آئین مستان

سلام ای آقای کَرَم

سلام ای سایه ی سَرَم

سلام ای بانیِ کربلای من

رضا! شاه و سلطان تویی

رضا! جان و جانان تویی

رضا! هیچ کی نیست مثه تو برای من

رضا! دستمُ رها نکن

از ضریح جدام نکن

آخه بی تو بی کسم

رضا ! مستیِ من رو ببین

هر سال بعدِ اربعین

خونه ی تو میرسم

رضا! جانم جانم رضا،جانم جانم رضا

جانم جانم جانم ای رضا...

منُ شوقِ بابُ الجواد

منُ این روزیِ زیاد

بذار باشه این سرِ من به زیر دین

بازم راهم دادی بیام

ببین دلتنگِ کربلام

خودت گفتی آقا، فَابکِ لِلحُسَین

دلم واسه این سیاهیا

خیلی تنگ میشه آقا

شده آخر صفر

چه جور خداحافظی کنم

با سیاهی و عَلَم

میشم آقا دربه در

رضا! جانم جانم رضا،جانم جانم رضا

جانم جانم جانم ای رضا...

بازم جمعِ سینه زنا

بازم یادِ جامونده ها

همه مهمونیم سر سفره ی کریم

همه با شور و با نوا

بریم تو ایوون طلا

بگیم زینب زینب یاد حاج سلیم

آقا اینه حرف نوکرات

دم مرگمون بیا

دلمون به تو خوشه

بازم بطلب حرم آقا

ما رُ دوریِ شما

به خدا که میکشه

رضا! جانم جانم رضا،جانم جانم رضا

جانم جانم جانم ای رضا...

چهل روزه که، خونِ چشام
چهل روزه که، زخم زبون
خوردم تو شام

زخمه پاهام
یادم نرفته سنگای از روی بام

جا مونده دخترت، توی خرابِ
رودست من، جای طنابِ
ببین دلم بی تابِ

نبودی زینبت، یه شبه شد پیر
دلم شداز، همه جهان سیر
امون از این، غل و زنجیر

مَظْلُوم حُسِین...

این طعنه ها، حَقَّم نبود
یادم مگه میره محلۀ یهود

خونِ دلم، بازوم شبیه مادرم 
شده کبود

چهل روزه تو رو، ندیده زینب
صدات زدم هر روز و هر شب
دیگه جونم رسیده بر لب

یادم نرفته اون لحظه ی آخر
صدات میزد چجوری مادر
فدای اون بدنِ بی سر

چهل روزه که، خونِ چشام
چهل روزه که، زخم زبون
خوردم تو شام

زخمه پاهام
یادم نرفته سنگای از روی بام

جامونده دخترت توی خرابِ
رو دست من جای طنابِ
ببین دلم بی تابِ

نبودی زینبت یه شبه شد پیر
دلم شد از همه جهان سیر
امون از این غل و زنجیر

مَظْلُوم حُسِین...

قسم به قطره قطره های بارون
به نوری که از آسمون میتابِ

تو منصبا به نوکری مینازم
این انتصاب یه حُسنِ انتخابِ

تو کُل آدما ماها رو راه دادن به ساحتش
یعنی بیا رفیق حساب کنیم روی رفاقتش

هزار و اندی ساله که خدا میره به دیدنش
مگه میشه که اربعین ماها نریم زیارتش

بهترین رؤیای من 
اون وقته که رو به ایوون تو می ایستم 
خیلی حالم خوبه

بهترین اوقات من 
یعنی این ساعت ها که داره قلبم آقا 
با شوقِ تو میکوبه

ابی عبدالله! آقاجان!...

تموم عشق نوکرا حسینِ
ما نوکریم و مقتدا حسینِ

مسیر زندگی ما تو عالم
از ابتدا به انتها حسینِ

معادلات عالمو با یک نگاه بهم زده
رو قلۀ وقار و معرفت حسین عَلَم زده

این عشقی که تو سینه هاست داره نشون میده
یه عُمره که تو سینۀ من و شما حرم زده

عاشقی یعنی این که با اسمش میبارم
عاشقی یعنی این که خیلی دوست دارم

هر موقع که دلتنگِ کرببلا میشم
سرمو بی اختیار روی پرچم میذارم

ابی عبدالله! آقاجان!...

