آئین مستان

هم پریشان حسینم هم پریشان حسن

ای به قربان حسینُ ای به قربان حسن

روز اول مادرم چشمان من را نذر کرد

این یکی آنِ حسینُ این یکی آنِ حسن

هر شبی که فاطمه بر روضه هامان میرسد

هست گریان حسینُ هست گریان حسن

نه که دنیا دینمان را هم کریمان میدهد

من که ایمان دارم از اول به قرآنِ حسن

زیر ایوان نجف دیدم که روزی میرسد

یا حسن جان مینویسم زیر ایوان نجف

هر کجا رفتم دیدم کار دست مجتباست

بشکند دستم نباشد گر به دامان حسن

نه که تنها این دوشب ،کل محرم میشوی

شب به شب تکیه به تکیه باز مهمان حسن

قاسمش وقتی به میدان زد حسین آهسته گفت

میرود جانِ حسینُ میرود جانِ حسن

نعره شد  إن تَنکرونی فأنا ابنُ المجتبی

تیغ را چرخاندُ گفت این است توفان حسن

شد حسن یک ضربه زد اَرزق همانجا شد دوتا

نعره زد عباس ای جانم به قربان حسن

روضه های ما همه لطف امام مجتبی ست

شکر هر شب میروم در زیرِ باران حسن

پیش زهرا ابرو داری کنیمُ آوریم

هی گلابُ دسته گل ، یاد یتیمان حسن

آقازاده امام مجتبی انقدر مودب بود هرچی ابی عبدالله بغلش میگرفت سرش پایین بود.. باباشم همینجور بود انقد کریم بود مودب بود هرچی از دهنش دراومد به امام حسن گفت ، سرشو بالاآورد گفت ای مرد تو این شهرغریبی اگه جا نداری بهت جا بدم .. گرسنه تِ بهت غذا بدم اگه رفیق نداری خودم رفیقت میشم ..

تا این وضعیتُ دید با عجله اومد مقابل عمو گفت عموجان .. شب قبلشم وقتی سوال کرد جلو همه گفت: عموجان مرگ در نزد تو چگونه است؟بلند شد سرشو  پایین انداخت صدازد عموجان مرگ در قاسم ابن الحسن(ع) احلی من العسل ..

اومدمقابل عمو عرض کرد عموجان دیگه این سینه م سنگینی میکنه .. عموجان اجازه میدی برم میدان؟.. فرمود عزیز دلم شما یادگارایِ داداشمی .. قربونت برم تو باید بعد ما مراقب زن وبچه ها باشی .. عمه ت تنهاست ، سکینه تنهاست ، مادرت نجمه تنهاست ، رقیه تنهاست .. خیلی حالش پریشون شد زودی اومد توخیمه زانوی غم بغل گرفت ، مادرش یه نگاه کرد چیشده عزیزم؟ اینجور غمت رو نبینم مادر.. چی شده مادر؟ گفت مادر رفتم از عمو اجازه بگیرم اجازه نداد .. همه دارن میرن .. گفت غصه نداره" یه مرتبه دیدن مادرش نجمه خاتون یه بقچه ای رو گره ش رو داره باز میکنه دید یه نامه ایِ .. صدا زد بگیر .. گفت چیه مادر؟گفت مگه نمیخای بری میدون؟.. مشکل توهمین نامه ست ،بگیر ببر بده به عمو بگو این نامه بابامه .. انقد خوشحال شد لبخند به لبش اومد از خیمه بیرون زد اومد پیشه عمو .. عموجان برات نامه آوردم .. همچین که ابی عبدالله همه غمای عالم تو دلشِ نامه رو باز کرد دید دست خط داداششِ ..

