آئین مستان

من کجا در بین خون و خاک دنبالت بگردم
آمدم تا دور جسمِ بی پر و بالت بگردم
پا به پای من آمدند
می آمدم و میزدند
آواره شدم وای حسین
ای شاه کفنت کو
عقیق یمنت کو
بگو پیروهنت کو
تنت کو
تا که لب را میگذارم روی رگ های بریده
می زند فواره ی خون زخم اعضای بریده
تو که دست و پا میزدی
وقتی زیر و رو می شُدی
صیحه زد تمام فلک
وای حسین وای حسین
ای شاه قمرت کو
کنارت پسرت کو
ردا و سپرت کو
سرت کو
آمدم اما به سختی این نفس بالا می آید
من که رفتم از کنارت مادرم زهرا می آید
پاشیده ز هم پیکرت
از هم می ربایند سرت
سینه می زند مادرت
وای حسین وای حسین
ای پیکر عریان
در این شام غریبان
ببین ناله ی طفلان
حسین جان
ای شاه کفنت کو
عقیق یمنت کو
بگو پیروهنت کو
تنت کو

واویلا علی الحرم.........

سر حسین به نیزه ها، واویلا علی الحرم

آتیش زدن به خیمه ها، واویلا علی الحرم

گلها کنار یک دگر ، واویلا علی الحرم

گرد عزیز فاطمه، واویلا علی الحرم

اما اباالفضلم چرا ، واویلا علی الحرم

مانده جدا در علقمه، واویلا علی الحرم

به زخم دل نمک زدن، واویلا علی الحرم

دخترات و کتک زدن، واویلا علی الحرم

واویلا علی الحرم........

چو دید زینب حزین، واویلا علی الحرم

 سنگ جفا و شاه دین، واویلا علی الحرم

حسینش افتاده زمین، واویلا علی الحرم

 کشید ناله ای خدا، واویلا علی الحرم

چند نفربه یک نفر، واویلا علی الحرم

غریب گیر آوردنت، واویلا علی الحرم

 به قتلگاه کشوندت، واویلا علی الحرم

دست یکی به موی او

 سنگ یکی به روی او

دست یکی به پیروهن

به روی سینه جای پا

چند نفر به یک نفر

غریب گیر آوردنت

واویلا علی الحرم.........

به روی خاک ها پرش

شمر به دست خنجرش

یکی پی عمامه اش

یکی به دنبال عبا

پیش نگاه مادرش

جدا شد از بدن سرش

اهل حرم به سر زنان

صدا زدند بچه ها

چند نفر به یک نفر

غریب گیر آوردنت

واویلا علی الحرم.........

چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو، برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
چه غروب غم انگیزی می دونی تو بدترین حالم
عین تیر و نیزه و شمشیر دنبال تنت تو گودالم
با قلب خون دیدم انگشت رو برید ساربون
انگشترت بود تو دستش سیلی زد به دخترت
رها شده روی حرمله به روم وا شده
چه غروب غم انگیزی نداره زخم دلم مرحم
روم نمیشه که بگم داداش بسته دستامو یه نامحرم
خیمه ات حسین خیمه ات حسین
سوخته با موی رقیه ات حسین
هی اومدن منو قربه الی اللهی زدن
با کعبه نی میبرن ناموستو بزم می
چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی

کار اشقیا به انتها رسید

بعد دقایقی که سرتو برید

پیام ذوالجناح به خیمه ها اومد

صدای ناله ای با سوز و آه اومد

علیکن بالفرار ، علیکن بالفرار

شهزاده ای بلند صدا میزد به جمع

فرار کنید آخه ریخت همه چی بهم

یه دختر یتیم با گریه میدوید

حرمله میدوید ، رقیه میدوید

لال شی زبون من به حیله میدوید

حرمله میدوید ، عقیله میدوید

بمیرم بهتره آخه چی بگم من از علیاء مخدره

بمیرم بهتره مگه همبازی یک بی حیا دختره

بمیرم بهتره یکی گوشواره ی دخترشو میبَره

چه بوی خونی و چه بوی دودیه

یه داداش علقمه ست یکی تو گودیه

صبور فاطمه چی به خدا میگه

این دفعه خواهرش داره با آه میگه

علیکن بالفرار ، علیکن بالفرار

خیمه آتیش گرفت ریز و درشت اگر

یه لشکری با یه قبیله در نبرد

صدای زینبه بیا منو بزن

سکینه جان سریع گوشوارتو بکن

موهای دختر بیتابو ول کنید

سپر منم فقط ربابو ول کنید

نخونم بهتره ماجرای معجرو ندونم بهتره

نخونم بهتره فکر کنم لال شِه دیگه زبونم بهتره

روضه سنگینه زبون قاصر

یا مظلوم بلا ناصر

بذار که یه کم نگات کنم عزیز دلم
غم تو چشاتو میبینم می ریزه دلم
یکم برات قرآن می خونی
بگو داداش پیشم می مونی
بزار یکم دستاتو روی قلبم
کنار من می موندی ای کاش
تو که بری میمیرم داداش
ببین داره می لرزه دلم از غم
جدایی انگار شده تقدیرم
از این دلشوره دارم میمیرم
حسین ای جانم.......
یه چیزی بگو دلم آروم بگیره یکم
همه اومدن فقط تورو بگیرن ازم
داداش نگیر چشماتو از من
فدای این کهنه پیراهن
چه خاکی بعد از تو به سرم میشه
می ترسم از اون گودال تنگ
از این همه نیزه تیر و سنگ
چشام بارون صدام می لرزه
امان از خنجر امان از نیزه
حسین واویلا.........

زنم اما از این پس مردمیدان تو خواهم بود

تو فرمانم بده من تحت فرمان توخواهم بود

بنا کن خیمه رامن خم به ابرویم نیاوردم

بیا حاجی من اینک به قربان تو خواهم بود

اگر اذنم دهی شب پاسبانی میدهم تاصبح

به تاجان دربدن دارم نگهبان تو خواهم بود

زبانم در دهان آماده یک خطبه غراق

ز نسل ذوالفقارم تیغ بران تو خواهم بود

اگررخصت دهی من نیز چادر بر کمر بندم

در این میدان یکی از جنگجویان تو خواهم بود

کنون که کشته اشک است نام تو به جان من

که تاپایان عمر خویش گریان تو خواهم بود

مگو آه ای برادر روز عاشورا به چشم خویش

یکی از شاهدان سنگباران تو خواهم بود