آئین مستان

از عشق کربلا مستم

دلتنگ سامرا هستم

به دو تا ضریح شش گوشه

ان شالله میرسه دستم

سامرا از لطفش دستمو باز میگیره

قلبم پایینِ پای این حرم جا گیره

فدایی امام هادی و فرزندش

با عشق اِمامِنَا العسکری میمیره

السلام علیکم، اهل بیت النبوه

و مَعدِنُ الرِساله

و مَعدنَ العِلم

با اذنِ صاحب امشب

باید گفت از این مطلب

تسلیت یا حضرتِ حجت

وِلیَّ الخائفِ المُهَذَّب

شرمنده هستم از لطف تو من

ممنونم

برای تو میگذرم از هر چی

از جونم

فدای شال و عزات و اشکات

میبینی

من برای غربتِ بابای تو

گریونم

السلام علیکَ، عین الله فی ارضِ

حُجَّتَ الله فی خَلقِ

وَ مَعدنَ الحِلم

السلام علیکم، اهل بیت النبوه

و مَعدِنُ الرِساله

و مَعدنَ العِلم

بگو به موسی عمران به کوه طور مرو

وگر نه با اَرِنی، لَن تَرانیت اولی ست

زِ کوه طور بیا خدمت رضا در توس

که در جمال خدایی او خدا پیداست

 چه اختلاف لطیفی به موقع اعجاز

 میان موسی عمران و زاده موساست

برای خلقت آن اژدهای هول انگیز

همیشه تکیه موسی بر آن بلند عصاست

ولی امام، نگاهی به نقش پرده نمود

زِهیبت نظرش شیر زنده شد، برخاست

 یکی به فیض عصا و یکی زِ نور نگاه

ببین تفاوت رَه از کجای تا به کجاست؟

مگر زِ تربت پاکش به تابِ طُره حور گره زدند

که مُشکین شمیم و غالیه ساست

غبار خاکِ قدمهای زائر حرمش

 گهی به دوش نسیم و گهی به دست صباست

یکی بَرد به چمن تا به گُل ببخشد بوی

 یکی بَرد به شفاخانه ها که محض شفاست

 علی عالی اعلی، که نام اقدس او

 ز اسم حضرت حق، سر علم الاسماست

 شعاع نور خدا، جلوۀ جلال نبی

جمالِ علمِ علی، نور دیدۀ زهراست

 زِ پاره های جگر، ثانی امام حسن

که پارۀجگر پاک سیدالشهداست

 همیشه تا بود این آفتاب چشمۀ نو

ر هماره تا به فلک ماه اَنجمن آراست

 غریب کوس شهنشاه توس پا برجا لِوای دولت او

 زین بخش ارض و سماست

 *حالا ماها چه کار کنیم؟ مردم .. *

 سزد که بر سر خورشید سایه اندازیم

 کنون که سایۀ شمس الشموس بر سرماست

..... *حضرت زهرا سلام الله علیها  به اون روضه خون در عالم رویا فرمود: هر موقع خواستید روضه بخونید مخصوصا شبهای جمعه، حواستون باشه ، روضه وداع بخونید من میام*

ای که خوش میرویُ و میبری همراهت

جان سر بگردان و ببین حال منِ سرگردان

بعد خود دستِ چه کس می سپُری زینب را

 دستِ سقای حرم ، یا که به چِنج گرگان؟

 به دهر هر خبری هست زیر پرچم توست

 کسی اگر در دیگر زند، زِ بی خبریست .