اول شروع کرد دست خطُ بوسیدن هی به چشمش میکشه .. هی میگه حسن جان کجایی که حسینتُ غریب گیر آوردن اونم بازن و بچه .. تو اون دست خط نوشته حسین جان من نیستم کربلا .. داداش جان اگه بودم کربلا یاریت میکردم .. حالا که من نیستم دوست دارم پسرم قاسمم شمشیر بزنه .. امرِ امامشِ باید اطاعت کنه .. صدا زد قاسم جان آماده شو ..

یه وقت ناله زنها بلند شد .. لباس رزم به تن این بچه نبود کفن تنش کردن .. شیخ جعفر شوشتری رحمت الله میگه ابی عبدالله دستشو گرفت آورد پشت خیمه .. این آقازاده رو بغل کرد انقد گریه کرد دیدن حسین(ع) غش کرده قاسم غش کرده ...

با لباسایِ سبزُ چشم سیاه

با بابات مو نمیزنی قاسم

کجا میخوای بری عزیزِ عمو

 تو علی اکبرِ منی قاسم

قربون بغضِ تو صدات پسرم

قربون اون دو تا چشم گریون

بی کلاه و زره کجا میری

اینجوری که نمیشه رفت میدون

قاسم اینا سپاهِ نامردن

هیچکی از روبه رو نمیجنگه

تیغ و نیزه که جای خود داره

اینا تو دامناشونم سنگه

حالا که بیقراره میدونی

به نرفتن نمیشه راضی ت کرد

بهت اجازه میدم بری به یه شرط

برو اما  تورو خدا برگرد

یه نگاه یه محاسنم بنداز

توی قلبم عزا بپا نکنی

من یه داغ جون رو قلبم هست

پسرم داغمُ دو تا نکنی

رفت تو خیمه آماده بشه ، عمه ها دورشُ گرفتن ، مادرش دورش اومده .. سرمه به چشمش کشدن .. کفن تنش کردن .. اباعبدالله فرمودن اگه میشه روبند رو صورتش بزنید اخه انقد خوشگله میخام چشمش نزنن ... حالا همه منتظر همه دارن دعا میخونن قاسم میخاد سوار بشه همچین که سوار شد نگاه کردن دیدن پاهاش به رکاب نمیرسه از عمو اذن گرفت رفت وسط دل دشمن ..

یه جوری جنگید همه اونایی که جمل یادشونه یاده امام حسن(ع) افتادن همه پیرِمردا دادشون دراومد یکی گفت بابا دورش کنید بنی هاشم کوچیک بزرگ نداره .. این طایفه اصغرشم اکبرِ .. این نوۀ فاطمه ست ..  این نوۀ علیِ .. الان همه رو میزنه دیدی چطور داغ بچه های ازرق شامیُ تو دلش گذاشت همه از ترسشون ریخت دوره قاسم ..

جلو خیمه همه میگفتن باریک الله قاسم ، ببین چقد قشنگ شمشیر میزنه زینب نگاه میکرد میگفت جانم حسن .. کجایی ببینی قاسمت غوغا کرد اما یه جا ناله زن و مرد بلند شد دست حسین روسرشِ .. یه وقت دیدن نیزه دارا نیز رو بالا اوردن .. یه صدا رسید به خیمه عموبیا ...

انقد زیره سمِ اسبا موند همه از ترسشون با اسبا روش رفتن صدا زدعمو استخونام .. ابی عبدالله اومد ، موقعی حسین رسید دید یه نامردی کاکل قاسمُ گرفته .. میخواست سر از بدنش جدا کنه ابی عبدالله چنان ناکارش کرد .. شیخ جعفر میگه ابی عبدالله قاسمُ بغل گرفت بیاره سمت خیمه اما همچین که حسین(ع) میورد این پاهایِ قاسم رو زمین کشیده میشد ... مرحوم شوشتری میگه اینجا دو تا حالت داره یا مصیبت انقدر سنگین بوده حسین با قد خمیده آورده خیمه ، یا انقد بدن زیره سم اسب ...