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامُ

خیلی سخت بود ..

که ببینم به اسیری میبرند اهل حرم رو

خیلی سخت بود ..

که ببینم با غل و زنجیر بستند خواهرم رو

خیلی سخت بود ..

که ببینم چشم نامحرم سویِ حرم می افته

خیلی سخت بود ..

که ببینم از رو ناقه داره همسرم می افته

یادم نمیره دستایِ در طنابُ

یادم نمیره اشک چشم ربابُ

یادم نمیره اون مجلسِ شرابُ

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامُ

خیلی سخت بود ..

که ببینم دست ناموسمُ با سلسله بستن

خیلی سخت بود ..

که ببینم شامیا میگن اینا خارجی هستن

خیلی سخت بود ..

که ببینم خواهرم رقیه رو با گوش پاره

خیلی سخت بود ..

که ببینم صورتش نیلی شده پاش پُرِ خاره

یادم نمیره آتیش و خیمه گاهُ

یادم نمیره طفلان بی پناهُ

یادم نمیره جسم تو قتلگاهُ

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامو ..

خیلی سخت بود ..

که شنیدم داره قرآن میخونه رو نیزه بابا

خیلی سخت بود ..

که شنیدم دشمنا به ما میدادن سبّ و دشنام

خیلی سخت بود ..

که شنیدم خنده های حرمله پیش ربابو

خیلی سخت بود ..

که شنیدم صحبت از کنیری تو بزم شراب بود

یادم نمیره نمک به زخممونُ

یادم نمیره اون چوب خیزرونُ

یادم نمیره لبای پر خونُ

یادم نمیره اشکای عمه هامُ

یادم نمیره رو نی سر بابامُ

یادم نمیره مصیبتای شامو ..

من از اين مردم بي عار بدم مي آيد

از مكافات از آزار بدم می آيد

ذبح را آب نداده جلويم سر نبُريد

تا قيامت من از اين كار بدم مي آيد

سنگ ها از در و ديوار به ما می خوردند

تا ابد از در و ديوار بدم می آيد

پای من بسته نبود اسب، زمينم می زد

من از افتادنِ بر خار بدم می آيد

محملِ عمۀ ما را چقدر هُل دادند

به خدا از سرِ بازار بدم می آيد

دستِ من بسته كه شد برده فروشی رفتيم

من از اين دستِ گرفتار بدم می آيد

مردم و زنده شدم بس كه نگاهم غم ديد

عمۀ من چِقَدر مجلسِ نامحرم ديد

همۀ این ها رو بذار کنار .. مگه ناموسِ خدا نبود آوردند ت محلۀ برده فروشا چرخوندش .. به این اکتفا نکردند .. وارد بزم شراب کردند همه مون رو ... گفت : تا وارد شدیم دیدم نانجیب سر رو گذاشته جلوش .. گفت:زینب! مگه نگفتی بابات علی؟ مادرت زهراست؟ حالا بگو بیان ... به خاطر این که تن و دلِ بچه های امیرالمومنین رو بلرزونه ... غرور زینبه .. غرور امیرالمومنینِ .. سر رو گذاشت جلوش ... چوب خیزران رو برداشت ... آن قدر به لب و دندان حسین زد ... حسین ...

این دستا بیاد بالا .. ببینم یه اربعین امسال میتونیم حرم حسین باشیم .. صدا بزن حسین ...

بذار که یه کم نگات کنم عزیز دلم
غم تو چشاتو میبینم می ریزه دلم
یکم برات قرآن می خونی
بگو داداش پیشم می مونی
بزار یکم دستاتو روی قلبم
کنار من می موندی ای کاش
تو که بری میمیرم داداش
ببین داره می لرزه دلم از غم
جدایی انگار شده تقدیرم
از این دلشوره دارم میمیرم
حسین ای جانم.......
یه چیزی بگو دلم آروم بگیره یکم
همه اومدن فقط تورو بگیرن ازم
داداش نگیر چشماتو از من
فدای این کهنه پیراهن
چه خاکی بعد از تو به سرم میشه
می ترسم از اون گودال تنگ
از این همه نیزه تیر و سنگ
چشام بارون صدام می لرزه
امان از خنجر امان از نیزه
حسین واویلا.........