آئین مستان

واویلا غریب سامرا واویلا ...
 دراین شهر بی وفایی
غریب و بی آشنایی
جدا از شهر مدینه
تو مظلوم سامرایی  
دوچشمم شده ابر بهاری
نمایم برایت بی قراری
بمیرم چرا یاری نداری
سلام ای آقای غم کشیده
عزادار تو با اشک دیده
ببین گشته زهرا مادر تو ، قد خمیده
واویلا غریب سامرا واویلا
شبانه پای برهنه
دویدی و گریه کردی
بگو در آن مجلس آقا
چه دیدی و گریه کردی
 نشسته ، چه بغضی در گلویت
که بازی شده با آبرویت  
شرابی تعارف کرده سویت
گلویت را دست غم فشرده
لب و دندانت چوبی نخورده
کسی ناموست را تا به این مجلس نبرده
واویلا غریب سامرا واویلا ...
امان از شام و عذابش
امان از آن اضطرابش
امان از  تشت طلا و
امان  ازبزم شرابش  
خدایا شده زینب پریشان
به پیش سر قاری قرآن
پر از خون شده لب ها و دندان ...
چه سازد زینب با دست بسته
به روی این لب ها چوب نشسته
ای حسین....
واویلا غریب سامرا واویلا