داغ مدینه دلتُ گرفته

پهلویِ این نیزه به تو گرفته

نمیشه وایسمُ تماشا کنم

دسته سیاه کاکلتُ گرفته

گفتی حسن همین برای تو بد شد

هرچی که شد سر همین حسد شد

زنده بودی هنوز ولی بمیرم

مرکب اومد از رو تنِ تو رد شد

نبینه مادرت این ردِ خنجرُ رو حنجرت

باید چیکار کنم با جایِ نعله روی پیکرت

پا میکشید زمین اخ نبینه مادرت

گلم چقد خوش قد و بالاشدی

رفتی تویِ لشکر و تنها شدی

چی شد تو اون شلوغیا که آخه

یه ساعتِ هم قدِ سقا شدی

با پره سوخته پر زدی عزیزم

میشه جوابمُ بدی عزیزم

چیکار کنم که پیش چشم تارم

مثلِ عسل کش اومدی عزیزم

امانت حسن چی اومده به روزت عشقِ من

شبیه مادرم یه کوچه وا شد و تو رو زدن

نفس نمی کشی امانت حسن

من گم شدم مانند بغض در گلویم

یا نور و یا برهان ، بیا در جست و جویم

خیلی دلت را با گناهانم شکستم

خسته شدم دیگر من از این خلق و خویم

تو آبروی آبرودارنِ عرشی

من بنده ای رسوایم و بی آبرویم

عمری برایت وصله ای ناجور بودم

یک لحظه هم حتی نیاوردی به رویم

می خواستم با گریه برگردم به سویت

دست کریمت زودتر آمد به سویم

من بی ادب بودم برایت شعر گفتم

تو برتر از آنی که من از تو بگویم

هربار کارم سخت برهم ریخت ، فوراً

گفتم حسین و زود کردی زیر و رویم

ای کاش زنده باشم و ماه محرم

دیگ غذای روضه هایش را بشویم

ای کاش زنده باشم و از قول قاسم

گویم به شور و هروله "ای جان عمویم.."

بی رزه رفت به میدان که بگوید حسن است

ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است

دست خطی حسنی داشت که ثابت میکرد

سیزده سال به دنبال حسینی شدن است

جان سرِ دست گرفت و به دل میدان برد

خواست با عشق بگوید که عمو جانِ من است

*یه شباهتی داره روضه ش با باباش امام مجتبی .. یه تفاوتی هم داره ؛ اینجا هر کاری کرد عمو اجازه نداد اومد تو خیمه مادر اومد دید قاسم سر روی زانوها گذاشته داره چنان گریه میکنه شونه هاش داره میلرزه ..

عزیزِ دلم نبینم اینطوری گریه کنی چرا زانوی غم بغل گرفتی؟.. گفت مادر هر کاری کردم عمو بهم اجازه نداد..گفت ناراحت نباش الان یه چیزی بهت میدم اگر ببری به عمو نشون بدی محاله دیگه بهت اجازه نده..

دیدن نجمه خانم (س) یه ساروق بسته ای رو باز کرد از داخلش یه نامه ای رو بیرون آوورد گفت ببین بابات حسن نوشته برا عمو جانت نوشته برا یه همچین روزی نوشته .. احتمال میداده ابی‌عبدالله بهت اجازۀ رفتن نده .. دیدن نامۀ بابا رو گرفته در دست داره خوشحال میاد .. باباشم یه روزی یه نامه ای در دست گرفته بود خوشحال داشت میومد .. امسال روضه مون گره خورده به روضه حضرت زهرا دیگه .. میگفت الان میرم به بابام میگم مادرم چیکار کرد .. اما این خوشحالی برا امام حسن چند دقیقه بیشتر طول نکشید .. یه وقت دید وسط کوچه نانجیب اومد .. جلو مادرشو سد کرد گفت

