آئین مستان

منم وارث حیدر کرار

عزیز دل مصطفایم من
امید دله مادرم زهرا

کریم جهان مجتبایم من
امام بی یاورم
امیر بی لشگرم
گرفتار دل های سنگ و سیاهم
شده قاتل همسرم
چونان زار و مضطرم
که حتی در این خانه هم بی پناهم
زهر کینه ، آتش زند به جانم
از سوز دل مرثیه ها بخوانم
در تاب و تب ، مغضوب دشمنانم
یا مجتبی ، جانم عزیز زهرا ...
منم آنکه احوال مادر را

غریبانه در کوچه ها دیده
نداند کسی جز خدای من

درآن کوچه چشمم چه ها دیده
به دستش دستان من
به پیش چشمان من
عدو آمد و شد جهان تیره و تار
گرفتم دستان او
دو دست لرزان او
امان از من و روی زهرا و دیوار
یاس حیدر در بین کوچه پژمرد
سیلی خورده زهرا ولی حسن مرد
چندیدن نوبت  تا خانه بر زمین خورد
یا مجتبی ، جانم عزیز زهرا ...
خداحافظ ای زینبم خواهر

حبیبه دلم نور عین من
تورا بر دله خون من سوگند

که جان تو جان حسین من
پس از من در کربلا
تویی و شام بلا
حسین است و باغ گل پرپر او
تو میمانی بی پناه
ببینی در قتلگاه
به نیزه رود پیش چشمت سر او
حسین جانم ، ای عشق بی کرانم
در کربلا ، قربان تو جوانم
وقت رفتن ، نام تو بر زبانم
یا ثارالله ، لبیک یا حسین جان ....