آئین مستان

مرد جوون شده قد کمون

دلش در تب ناله است

دلش غرق خون، غمش بی کرون

چشاش باغی از لاله است

خدا میدونه سینه ای پر شرر

از غصه و غم ها داره

یه عمره که غصه های فاطمیه

 توی دلش جا داره

روی خاک های حجره

داره میزنه پرپر

با حال پریشونش

همه اش میگه وای مادر

غریب آقام، واااای

با چشمای تر میگه از سفر

پریشون و بی تابه

چه خشک لباش کبود نگاش

آخه تشنه ی آبه

هم آب میشه آروم آروم

از سوز زهر مثل یه شب پیکرش

هم شبیه پروانه ای

از داغ دل میسوزه بال پرش

تو اون هلهله آقا

هی میگه زیر لب

به یاد شام کوفه

امون از دل زینب

بابا بابا بیا به بالین پسر

بابا بابا مرا به پیش خود ببر

بابا من غریبم

میان حجره بی کس و بی تابم

دیده به راه رویت ای مهتابم

تشنه لبم کسی نداده آبم

صیدم و صیاد مرا آزرده

باغ گلم ولی شدم پژمرده

زهر جفا امان من را برده

کاش پدر تو بیائی،  رخ به من بنمایی

پرکشم به رهایی، واویلا

مثل تو پدر من،  روی خاک سر من 

پاره شد جگر من، واویلا

بابا بابا بیا به بالین پسر

بابا بابا مرا به پیش خود ببر

بابا من غریبم

لاله ز خون بر لب من بنشسته

شیشه عمر کوته ام بشکسته

نفس نفس می زنم اما خسته

امان ز نامروتی همسر

صدای خنده اش مرا زد آذر

بیا به بالای سرم با مادر

از کسی خبرم نیست، خواهری به برم نیست

 مادری به سرم نیست، واویلا

آه من چه حزینه، هجر شهر مدینه

یاد آتش و سینه، واویلا

بیا و ناله کن بر این احوالم

 میان دست و پا زدن می نالم

به یاد آن تشنه لب گودالم

به یاد آن تن به خون غلطانم

به یاد آن پاره تن عریانم

ذکر حسین وای حسین می خوانم

خاک و خون کفنش شد، لاله گون بدنش شد

 بوریا به تنش شد، واویلا

خواهری روبه رویش،  نیزه بود و گلویش

مشت و پنجه و مویش، واویلا

تا آه سینه سوزی از قلب من برایت

هر دم هزار نوبت جانم ز تن برایت

بس کوه غصه بردم بس خون دل که خوردم

پیوسته از لبم جان جای سخن برایت

از بی وفایی یار این بوده قسمت من

من گریه کن بمیرم او خنده زن برایت

دیگر نمانده هیچم تا کی به خود بپیچم

ای مرگ همتی کن تا جان ز تن دراید

از بس که رفتم از تاب از بس که گشته ام آب

فریاد آه آهم از پیراهن برایت

جا دارد از غم من هنگام دفن این تن

خون در لحد بجوشد اشک از کفن دراید

کن به پا ای دل ناله و زاری

رو به مولا کن از پی یاری

جسم بی جان عزیز جان زهرا

رو بام خانه اش افتاده تنها

بر شراره حاصل او

خنده میزد قاتل او

وا غریبا وا اماما

شد به غربت از او پذیرایی

کوثر زهرا شد تماشایی

روی خاک افتاده جسم اطهر او

گو یکی آرد کفن بر پیکر او

نور چشمان ترش کو

مادرش کو خواهرش کو

وا غریبا وا اماما

شمع جانش شد قطره قطره آب

تا نسوزد او دیگر از آفتاب

در کنار کبوترها رسیدن

با پر خود روی او سایه کشیدن

شعله بر جانم کشیده

ماتم آن سر بریده

وا حسینا

تو امام جوادی           یا جوادالائمه  

چون شد از پا فتادی    یا جوادالائمه  

سر به زانو نهادی        یا جوادالائمه  

غصه ات بی شماره

سینه ات پر شراره

اشک چشمت ستاره

یا جوادالائمه

این که ماه تمام است

بر خلایق امام است

پیکرش روی بام است

یا جوادالائمه

آسمان سینه چاک است

یک بدن روی خاک است

بهتر از جان پاک است

یا جوادالائمه

از شرار زهر کینه خون شده قلب مدینه

تا قیامت غصه و غم  قسمت این سرزمینه

هادی آل پیمبر از غم بابا حزینه

خنده های تلخ قاتل شعله افکنده به سینه

پیش روی حجت حق دشمنان سخت می زنن

او دهد جان یه عده بحر او دست می زنن

قتلگاه اش خانه ی خود قاتل او همسرش

با لبی خندان کنیزان پیش او کف می زنن

وای از این غم، وای از این غم  

وای من از درد غربت

تشنه کام دل پریشان بین حجره می دهد جان

وقت مردن زنده گشته یاد شاه تشنه کامان

پیرمردی بین گودال شد اسیر چنگ گرگان

غرق خاک و غرق خونه وای من سلطان خوبان

با نگاهش بین مقتل حرف ها می زند حسین

پیش چشم خواهر خود دست پا می زد حسین

موی او در دست دشمن راس او در زیر تیغ

ضربه ها می زد عدو ناله ها می زد حسین