بردم پناه هرچه به دیوار بیشتر

اون بیشتر رسید و رهم بیشتر گرفت

تفاوت روضۀ پسر و بابا اینه او اول سر گذاشته بود روی پاهاش گریه میکرد بعد خوشحال نامه رو گرفته بود دستش .. اما باباش اول خوشحال نامه در دستش بود اما تا آخر عمرش هی سر روی زانو گذاشت به هیچکسم نتونست بگه چه خبر شده .. آخه وقتی مادر با ضرب سیلی روی زمین افتاد ..*

ناگهان از همه سو نعره کشیدند که آی

تیرها پر بگشایید که او هم حسن است

*میخوام دلتو اینجای روضه ببرم ؛ یه موقعی عمو رو صدا زد که نانجیب نشسته بود رو سینه ش .. کاکلِ قاسمُ در دست گرفته نتونست به هدفش برسه. ابی‌عبدالله با عجله خودشُ رسوند چنان شمشیر و رها کرد دست این نانجیب قطع شد صدای نحسش بلند شد قومش برا نجات دادنش اومدن ، چنان همه ریختن وسط معرکه همۀ این نانجیبا با اسب از رو بدن قاسم ..

یه وقت یه صدای نحیفی به گوش عمو رسید عمو استخونایِ بدنمُ خرد کردن .. ابی‌عبدالله رسید بالاسرش:

خنکای دل تب دیدۀ این دشت شدی

چه شبیه جگر ریخته در تشت شدی

عذر تقصیر اگر آمدنم دیر شده

زیرِ تابوت پسر رفته عمو پیر شده

نعل ها سخت به پامال تو سرگرم شدن

تار و پود تو چنان موم عسل نرم شدن

شده اسراف به سن تو نشاید این قد

بیشتر از تو به عباس می آید این قد

*شنیدید اومد سوار مرکب بشه قاسم، عمو سوارش کرد پاش به رکاب نمیرسید .. حالا وقتی داره بدنُ میاره سمت خیمۀ دار الحرب ابی‌عبدالله سینه‌ی قاسمُ به سینه ش گذاشته روایت میکه پاهای قاسم روی زمین کشیده میشه ..*

چنگ ها معتکف طرۀ مویت گشتند

سنگ ها جذب دلارایی رویت گشتند

حسن و حیدر و زهرای مجسم شده ای

پشت و روی تو کدام است چه در هم شده ای

بهره از سفرۀ حسن تو به یوسف نرسید

کار تقسیم تو قاسم به تعارف نرسید

کارِ سختی است ولی تا به حرم میبرمت

پسرم بودی و پیش پسرم میبرمت

*چون این روضه برای این لحظه ست میگم .. نوشتن وقتی آورد بدنُ تو خیمه‌ی دارالحرب کنارِ بدن قاسم گذاشت ،شنید زینب داره میاد سریع یه پارچه ای روی بدن انداختش ابی عبدالله .. بی بی اومد نشست مقابل ابی‌عبدالله شروع کرد گریه کردن .. خانوما هم دارن گریه میکنن مادرش حضرت نجمه هم هست.. همه نشستن دارن‌گریه میکنن ، بدنِ علی اکبر که ارباً ارباً ست .. بدن قاسمم که برات خوندم روضه شو بدن غرق خونه .. یه وقت زینب این منظره رو دید میخواد لطمه بزنه اما اول از ابی‌عبدالله اجازه میگیره جانم به این خانم اجازه میدی حسین جان تا ابی‌عبدالله بهش اجازه داد میگن مقنعه از سر کشید شروع کرد لطمه زدن به صورت ..

این لطمه هایی که زینب به صورت زد برای بدن قاسمه .. آخه کنار بدن علی اکبر بود اما این کار و نکرد ، زینب انگار اینجا خجالت زدۀ داداشش حسن بود ..

چند بار دیگه زینب لطمه به صورتش زد ایام محرمه از همه التماسِ دعا .. اون لحظه ای بود که دید نانجیب داره وارد گودال میشه .. تا نشست روی سینه والشمرُ جالسٌ علی صدرک ..

پس با زبانِ پر گله آن بضعۀ رسول

رو کرد در مدینه که یا ایها الرسول

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست

وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

عمو جون ..

برام سخته واسه تو کاری نکردم

نکش پا رو خاکا که لبریز دردم

زیر سنگا دنبال جسمت میگردم

عمو جون ..

دیگه به همه آرزوهات رسیدی

برای خودت دیگه سرو رشیدی

زیر سم اسبا چقد قد کشیدی

بگو چی مسیرِ نفس هاتُ بسته

مگه چند تا نیزه تو سینه ت شکسته

میده شمشیراشون بوی پیرهنت رو

سم اسبا داره شمیم تنت رو

«عمو جان .. عمو جان ..»

عمو جون

میخوام بشنوم من دوباره صداتُ

به هم ریخته این سنگ و طرح چشاتُ

نزن دست و پا که میمیرم براتُ

عمو جون ..

دیدم توی چنگ یه نامردی موتو

میخواد که با شمشیر ببره گلوتو

صدای کمک خواستنت کشت عموتو

میترسم سرت رو یه نامرد بیاره

جلو چشم نجمه رو نیزه بذاره

میترسم با چشمی که پر اضطرابه

 ببینی که زینب تو بزم شرابه

«عمو جان .. عمو جان ..»

گرد و خاک میبینم روی سرت
محشر کبری شد دورو برت
رد پاها مونده روی پرت
خون و خاک و اشک رو چشات گِل شده
زخم تشنگی رو لبات گُل شده
برات ای ماه بی بدل چه بلایی شد این عجل
عسل لبهات خاکی اند عجل احلی من عسل
گرد و خاک میبینم روی سرت
محشر کبری شد دورو برت
رد پاها مونده روی پرت
خون و خاک و اشک رو چشات گِل شده
زخم تشنگی رو لبات گُل شده
ساعتی پیش بودی توو حرم و
رو عبا آوردی اکبرمو دیدی حال زار خواهرمو دخترمو
انقده بلا به سرت اومده که به سر زنون پدرت اومده
دیگه خونین و پرپری حالا هم قد اکبری
توی آغوشم زیر لب داری اسمم رو میبری
خون و خاک و اشک رو چشات گِل شده
زخم تشنگی رو لبات گُل شده
زینبم این بوی پیرهن یوسف رفته از دست منه
زینبم میبینی این حسنه این حسنه این حسنه
بی رمق صدا میزنه یا حسن این امانت حسنِ یا حسن
رو زمین انداخت دشمنش روی جسمش تاخت دشمنش
به خداوندی خدا که به تیغش باخت دشمنش
یا حسن تو شونه باورمی یا کریم امید آخرمی
یا غریب یا مظلوم بی حرمی بی حرمی بی حرمی
مثل کربلا حرم و مرقدت باز بنا میشه ضریح و گنبدت
یه روزی توو صحن و سرا کنار اون گل دسته هات
همه مون سینه میزنیم برای آقا زاده هات

به گوش فلک رسیده باز صدای حسن

علم میزنه توو کربلا به جای حسن

 صلابت زهرا رو داره

شجاعت بابا رو داره

توی رگهاش خون اسدالله

بزرگ شده با عشق ارباب

توو صورتش نور عالم تاب

 مثل عموش عباس چقدر ماهه

زمین میلرزه به پا شد محشر

رجز میخونه انا ابن الحیدر

حسن ای جانم حسن ای جانم..........

 داره میره یادگار برادر من

زره به تنت نداری و میپوشی کفن

 بمیرم ای شاخ شمشادم

نبینم ای تازه دامادم

رو صورتت جای سم مرکب هست

 دل منو انقدر سوزوندن

تن تو رو خاک میچرخوندن

 که نا نجیب با نیزه چشاتو بست

به زیر مرکب تو ای یار من

 شدی هم قد علمدار من

حسن ای جانم حسن ای جانم..........

