از کوفه بگذر

 این آتش حسرت مرا، سوزد سرا / پا گفتم بیا اما میا اي پور زهرا

دل کرده احساس خطر / از کوفه کن قطع نظر

 از کوفه بگذر