آئین مستان

دیدی رمضان رفته و پر باز نکردم

تا خیمه گهِ سبز تو پرواز نکردم

ماه تو گذشت عاشقی آغاز نکردم

من پُست غلامیِ تو احراز نکردم

ساقی بده جامی که تو را درک نکردم

شاید که دگر میکده را درک نکردم

من لایق مهمانی ات ای یار نبودم

من قابل الطاف تو ای یار نبودم

بودم به حضور تو و انگار نبودم

در محضر تو بودم و انگار نبودم

من بار دگر خسته و تنها شدم ای وای

شرمنده ی تو یوسف زهرا شدم ای وای

شب های مناجات و دعا رفت ز دستم

فیض سحر ذکر خدا رفت ز دستم

یک ماه نه یک عمر صفا رفت ز دستم

همسفرگیِ با شهدا رفت ز دستم

جامانده ترین رهروِ این جاده منم من

از پا و نفس بین ره افتاده منم من

افسوس که رفته ز کفم حاصلم ای دوست

آلوده نمودم به چه سرعت دلم ای دوست

بیمار گناهم چه کنم غافلم ای دوست

بنما تو به درک عرفه شاملم ای دوست

راضی شو ز من گرچه گنهکار و حقیرم

بنگر به «أجِرنا» پیِ احسان مجیرم

من جز تو کسی را گل زهرا نستایم

شکرانه به جا آورم از این که گدایم

با عشق تو می سوزم و می سازم و آیم

تا آنکه زنی در حرمت قفل به پایم

بگذار سحرها به قنوت تو بمانم

مثل تو سحر ناله ی العفو بخوانم

شب های زیارت ز دل خسته دلان رفت

هم ناله شدن با نفس سینه زنان رفت

گریه ز غم قافله ی اهل جنان رفت

تا اینکه براتی ز تو گیریم زمان رفت

هرکس که از او قلب تو دلدار رضا شد

داریم یقین روزیِ او کرب و بلا شد

دست کرمت گر ز کسی دست نگیرد

بیچاره شود زار و گنهکار بمیرد

خوش بخت هر آنکه دلت او را بپذیرد

از لوث گنه پاک شده عید بگیرد

بر ما که فقیران ره تزکیه هستیم

عیدی بده ما مستحق فطریه هستیم

ای آن که تو صاحب به زمین و به زمانی

هستی به کنار همه و باز نهانی

فرزند رضا ضامن عشاق جهانی

ای کاش نمازی به صف فطر بخوانی

تا آنکه به دست دل تو دل بسپاریم

سر بر قدمت یوسف زهرا بگذاریم

دردا كه ماه رحمت حق باز هم گذشت

با آن كه لحظه لحظه او مغتنم گذشت

درهای مغفرت به روی ما گشوده بود

مهمانی خدا به وسعت جود و كرم گذشت

شب های قدر او چه قدر با شكوه بود

ساعات غرق عفو گنه دم به دم گذشت

بر خرمن گناه من آتش كشید دوست

با آن كه دید معصیتم از رقم گذشت

دست مرا گرفت خدا و نجات داد

وقتی ز پا فتادم و آب از سرم گذشت

ای دل به هوش باش پس از ماه مغفرت

ماهی كه می زدند گنه را قلم گذشت

هر كس نبُرد بهره از این چشمه زلال

باور كنید زندگیش در عدم گذشت

در عید فطر خوان كرم چیده می شود

گر ماه رحمت و كرم ذوالكرم گذشت

یا رب به وصل دوست سروری به ما ببخش

این روزهای هجر كه با درد و غم گذشت

همسایه رضاست «وفائی» و می سرود

اوقات خوب ما همه در این حرم گذشت

آمد خبر که من خبری دست و پا کنم

برقلب مرده ام شرری دست و پا کنم

ماه خدا عیان شد و درمانده مانده ام

در چشم کور یک قمری دست و پا کنم

سوز و فضای عطر مناجات رو به راه

مستولی است تا جگری دست و پا کنم

آوای ربنا و ابوحمزه می رسد

باید که دیدگان تری دست و پا کنم

حال و هوای عالم و آدم عوض شده

باید که در دلم؛ اثری دست و پا کنم

باید از این دیار جنایت فرار کرد

باید که مقصد سفری دست و پا کنم

دل بردن از خدا که طریق عوام شد

بیچاره گشته ام هنری دست و پا کنم

قامت خمیدگان گنه راست گشته اند

کو دغدغه که من کمری دست و پا کنم

ماهش رسید و کام دلم تلخ می شود

باید که زودتر شکری دست و پا کنم

مردم خلیل خالق خود گشته اند و من

در قصه گشته ام پسری دست و پا کنم

چشم رفیق می نگرم، غبطه می خورم

یک اشک سیر در سحری دست و پا کنم

از پیش چشم صاحب خود دور گشته ام

کو فرصتی که من نظری دست و پا کنم

درهای آسمان همه باز است؛ می پرند

وقتش رسیده بال و پری دست و پا کنم

چشم همه به سوی دری بین آسمان

من خیره مانده ام که دری دست و پا کنم

باب الحسین مانده فقط، شکر ای خدا

پیغام او رسیده سری دست و پا کنم

شنیدم که صاحب ماه رمضونی، مهربون

این بهونه رو دادی که بکشونی ، مهربون

شنیدم به بندهات خیلی زیاد نظر داری

برا بندهات همه، دل می سوزونی، مهربون

شنیدم که گفته ای هر کی بیاد درخونم

روز محشر تو اونو نمی سوزونی، مهربون

تو تموم بندهات از همه روسیاترم

اومدم توبه کنم خوبه بدونی ، مهربون

شنیدم هرکی تو دنیا بر حسین گریه کنه