لا اقل این جسم عریان‌ مانده را دفنش کنید

نامروت‌ها! کسی اینقدر ظالم‌ میشود؟!

*اگه یه حادثه‌ای پیش بیاد، یه نفر از دنیا بره، حتی اگه کس و کارم‌ نداشته باشه، بالاخره یه عده ای میان زیر بدنشُ میگیرن، زود میبرن خاکش میکنن .. آخه میگن بَده میت نباید رو زمین بمونه ..

بی‌بی زینب همچین که اومد وارد خیمه شد دید امام سجاد داره گریه میکنه؛

_چی شده عزیز برادرم؟!

فرمود: عمه جان ! این نامردا دارن کشته‌های خودشونُ خاک میکنن، اما بابای بدن منو همینطور برهنه رها کردن و رفتن...

پیغمبر وارد شد دید بی‌بی دوعالم داره گریه میکنه؛

_چی شده دخترم؟!

عرضه داشت: بابا!! بچه‌م داره باهام‌حرف میزنه؛

فرمود: دخترم تو هم که در رحم خدیجه (س) بودی باهاش حرف میزدی ، آرومش میکردی ..

عرضه داشت: آخه باباجان آرامم نمیکنه، تازه یه حرفایی میزنه منو بهم ریخته.

_چی داره میگه دخترم؟!

دوسه روزه هی داره میگه؛" اَنَا الغریب" اما امروز منِ فاطمه رو بهم‌ ریخته.

_چرا؟!

_ آخه هی داره میگه: "اَنَا العطشان"

پیغمبر شروع کرد روضه خواندن، گریه کن هم بی‌بی دوعالمه. فرمود: دخترم، حسینت رو اینجوری کربلا می‌کُشنش..

نمیدونم چجوری پیغمبر روضه خوانده، اما همه میگن صدای این خانم بلند شد، شروع کرد بلند بلند برای حسینش گریه کنه ، مادر برات بمیره*

مونده روی زمین پیكر تو رها

أَلسَّلامُ عَلى مَنْ دَفَنَ أَهْلَ قُرىٰ

خواهرت اگه نیست ، رفته شام بلا

ریگ و رمل بیابان برات گرفتن عزا

همه منتظرن مادرش برسه

کاش صدای برادر به خواهرش برسه

دست قاتل اگه به سرش برسه

آخ خدا به داد موی دخترش برسه

آن ردا و آن عبا آن امان نامه بس نبود

کهنه پیراهن مگر جز غنائم میشود

*قاسم اومد اجازه‌ی میدان ‌بگیره. مادرش راهیش کرد گفت برو، بابات خیلی به من سفارش کرده. اومد پیش عمو؛ عموجان به منم اجازه بده منم مثل علی اکبرت برم ‌بجنگم، برات فدایی بشم.

آقا اباعبدالله به قاسم اجازه نداد. رفت گوشه‌ی خیمه، زانوهاشو بغل کرد؛ چرا عمو منو نمیخره؟! مادرش اومد: چی شده قاسمم؟ عزیز دلم! گفت: عمو بهم اجازه نمیده، میگه تو بالاسر این زن و بچه‌ها باش. نمیتونم یه لحظه زنده باشم‌بدون عموم..

عجب مادری .. گفت: غصه نخور؛ یه بقچه آورد گذاشت جلوی قاسم. تا این بقچه رو آورد یهو بوی امام‌ حسن تو خیمه پیچید ، هم مادر گریه کرد هم این بچه. یاد شبِ آخر امام حسن افتادن؛ اون شبی که تو بستر افتاده بود... میخواست سفارش قاسم و بکنه..

_مادر جان این چیه؟!

گفت: قاسمم، عزیر دلم، بابات فکر اینجاهاشو هم کرده بود، میدونست عموت بهت اجازه نمیده؛ یه دست خط نوشت به من داد گفت اینو بده به قاسمم به حسینم نشون بده.

