آئین مستان

دلم گرفته، دلم برا امام بی حرم گرفته
دل تموم عاشقا رو غم گرفته
 دلم گرفته

حرم نداره، مدینه حتی یه مسافرم نداره
شب شهادتی یه زائرم نداره
حرم نداره

از آسمون فرشته ها میان
برا زیارت امام حسن

امام حسین به سینه میزنه
برای غربتِ امام حسن

در خونه ی خوب کسی رفتی
به داد همه میرسه آقا

بمیرم برا این مصیبت که
توی خونش هم بی کسه آقا

تو امیدم، تو ایمانم
حسن جانم! حسن جانم!

دلا بسوزه، دلا برا گریه ی بی صدا بسوزه
برای غصه های مجتبی بسوزه
دلا بسوزه

براش بمیرم، برای رد خون رو لباش بمیرم
برای سِنِ کم بچه هاش بمیرم
براش بمیرم

خدا میدونه چوبه های تیغ
چه زخم هایی زده به اون بدن

امام حسین به سینه میزنه
برای غربت امام حسن

با این که دیگه رفته از دنیا
دلش از غم کوچه ها خونه

برای غم مجتبی انگار 
همین کوچه ها روضه میخونه

از این ماتم پریشانم
حسن جانم! حسن جانم!

دلم گرفته، دلم برا دیدن مادرم گرفته
دلم برای غربت حرم گرفته
دلم گرفته

کُشته ی تشنه لب کربلا
یه ساعته بعد تو پیر شدم

خواهر برادری بهت بگم
باور نمیکنم اسیر شدم

سرت رو روی نیزه ها دیدم
تنت رو زیر دست و پا دیدم

منو بین نامحرما دیدی
تو رو توی تشت طلا دیدم

اَلا یا اَیُّهَا العَطشان
برادر جان! برادر جان !

حسین جانم! حسین جانم!