به دو عالم تو براش برگ امونی ،مهربون

از درخونت اگه فرار کنم کجا برم

وای اگه ما بدا رو بیرون برونی، مهربون

بیا یک بار دیگه تو می خونت راهم بده

دوست دارم طعم نگاتو بچشونی،مهربون

عاشقان ماه خدا باز آمد

باب رحمت همه سو بار آمد

ماه توبه مه ئغفران مه نور

مه شوق و مه عشق و مه شور

ماه از خویش جدا گردیدن

ماه و اصل به خدا گردیدن

ماه قدری که بود قدرش گم

ماه میلاد امام دوم

ماه مهمانی حی ازلی

ماه سرمستی عشاق علی

ماه تسبیح سرودن بر لب

ماه بیدار دلان در دل شب

ماه از اشک درون را شستن

خویش گم کرده خدا را جستن

ماه سر تا به قدم ذکر شدن

روشن از روشنی فکر شدن

به چه خوش گفت رسول منّان

جمعه آخر ماه شعبان

که مه حق به شما رو آورد

رحمت و فیض زهر سو آورد

به چه ماهی که برای امت

رحمت و مغفرت است و برکت

کرد با منطق شیرین تشریح

که نفس هاست در این مه تسبیح

صومتان هست سعادت این ماه

نومتان نیز عبادت این ماه

تشنه و گرسنه گشتید اگر

یاد آرید ز روز محشر

ای پیمغبر که به وصفت لولاک

آمده از طرف ایزد پاک

امتت گاه عطش کل یوم

خواصه در گرمی روز مه صوم

اشک بر چهره فشاند ز دوعین

لیک یاد لب عطشان حسین

از که هنگام ملاقات خدا

با لب تشنه سرش گشت جدا

او که جبرئیل سرشگ افشانده

داستان عطشش را خوانده

او که در خواهش یک جرعه آب

خصم با سنگ ورا داد جواب

او که طفلش زعطش پر میزد

چنگ بر دامن مادر میزد

چون بریدند سر از پیکر او

گشت از خیمه برون دختر او

دور گردید زخیل زنها

گشت گم در دل صحرا تنها

ظالمی یافت و را سرگردان

گفت هستی زچه در آه و فغان

گفت ای شیخ تو خود ساز بیان

خوانده ای هیچ به عمرت قرآن

گفت خواندم چه بسا قرآن را

بارها ختم نمودم آن را

گفت این آیه تو را خورده به چشم

با یتیمان نستیزید به خشم

من یتیمم که در این صحرایم

دختر فاطمه زهرایم

اشکم از خون جگر آغشتید

پدرم را لب عطشان کشتند

گفت از من چه تمنا داری

کین چنین شیون و غوغا داری

گفت روزم شده مانند شبم

کز عطش آمده جانم به لبم

داد آن سنک دل آخر به شتاب

آن جگر سوخته را جامی آب

آب بگرفت ولی با آن حال

رفت با گریه به سوی گودال

ریخت از دیده بسی خون جگر

گفت با دیده گریان به پدر

کای پدر بهر تو آب آوردم

بلکه از دیده گلاب آوردم

تو که صد چاک به خاک افتادی

با لب تشنه چرا جان دادی

نبود تاب شنفتن «میثم»

لب فرو بند زگفتن «میثم»

رسید مژده که سر زد هلال ماه صیام 

مه دعا و نیایش مه درود و سلام 

دهید مژده تمام گناه کاران را 

که حکم عفو شده از سوی خدا اعلام 

مه نماز و مه روزه ماه استغفار 

مهی که پر بود از لطف خاص و رحمت عام 

مباد ماه خدا برتو بگذرد ای دوست 

که بهر خود ندهی کار مثبتی انجام 

شقی ست آنکه خداوندگار حیّ غفور 

ورا نبخشد وگردد مه صیام تمام 

چه صبح ها که نفس ها در آن بود تسبیح 

چه لحظه ها که بود خواب آن رکوع و قیام 

به هوش باش که تقوی نکوترین عمل است 

کلام ختم رسل باشد این خجسته پیام 

خوشا کسی که ز افتادگان بگیرد دست 

خوشا کسی که به کار خدا کند اقدام 

حلال باد وصال خدا بر آن بنده 

که بگذرد زخطا و حذر کند ز حرام 

بکوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب 

بخوان کتاب خداوند را چه صبح و چه شام 

از آن شراب که ساقی آن خداوند است 

بگیر در عطش روزه و بریز به کام 

به یاد تشنگی روز حشر اشک بریز 

برای تشنه لب کربلا بسوز مدام 

به یاد حنجر خشکیدة امام حسین 

بنوش آب و بگو با سرشک دیده سلام 

اگر گرسنه شدی یاد کن ز طفل حسین 

که بی غذا دل شب خفت در خرابة شام 

اگر که دختر نه سالة تو روزه گرفت 

دم غروب که از دست می دهد آرام 

بسوز و اشک برآن کودک گرسنه بریز 

که جای نان به سرش سنگ ریخت از لب بام 

اگر تلاوت قرآن دلت ربود از دست 

به قدر و کوثر و یاسین و زخرف و انعام 

بریز اشک بر آن لب که شد زچوب کبود 

بیار یاد ز بزم شراب و رأس امام 

سلام باد برآن سر که شد به نیزه بلند 

گهی به نخل و گهی در تنور کرد مقام 

برای یوسف زهرا بلند گریه کنید 

که از گلوی بریده به شیعه داده پیام 

چو آب سرد بنوشید یاد من باشید 

که تشنه کام مرا کشت خصم خون آشام 

بزن ز سوز جگر ناله آنچنان "میثم" 

که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام