آئین مستان

بیا بیا زیرِ بارونِ رحمتِ الهی
بیا بیا میدونم محتاجِ یه نیم نگاهی
مستِ مولا میشی خواهی نخواهی

بیا که تو دنیا حوصلت سر میره
بیا که تو بارون دعاهات میگیره

گُلِ گلدونِ عالم اومده، ماشاءالله
رسول اللهِ خاتم اومده، ماشاءالله

شبِ شادیِ کوثر اومده، ماشاءالله
همه ی عشقِ حیدر اومده، ماشاءالله

یا اَبَا الزَّهرا، ماشاءالله...

برو برو عیدیتُ جبرائیل برات آوُرده
برو برو عیدی هارو دستِ علی سِپُرده
بُرده اونکه حیدر دلش رو بُرده

صدایِ محمد تو عالم پیچیده
قشنگ تر از این نور تا حالا کی دیده

همه جا لبریز از عطرِ خدا
خدا هم محوِ رویِ مصطفی

صدا از عرشِ اعلی میرسه
یه علی واسه مصطفی بسه

یا اَبَا الزَّهرا، ماشاءالله...

ببین ببین برکت میباره رو سر مدینه
ببین ببین سایه ی مولا رو سر زمینه
جعفرِ صادق که میگن همینه

ملائک میانو کنارش میشینن
تو چشماش جمالِ حسین و می بینن

برا شبهامون مهتاب اومده، ماشاءالله
گُلی از نسلِ ارباب اومده، ماشاءالله

این آقایی که از راه رسیده
به همه رزقِ کربلا میده

جونِ جونُم ای آقا
دردت به جونُم ای آقا

یا امامِ صادق، ماشاءالله...

بگو بگو با جرأت توصیفِ شیرِ خدارو
بگو بگو توصیفِ شأنِ تیغِ ذوالفقارو
دنیا باید بشناسه مرتضی رو

یه عُمرِ با عشقش شبیه مجنونم
که با هر زبون و لهجه ای میخونم

میخونم مثل لُرهای غیور، ای جونُم
از مُحبِ حیدر بلا به دور، ای جونُم

بذارید مست بشم این یه دفعه، ای جونُم
بارون بارون بارونِ نجفه، ای جونُم

علی علی، علی علی، علی علی، یا مولا...

