آئین مستان

آی کبوتر که نشستی روی گنبد طلا
تو که پرواز می­ کنی تو حرم امام رضا

من کبوتر بقیع ­ام با تو خیلی فرق دارم
سرمو به جای گنبد روی خاک­ ها می­ ذارم

خونه­ ی قشنگ تو کجا و این خونه کجا
گنبد طلا کجا قبرهای ویرونه کجا

اون­ جا هرکی می­ پره طائر افلاکی می­ شه
این­ جا هرکی می­ پره بال و پرش خاکی می ­شه

اون­ جا خادما با زائر آقا مهربونن
این­ جا زائرا رو از کنار قبرها می­ رونن

تو که هر شب می­ سوزه چلچراغا دور و برت
به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت؟

کی میگه تو‌غریبی، غریب‌که عاشق نداره 
روز وشب این همه مجنون رو‌خاکت سر میذاره
 غریب اونه تو‌ مدینه شمع وچراغی نداره 
نه ضریح، نه حرم‌، حتی رواقی نداره

قربون کبوترای حرمت امام حسن 
قربون این همه لطف وکرمت امام‌حسن

تو‌که آخر گره رو‌ وامیکنی امام‌حسن 
پس چرا امروز وفردا میکنی امام‌حسن

چهل ساله اشکم، چهل ساله آهم
چهل ساله کوچه، شدقتلگاهم

چهل ساله تنها، شب و روز ندارم
روزا کوه صبرم، شبا بیقرارم

جگر سوخته یعنی، مَنِ خون جگر
که‌حتی تو این خونه بی مَحرم

چهل ساله داغی روی سینه ام
که زهری کشنده شده مرهمم

زمین‌خورده یعنی مَنِ غیرتی
که بعد از یه عمری نشد باورم

تو‌یِ کوچه ای تنگ، جلوی چشام
یکی دست بلند کرد به رو ‌مادرم

واویلتا، واویلتا...

حسن! کوچه مادر، صبوری همینه
زمین خورده یعنی، غریب مدینه

به همراه چادر، غرورم لگد شد
بهم خیلی برخورد، برام خیلی بد شد

توی آشوب کوچه، توی اِزدحام
بمیرم که حتی پناهی نداشت

زدن با چه جرمی؟ چرا بی هوا؟
آخه‌مادر من‌گناهی نداشت

از اون کوچه‌ تا خونه راهی نبود
تمام مسیر و فقط غصه خورد

بمیرم تا خونه فقط گریه کرد
همون جا بود که حسن از غصه مرد

واویلتا، واویلتا...

کریم اگر که تویی ما همه گدای توییم
دوا اگر که تویی جمله مبتلای توییم

تو در میان دلِ ما قدم زدی حتما
که در پی دلو دنبالِ رد پای توییم

به روی سینه ی ماها نوشته اند حسنی
همه برای حسین اند و ما برای تو ییم

دو ماه سینه زن شاه کربلا بودیم
دو روز در همه ی سال در عزای توییم

خودت به زندگی ما حسین بخشیدی
همیشه ما همه جا شامل عطای توییم

دمی به سعی و صفای حسین مشغولیم
دمی نشسته و آرام در منای توییم

یا کریم اهل بیت...

مرا که بی قرار میکند حسن
به جرعه ای خمار میکند حسن

مرا که مست، می برای غیر مست
شراب را شرار میکند حسن

مرا اگر شده است محض دلخوشی
گدای خود شمار میکند حسن

خدا تو خالق کرامتی ولی
بیا ببین چه کار میکند حسن

رسول جز حسین، پاره ی تنش
به کیست افتخار میکند حسن

ضریحِ سینه را اگر طلا حسین
ولی پر از عیار میکند حسن

مرا به کِشتی نجات کربلا
به لطف خود سوار میکند حسن

دل مرا حسین میبرد ولی
شکار را شکار میکند حسن

حسین کربلا، نه اینکه مادری ست
بقیع اختیار میکند حسن

بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا
بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا

تشنه آب فراتم ای اجل مهلت بده
تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

نامت شفا بخش است ، بر هر درد تسکین است
یادت مسِّرَت بخشِ دلهایی که غمگین است
دنیا و اهلش روز و شب روزی خورت هستند
یعنی همیشه سفره ی لطفِ تو رنگین است
کافر اگر دلبسته ات شد جای حیرت نیست
عشق تو چیزی ماورای دین و آیین است
ما را بخواهی یا نخواهی، نوکرت هستیم
جای تعجب نیست رسم نوکری این است
با گریه از روی ضریحت بوسه می چینم
افسوس در خواب است اما باز شیرین است
روضه نمی خوانم فقط یک جمله می گویم
زهرا کجا‌ و دستِ نامردی که سنگین است

گنبد ندارد نام و نشانی بر روی مرقد ندارد

ای گریه کن ها! سنگ مزار و پرچمِ گنبد ندارد

حتی حیاطی...مانند صحن کوثرِ مشهد ندارد

آقا کریم است آنقدر می بخشد به ما که حد ندارد

در هم خریده اصلاً برای او که خوب و بد ندارد

دریای جوداست الطاف جاری اَش که جذر و مد ندارد

آسوده خاطر رو کن به درگاهش که دست رد ندارد

آسوده خاطر رو کن به درگاهش که دست رد ندارد

اصلا دل خوش از آنچه طعنه به غرورش زد ندارد

مادر ندارد آقا غریب است و کسی بر سر ندارد...

خیلی عجیب است حتی میان خانه اش یاور ندارد

گویا برایش از جُعده بهتر شهر پیغمبر ندارد

تنهای تنهاست ،مقداد ،حمزه ،مالکِ اشتر ندارد

مادر ندارد آقا غریب است و کسی بر سر ندارد

افتاده از پا از خود نمیپرسی چرا بستر ندارد

خبره ی روضه! یک عمر اصلاً خانه ی دیگر ندارد

در سینه ی خود، جز داغ زهرا و غم حیدر ندارد

از آشنا خورد، از بی بصیرت های بی شرم و حیا خورد

سَبِّ علی را در خطبه هایشان شنید و غصه ها خورد

با خاطراتش، هرشب خودش را در میان روضه ها خورد

لرزید پشتش، سیلیِ سختی بر رخ ریحانه تا خورد

در خانه افتاد، تا از شریک زندگی اش پشت پا خورد

لا یوم گفتُ پاشید از هم شعرم و قافیه واخورد

کرببلا هم با بد دهانی به غرور عمه برخورد

یک نیزه آمد ،تیر و ثنان و تیغ و نیزه بیشتر خورد

تو بیکران آسمونی بالاتر از فهم زمینی
حالا دیگه همه میدونن آقا معز المومنینی
بمیرم من که محرم بجز غم نداری
بمیرم من رو زخمات یه مرحم نداری
بمیرم که توی خونه محرم نداری
صحن چشام شده پر از ستاره
باز میخونم با دل پاره پاره
سینه زنا حسن حرم ندار
آه و واویلا غریب زهرا ...
قربون اون که تو رواقش خاکی میشه بار کبوتر
همه میگن حسین غریبه حسن شده از حسین غریبتر
غریب اون که قبرش یه زائر ندار
غریب اون که حتی مجاور ندار
غریب اون که غم از مزارش میبار
از آسمون اشکِ عزا می باره
زهرا میگه با دلِ پاره پاره
سینه زنا حسن حرم ندار
آه و واویلا غریب زهرا ...
داره تو رو میکشه کم کم بغضی که داری توی سینه
نمیره از خاطرت آقا جسارتِ اهل مدینه
چی دیدی که یه شبه موهات سفید شد
دلت دیگه از این دنیا نا امید شد
همه میگن حسن تو کوچه شهید شد
ای وای موندن اثر ندار
 برا مرغی که بال و پر ندار
از درد تو ببین خبر ندار
آه و واویلا غریب زهرا...