تو گنجی و دلهاست، ویرانه ی تو

تو شمعی و جانهاست ، پروانه ی تو

الهی در این صحن گردم کبوتر

 که فیضم ببخشند از دانه تو

بَرم رشک بر آن تهیدست زائر که خوابیده پشتِ در خانه تو

مرا از کَرم عقل پاکی عطا کن که باشم همه عمر دیوانه تو

به زوّار خود آنقَدر مهربانی که بار غم او، در شانه تو

مرا تشنه نگذار آنکه دائم زند موج کوثر به پیمانه تو

به جان جواد و به موسی بن جعفر به معصومه تو به ریحانه تو

سزد گیرمُ عفو زند در جحیمش اگر دل شود جایِ بیگانه تو

به دیوانگی وقت فرزانه ام ده که دیوانه توست فرزانه تو

چه نیکوتر از این که من هر چه دارم بود از عنایاتُ و ماهانه تو

گدایم ،گدایم، گدایم، گدایم گدایِ علیِ بنِ موسیَ الرضایم

تو آیینه ی طلعت کبریایی جگر پاره خاتم الا نبیایی

تو قرآن ، تو توحید ، تو دین تو ایمان تو زهرایِ مرضییه ،تو مُرتضایی

تو بَدرُ الوِلایَه ، تو شمسُ الائمه تو مولا علیِ بنِ موسیَ الرضایی

تو یاسین، تو طاها، تو کوثر، تو قدری تو کعبه ، تو مروه ، تو سعی و صفایی

مزارِ تو در خاک طوس، امّا تو در جانِ مایی، تو در قلب مایی

تو یارِ غریبانی و خود غریبی تو تنهایی و با همه آشنایی

کجا رو کنم از پیِ عرض حاجت ؟ تو با گل مرادی تو مشکل گشایی

ز هیجا و رفعت زهی لطف و رافت که نَه از خدا و نَه از ما جدایی

چو بر خیزم از خاک ، در عرش گویم علیِ بنِ موسی کجایی کجایی؟

به جانِ جواد و پی بازدیدت سه جایی که خود وعده دادی بیایی

برابر در خانه توست بهتر ز مُلک سلاطین مقام گدایی

گدایم ، گدایم ، گدایم، گدایم گدایِ علیِ بنِ موسیَ الرضا یم

جمع مکارم نبی، یا مُعِزُّ الْاُؤلیاء 
تمام اوصاف علی، حسن ابن المرتضی

ای جان، من مسلمون شده دست توام 
 ای جان، ز ازل تا به ابد مست توام

ای جان ..ای جان ..ای جان

 به فدای کَرَمی که تو داری
 به فدای حَرَمی که نداری

جمال تو‌حُسن‌خدا، یا امامُ المُتَقین 
به ما سوا تو مقتدا، یا امامُ المُتَقین

ای جان، پادشاه ابد و ازل تویی 
ای جان، شهسوار و فاتح جمل تویی

ای جان ..ای جان ..ای جان ..

سر ما و‌ قدم تو‌ نگام‌کن 
کم‌ و ما کَرَم‌ تو صدام کن

به فدای کَرَمی که تو‌داری 
به فدای حَرَمی که نداری

چه غم گَر گنهکارُ نامه سیاهم

علی ابن موسی الرَضا داد راهم

امام رئوفی که عالم فدایش

کرم کرده داد از عنایت پناهم

*من کجا مشهدت کجا، حرم تو  کجا؟.. ببین چه قدر این آقا بزرگه!

 خدا وکیلی هر کی خودش نگاه کنه، آقا چقدر بزرگه ، نه که ما خوبیم، نه اینکه ما پول داریم،نه اینکه ما قدرت داریم میایم حرمت نه؛ تو آقایی ما رو میاری، لطف توئه چرا؟*

زِفعلم نپرسید که کاهل خطایی

به رویم نیاورد من روسیاهم

سراپا شدم غرقِ دریایِ رحمت

نگویید دیگر که غرق گناهم

همه روی گردانده بودند از من

رضا کرد با چشم رحمت نگاهم

کنم ناز دیگر به طوبی و سدره

که در بوستان ولایت گیاهم

به جز دامن آل عصمت نگیرم

به غیر از رضای رضا را نخواهم

*هر کی اینجوری میره حرم خوش به حالش*

چو می خواست راهم دهد از کرامت

عطا کرد سوز دل و اشک و آهم

اگر خار بودم اگر پست بودم

رضا داد قَدرم رضا داد جانم

اگر کوه عُصیان بُوَد روی دوشم

اگر گشته کاهیده تن مثل کاهم

شدم خاک پای امام رئوفی

که بر شهریاران کند پادشاهم

گدایم،گدایم، گدایم، گدایم

گدای علیِ بنِ موسی الرضایم

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی

قرارِ دلِ بی قرارش تو باشی

خوشا آنکه تنها تو را دوست دارد

چه خوشتر اگر دوستدارش تو باشی

زِ بیداد پاییز هم غم ندارد

هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب

که شمع شب احتضارش تو باشی

خراسان حریم حرم هاست، آری

حریمی که پروردگارش تو باشی

خوش آن خانه بر دوشِ دور از دیاری

که هم خانه و هم دیارش تو باشی

خوشا آن گدایی که تنهای تنها

کناری نشیند کنرش تو باشی

*یه نگاه کرد به گنبد امام رضا گفت: این همه زائر دارن باهات حرف می زنن، هر کی یه چیزی میگه، یکی میگه مادرم مریضه، یکی میگه خونه میخوام، قرض دارم، حاجت دارم، هر کی یه جوری حرف می زنه*

خوشا آن گدایی که تنهای تنها

کناری نشیند کنارش تو باشی

*همه دارن با امام رضا حرف می زنن یکی دم پنجره فولادِ، یکی صحن گوهرشاده، یکی صحن عتیقه، هر کی یه جوری داره حرف می زنه درد و دل می کنه درداشُ میگه، مادرم مریضه این گرفتاری رو دارم ،یک لحظه از ذهنش خطور کرد که آقا این همه دارن هم زمان باهات حرف می زنن جواب این همه مردمُ چجوری میدی؟

یه وقت پرده ها رفت کنار، دید کنار هر زائر یه امام رضاست، سر فرصت داره حرفاشونُ گوش میده ..*

خوشا آن گدایی که تنهای تنها

کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آن تهیدست بی برگ وباری

که در این چمن برگ و بارش تو باشی

خوشا آنکه یک عمر پروانه ات شد

که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بوَد ناز بر لاله زارِ خلیلش

کسیکه را که بر دل شرارش تو باشی

شعاری به پیشانی خود نوشتم

خوشا آنکه تنها شعارش تو باشی

گدایم،گدایم، گدایم، گدایم

گدای علی بنِ موسی الرضایم

ما را به کسی جز  تو نظر عیب بود

کوبیم اگر درِ دگر عیب بوَد

* هرکی روزیِ محرم میخواد، گریه کنای امام حسین جمع شدن دور هم.. آقا جان !*

با دست تُهی آمدنم عیبی نیست

با دست تُهی رَوم اگر عیب بوَد

*یه نگاه کرد به دور و اطراف با حرم پیغمبر وداع کرد امام رضا، با همه اهل و عیالش وداع کرد، سوار بر ناقه شد فرمود: من دارم میرم پشت سرم گریه کنید .. گفتن آقا خوبیت نداره پشت سر مسافر گریه کنن، فرمود اون مسافری که امید به برگشت داره .. من دیگه مدینه برنمی گردم، من دیگه مدینه رو نمی بینم .. دیگه همه می دونن یعنی چی این حرف ..

یابنَ شَبیب اِن کُنت باکیا لِشیء فَابکِ لِلحُسین

هیچی برا مرد سختر از این نیست بخواد بره خداحافظی کنه زن و بچه ش تو محاصرۀ اوباش باشن ..

کس ندید در عالم این چنین گرفتاری

شه رود به میدانُ و زن کند جلوداری

کشته شد اگر شاها عباسِ علمدارت

من به جای عباست میکنم علمداری

راوی دشمنِ، میگه همچین که زن و بچه ریختن دور و برِ مرکبِ ابی عبدالله، یه صحنه ای دیدم دلم آتش گرفت دیدم حسین رو مرکب نشسته یه دختری هم جلو آمده هی میگه بابا تشنگی داره منو میکشه ..

تا خطِ ارتحالِ پیمبر نوشته شد 
دردی رسید و داغ مُقَّدر نوشته شد

داغی بزرگ بود که تسکین نمیگرفت
 بعدش چقدر زخم مکرر نوشته شد

این بغض های جاهلی بیشمار تر
 یک جا به پای حضرت حیدر نوشته شد

جرمی که او بخاطر عصمت نکرده بود 
پای علی هزار برابر نوشته شد

بیش از هجوم ‌آتشِ غربت به اهل بیت
شکر خدا که سوره ی کوثر نوشته شد

مقتل به دستِ میخِ ‌همین خانه ی کبود
پیش از لهوف پشت همان در نوشته شد

یک بخش روی سینه ی دیوار و بخش بعد
بر سینه دست، پهلوی مادر نوشته شد

فصلی میانِ مسجدو محراب و فصل بعد
بر تشت در مقابل خواهر نوشته شد

گاهی به دست نیزه وگاهی به دست تیغ
مقتل به روی مقتلِ دیگر نوشته شد
 گفتم ادامه را ننویسم ولی نشد
این واژه ی سه شعبه هم آخر نوشته شد

دستی نجس درآمد و کاری پلید کرد 
وا حیرتا که خاکِ مطهر نوشته بود

گودال قتلگاه پُر از بوی سیب بود 
این صفحه ها چقدر معطر نوشته شد

یک فصلِ ناتمام که آن هم نوشتم 
با سُم‌ِّ اسب و پاره ی پیکر نوشته شد

تنها نه کربلا که شبی در هراسِ شام 
کنج خرابه مقتلِ دختر نوشته شد
 بعد از چقدر نوحه ی بی سر نگاشتم 
بعدش چقدر روضه ی با سر نوشته شد

برسر بزن ‌که نوحه ی مادر شنیدنی است
حالا بیا که روضه ی خواهر نوشته شد