آئین مستان

تشنه بودیم، بوی آب می رسید از علقمه

از تو نخلا، می رسید رایحۀ فاطمه

از میونِ، گرد و خاک سمت حرم می رسید

بابا گریون، قدّه خم روی لباش زمزمه

با این که غم داشتیم

صاحب عَلَم داشتیم

عَمومونُ کُشتن

همینُ کم داشتیم...

عمو جونم! تا تو بودی، سر و سامونی داشتیم

تو که رفتی، چشِ گریونی داشتیم

بعد تو بیچاره شدیم، دنبال زینب همه آواره شدیم

بی هوش و گوشواره شدیم

با این که غم داشتیم

صاحب عَلَم داشتیم

عَمومونُ کُشتن

همینُ کم داشتیم...

رفتی و رفت، دشمنت سمت حرم صف به صف

ناله ها و ضجه ها می رسید از هر طرف

تا عمودِ خیمتُ، دستای بابا کشید

عمه میزد بر سرش، دستشُ رو به نجف

عمه هزار بار مُرد

خیمه گرفت آتیش

همه میگن: بابا!

چرا نیاوردیش؟

عمه هزار بار مُرد

خیمه گرفت آتیش

عمه میگه:داداش!

چرا نیاوردیش؟

عمو جونم! تا تو بودی دشمنامون می ترسیدن

تا تو رفتی، چشم تو رو دور می دیدن

ماها گریون بودیمُ، اونا همش می خندیدن

با این که غم داشتیم

صاحب عَلَم داشتیم

عَمومونُ کُشتن

همینُ کم داشتیم...

اشک باباس، که نشوند ما رو به روزِ سیاه

بی قرارُ، تشنه و بی کَسِ و بی پناه

جای خالیت، میکِشه پنجه به زخم دلش

اون دمی که، قاتلش می رسه تو قتلگاه

چشمت و دور دیدن

غارتمون کردن

سر بسته باید گفت

همه چیُ بُردن

عمو جونم، تا تو بودی چاره داشتیم

کی لباس، پاره داشتیم؟

تو که رفتی سر به صحراها گذاشتیم

پا برهنه، روی خارا گذاشتیم

با این که غم داشتیم

صاحب عَلَم داشتیم

عَمومونُ کُشتن

همینُ کم داشتیم...