همون لحظه که به حسین گفت:

"لَا يَوْمَ‏ كَيَوْمِكَ يَا أَبَاعَبْدِاللَّهِ" ..

همه نگران حسینن، مادرشم وقتی میخواست جون بده علی رو صدا زد گفت:« علی جان، خیلی مراقب حسینم باش».

پیغمبر، علی، بی‌بی، خود امام حسن، همه سفارش حسین و کردن..

نامه رو داد دست قاسم؛ قاسمم عزیز دلم این نامه رو ببر به عمو نشون بده.

نامه رو گرفت، سریع دوید، خوشحال ، اومد پیش عمو؛ عموجان یه چیزی آوردم دیگه نه نمیتونی بیاری!  تا نامه رو گرفت باز کرد؛ به‌به، دست خط برادرشه؛ همونجا رو زمین نشست این دست خط و توو بغلش گرفت هی میگفت حسنم. حسن جان کجایی غریبی حسینت رو ببینی..

شیخ جعفر شوشتری میگه: عمو و برادرزاده همدیگه رو بغل کردن، اینقدر گریه کردن که ابی عبدالله پس افتاد..

همچین که این نامه رو گرفت یاد قصه‌های مدینه افتاد .. قاسمم چه کاری با دل حسین کردی امروز ابی عبدالله پس افتاد مثل باباش..

امیر المومنین هم همینجور شد. علی کجا غش کرد؟!

امیرالمومنین هم تو مسجد نشسته بود. یهو دید  از در حسن و حسین دوان دوان دارن میان؛  بابا بیا مادرم از دنیا رفت.  علی پس افتاد..

چی تو نامه نوشته امام حسن ‌نمیدونم. ولی مضمون اینه که نوشته حسین جان من کربلا نیستم به‌جای من این بچه هست..

(ولی من میگم شاید این نباشه ،وقتی ابی عبدالله غش میکنه شاید یه چیز دیگه تو نامه دیده)

شاید امام حسن نوشته:حسین جان اگه بودم مثل کوچه‌ها وایمیسادم .. فقط فرقش این بود اون روز کوچیک بودم نتونستم برا مادر کاری بکنم لااقل اینجا برات جبران میکنم ..

یادگار مجتبی به یاری امام

کمر همت رو بستم به جای بابام

سلاله ی حیدرم یه پا علی اکبرم

زور بازوی علوی هست میون دستام

عموجون تو رو به جون مادرت

عموجون بزار شبیه اکبرت

عمو جون بره گل برادرت

الموت احلی من العسل عمو حسین آماده ام

حی علی خیر العمل عمو حسین آماده ام

عمو حسین آماده ام.....

کشیده میشه تنم به زیر این علم

مثه سردار جمل منم به لشکر زدم

به فدای تو عمو به دعای تو عمو

با سر ازرق شامی از میدون اومدم

عمو جون تو خیمه ها با عمه جون

عمو جون بخونبرا این نوجوون

عمو جون انا الیه الرجعون

تا دفع شر از این حرم عمو حسین اماده ام

بهر دفاع از رهبرم عمو حسین آماده ام

الموت احلی من العسل عمو حسین آماده ام

حی علی خیر العمل عمو حسین آماده ام

عمو حسین آماده ام.....

به راه توئه چشام عموی تشنه کام

تو رو به خدا با این وضع منو نبر به خیام

مثه مرغ بسملم بیا آروم دلم

بیا منو باز به آغوش بگیر به جای بابام

عمو جون گریه نکن فدا سرت

عمو جون جونم فدای خواهرت

عمو جون ببین اومد برادرت

جونم به لبهام اومده عمو حسین آماده ام

زهرا با بابام اومده عمو حسین آماده ام

عمو حسین آماده ام.....

الموت احلی من العسل عمو حسین آماده ام

حی علی خیر العمل عمو حسین آماده ام

عمو حسین آماده ام.....