به نام قبله ی شاه نجف، به نام نبی
منم غلام علی و منم غلام نبی

علی و فاطمه، داماد و دخترش هستند
چه بیش ازین بنویسیم از مقام نبی

نوشته اند سخن گفته در شب معراج
خدا به لهجه ی حیدر، به احترام نبی

به آنکه تهمت هَذیان به او زده لعنت
همیشه وحی گره خورده با کلام نبی

بگو به دشمن حیدر، خدا خدا نکند
علی علی است مناجات صبح و شام نبی

بگو که اَشهد انَّ علی وَلی الله
بگیر هر چه که میخواهی از رسول الله

سلام حضرت ِاز دَرک ما ، فراترها
سلام سایه بالا سَرِ ابوذرها

به جز تو نیست کسی در جهان علی پرور
به جز تو نیست کسی سید پیمبرها

تو با علی و خدیجه قیامتی کردید
که نیست تا اَبَدُالدَّهر ، کار لشکرها

جماعتی که همه دشمنان هم بودند
شدند با هُنرت خواهر و برادر ها

هنوز هم که هنوز است نام فاطمه ات
نشانده لرزه به جانِ تمام اَبترها

بزرگ و کوچک نسلت همیشه سلطانند
غلام خانه ی این قوم ، تاجدارانند

تو نور عالم امکان، تو ماه تابانی
تو قبله ای، تو مرادی، تو جان جانانی

تو با وفا، تو خدای مکارم اخلاق
تو قبله گاهِ تمامیِ مهربانانی

به آشنا ، به غریبه ، به کافر و مومن
رسیده بخشش و لطفت، تو مثل بارانی

تو آن شهنشهِ خاکیِ روزگاری که
نه حاجبی به سرایت بُوَد نه دربانی

بزرگواری و کارَت عطای بی منت
غم دل همگان را نگفته می دانی

به یُمنِ مَقدم تو بتکده ، مصلا شد
زمین ز خواب زمستانی ِخودش پا شد

جهان برای همیشه است، آرزومندت
شده هوایی ِ شصت و سه سال لبخندت

چه ساده عاشق خود کرده ای دو عالم را
یگانه ای و زمانه، ندیده مانندت

قسم به جان ِ که، از اهل آسمان و زمین
به جز تو خورده به قرآن خود، خداوندت ؟

خدا ز دامن تو دست من جدا نکند
خدا رهام نگرداند هرگز از بَندت

هزار شکر که مدیون صادقت هستم
ره نجات به من یاد داده فرزندت

همان که خواسته ای شد، مسیر عاشقی ام
هزار شکر خدا را امامِ صادقی ام

همیشه بر سر این سفره میهمان هستم
همیشه شامل این لطف بی کران هستم

نه دلبریست مرا جز نوادگان شما
نه جیره خوار و فدائی این و آن هستم

بگو چه بهتر ازین خواهم از تو من دیگر
به زیر سایه ی زهرای مهربان هستم

شنیده ام که تویی عاشق حسینی ها
منم همان که رفیق حُسینتان هستم

به جانِ فاطمه آقا بیا و کاری کن
شوم شهید ِحسین ِتو تا جوان هستم

درین زمانه که دلسوز و تکیه گاهی نیست
به جز حسین مرا ملجا و پناهی نیست

وقتی امام عصرِ ما امشب عزادار است

برپایی این روضه ها واجب ترین کار است

پیراهن و شال عزا، مولا به تن دارد

امشب تمام عرش با آقا عزادار است

بی جرم و تقصیری به زندان شد امامِ ما

یوسف به زندانی شدن آیا سزاوار است؟

زندان برای عاشقان خلوتگه خوبی است

هر روز، روزه... هر شبش دیدارِ دلدار است

ای کاش قدری معتصم شرم و حیا می کرد

اصلا که گفته او ز آقا دست بردار است؟

با زهرِ کاری، عاقبت زهر خودش را ریخت

این روضه ی زهر و جگر الحق که دشوار است

از ترسِ رسواییِ خود از این جنایت ها

در هر کجا پشت سرش گفتند: بیمار است

مردی که هر شب تا سحر غرق عبادت بود

این چند روزه تا سحر از درد، بیدار است

رنگش دگرگون می شود هر بار از دردش

پهلو به پهلو می کند، هرچند ناچار است

در این دَمِ آخر شنیدم کعبه هم می گفت:

بیچاره من که قسمتم هجرانِ از یار است

در سامرا بوی مدینه می رسد انگار

آقا به یاد محسن و خونِ به دیوار است

در بسترش هر شب سؤال از مادرش می کرد

مادر چرا پس بسترت اینقدر گلدار است؟

در جست و جوی علت آن سینه ی مجروح

حالا شده خیره به در، در فکر مسمار است

میخواست تا یک جرعه ی آبی بنوشد که

افتاد از دستش قَدح، از بس که تب دار است

*خادم امام عسکری میگه: دیدم اون لحظه ی آخر، آقا با اشاره داره میگه، با زحمت داره میگه: یه ظرف آب برام بیار، میگه ظرف آب رو آوُردم خدمتِ آقا رسوندم، به دستِ آقام دادم، دیدم آقا ظرفِ آب رو برداشت، نزدیک دهان آوُرد، اینقدر این بدن ضعف داره، این قدر این کاسه ی آب به دندان آقا خورد دید نمیتونه آب رو بنوشه، به من فرمود: برو حجره ی بغل، یه پسرِ کوچکی میبینی در سجده است، پسرم مهدی است، صداش بزن بیاد، بگو: لحظه ی احتضار باباتِ، بیا بالا سرش، میگه: رفتم توی حجره، دیدم در سجده است، داره با خدا مناجات میکنه، صبر کردم، نماز آقا که تمام شد گفتم: آقاجان! پدرتون فرمودن بیایید، لحظه ی آخرِ...

امامِ پنچ ساله اومد، سرِ بابارو به دامن گرفت، آروم آروم، جرعه جرعه آب به دهان بابا ریخت، لحظه ی آخر از این آب نوشید امامِ عسکری، رسمِ دنیا بر اینه لحظه ی آخر پسر سَرِ پدر رو به بالین میگیره... اما میگن کربلا رسم عوض شد، دیدن ابی عبدالله داره با سَرِ زانو خودش رو میرسونه به میدون، همه با انگشت دارن حسین رو بهم نشون میدن، بالای سَرِ علی اکبر که رسید، ارباب مقاتل نوشتن:"صاحَ سَبعَ مَرّات" یعنی فریاد میزد:"وا وَلَداه!" پسرم!...

امامِ عسکری تشنه جون نداد، همین برا ما بس، اما شهید کربلا تشنه جون داد، چه خبر بود کربلا، یه نفرم دلش برا این شهید مظلوم نسوخت، اما نه یه نفر سوخت، میگه: دیدم یه صدا از گودال میاد:"اَنَاالعَطشان" یه صدای محزونی میاد: مادر تشنمه... هلال میگه: دلم سوخت برا ابی عبدالله، گفتم: من برم به دادِ حسین برسم، یه سپر داشتم آبش کردم، رفتم برم تویِ گودال، میگه: یه وقت دیدم شمر داره از تویِ گودال بیرون میاد، گفت: هلال کجا داری میری؟ گفتم: مگه نمیشنوی صدای پسرِ فاطمه رو؟ هی صدا میزنه آی جگرم داره میسوزه... گفت: هلال دیر اومدی، من سیرابش کردم، من کارش رو تمام کردم، دیدم دست و پاش داره میلرزه، گفتم: تو اینقدر سنگ دل هستی که از چیزی نمیترسی، چرا بدنت داره میلرزه، گفت: هلال! توی گودی قتلگاه فقط من بودم و حسین، اما دیدم یه صدای زنونه ای میاد، هی میگه:"بُنَیَّ!" پسرم! " قَتَلوکَ وَ مِنَ الماءِ مَنَعوکَ" حسین...

وقت خداحافظيه خدانگهدار

گريه كنا سينه زنا خدانگهدار

سياهيا شال عزا خدانگهدار

چايى داغ روضه ها خدانگهدار

الهى كه امسال حسين ، سال آخرم نباشه

نكنه بميرم آقا ، نوكرت ازت جداشه

سال آخرم نباشه

ببخش اگر جز گريه چيزى نداشتم

ببخش اگر واسه تو كم گذاشتم

ببخش ...

مصيبتت اعظمه و تموم نميشه

غم تو هيچ موقع برام تموم نميشه

براي تو اشك چشام تموم نميشه

دلتنگياي كربلام تموم نميشه

سحراي بابِ قبله ، مگه ميره از خاطرم

سالي دو سه بارم شده ، حرم تو بايد برم

نه نميره از خاطرم

ببخش اگر هي بدي ديدي هميشه

ببخش اگر  نوكرت آدم نميشه

ببخش...

دلم شكسته از خودم خيري نديدم

هر چي كشيدم از همين دنيا كشيدم

من عاشقت هستم و از همه بريدم

خدا ميخواست خير منو به تو رسيدم

كي منو حسيني كرده ، اگه تو دعام نكردي

توو شلوغياي دنيا ، تو منو رهام نكردي

تو منو رهام نكردي

ببخش اگر هميشه سرگرم دنيام

ببخش اگر خيلي زياده گناهام

ببخش...

توی این بی کسیام تنهاییام

یه نفر هست که برام همه کَسه

کاری به هیچ کی ندارم به خدا

یه امام رضا دارم برام بسه

غیر ذکر یا امام رضا که من

دیگه ذکری رو بلد نیستم آقا

نکنه یه وقت جوابم رو ندی

دیگه اینقدا که بد نیستم آقا

هرجا از دست خودم خسته شدم

آرومم کرده صفای حرمت

دوباره دلم برات پر می زنه

قربون کبوترایِ حرمت

«قربون کبوترای حرمت

قربون این همه لطف و کرمت»

تو که آخر گره رو وا می کنی

پس چرا امروز و فردا می کنی؟

شنیدم سَجِيَّتُكُمُ الْكَرَم

شما رو رها کنم کجا برم؟

کربلا و مکه و بهشت من

یه گوشه از حرم امام رضاست

اگه نوکر حسین فاطمه ام

به خدا  از کرم امام رضاست

«قربون کبوترای حرمت

قربون این همه لطف و کرمت»

تو که آخر گره رو وا می کنی

پس چرا امروز و فردا می کنی؟

ای که چون من هزارها داری

آسمانی پُر از دعا داری

دست هایم دخیلتان هستند

بس که دستِ گره گشا داری

از گدا هم کریم می سازی

بس که اعجازِ کیمیا داری

من هوای تو را به سر دارم

تو هوایِ دلِ مرا داری

هر چه بیمار هم بیاید باز

تو برایِ همه دوا داری

دل شکسته کسی به من میگفت:

خوش به حالت امام رضا داری

ما ندیدیم بام از این بهتر

هیچ جا احترام از این بهتر

آهویِ دامِ آهویت هستم

نیست صیاد و دام از این بهتر

از تهِ دل سلام همسایه

ای سلام اَلسلام از این بهتر

با جذامی، غلام، هم سفره

ما ندیدیم مرام از این بهتر

نوکر خانۀ تو باشم من

که نباشد مقام از این بهتر

اشک با من سرود غم با تو

نوحۀ گریه دار و دم با تو

گفتن شعر روضه ها با من

جلوه دادن به محتشم با تو

ناله از دل زدن بوَد با من

کربلا کردنِ دلم با تو

گذری کن شبی به روضۀ ما

چشم با این گدا، قدم با تو

دست با من، به سر زدن با من

زدن خیمه و علم با تو

روضه خواندن برای تو با من

گریه هایِ مُحرَمَم با تو

*می زنه قلبم

داره میاد دوباره باز بویِ محرم

امشی اومدم رزقِ محرممُ بگیرم از امام رضا ..*

روضه خواندی تو ای امام غریب

جدِّ ما تشنه بود یابنَ شَبیب

جدِّ ما را سوارها کشتند

بینِ گودال بارها کشتند

جدِّ ما یک نفر ولی او را

لشکری از هزارها کشتند

خواهرش را پس از بریدن سر

خندۀ نیزه دارها کشتند