آئین مستان

گوش کنید آی دنیا

توی عرش اَعلی

خدا خطبه می خونه

برای عقدِ علی و زهرا

بازم آغازِ فتحُ ببین

آسمون میآد روی زمین

لبخندِ آلُ الله رو ببین

مولارو ببین ..

با شادی امشب ، دلا مأنونسِ

مولا دستای پدر خانُمشُ می بوسه

یاعلی یا زهرا ...

مستم و مدهوشم

رخت نو می پوشم

صدای هلهلۀ فرشته ها باز

میآد به گوشم

باز دریا به دریا میرسه

عشق اینجا به معنا میرسه

مولامون به زهرا میرسه

به زهرا میرسه ..

دل و شیدا کن ، غم و رسوا کن

خودتُ شریک شادی دل مولا کن

بیا غوغا کن ، شب و یلدا کن

دستتُ ببر دخیل چادر زهرا کن

یاعلی یا زهرا ...

حالا دیگه حیدر

داره  یار و یاور

حالا دیگه فاطمه اومد

بجایِ هزارتا لشکر

اِن یکادِ مولا اومده

بانویِ بی همتا اومده

واسه حیدر زهرا اومده

زهرا اومده ..

همین که مولا ، داره یک زهرا

بایدم قلعۀ خیبرُ ، درآره از یکجا

همیشه هر جا ، علی با زهراست

حتی توی معرکه ، ذکر لبش یازهراست

یاعلی یا زهرا...

جهان برای شکوفا شدن مهیا بود

و این قشنگ ترین اتفاق دنیا بود

که دستِ فاطمه در دست هایِ مولا بود

به اعتقاد من اصلاً غدیر اینجا بود

پدر به فاطمه رو کرد ، اینچنین فرمود

دلیل خلقت لاهوت ازدواج تو بود

قرار شد که شما بی قرار هم باشید

جهان دچار شما شد دچار هم باشید

تمام عمر دمادم کنار هم باشید

و در مصافِ خطر ذوالفقار هم باشید

دعای من همه این بوده تا به هم برسید

که خَلق گشته زمین تا شما به هم برسید

نفس نفس همه جا عاشقانه همدم هم

خدا نکرده اگر زخم بود مرهم هم

صفا و مروه و رکن و مقام و زمزم هم

چرا که قبلۀ من هم علی ست فاطمه هم

و رو به اهل مدینه چنین سفارش کرد

نوشته ام که سفارش نه بلکه خواهش کرد

همیشه نام علی را امام بگذارید

به خانواده ی من احترام بگذارید

برای فاطمه سنگ تمام بگذارید

و روی زخم دلش التیام بگذارید

جهان بدون علی رنگ و بو نخواهد داشت

بدونِ فاطمه هم آبرو نخواهد داشت

به حکم عشق بنا شد در آسمانِ علی

علی از آن تو باشد ... تو هم از آن علی

چه عاشقانه همه عُمر مهربانِ علی !

به نان خشک علی ساختی ، به نانِ علی

از آسمان نگاهت ستاره می خواهم

اگر اجازه دهی با اشاره می خواهم

به افتخار بگوییم از تبار توایم

هنوز هم که هنوز است بی قرار توایم

اگر چه ما همه در حسرت مزار توایم

کنار حضرت معصومه در کنار توایم

فضای سینه پُر از عشق بی کرانه ی توست

کَرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

صدای هلهله ای عاشقانه می آید

صدای پای تغزل, ترانه می آید

بهشت خنده کنان, این میانه می آید

خدا به شوق در این آستانه می آید

حدیث وصل دو دریا عجب شنیدنی است

عروسی علی و فاطمه چه دیدنی است

از این به بعد, دو عاشق کنار هم هستند

تجلّی هم و آیینه دار هم هستند

به روی سفرۀ خود نان بیار هم هستند

چو کوه پشت هم و دوستدار هم هستند

دوباره پوزۀ شیطان شکست, شکر خدا

عروسی علی و فاطمه است, شکر خدا

از این وصال مبارک خدا هدف دارد

چقدر حضرت خاتم به دل شعف دارد

دلم هوای ضریح شه نجف دارد

عروسی علی و فاطمه است, کف دارد

به بزم عشق همه عاشقانه دف بزنید

برای خاطر داماد باز کف بزنید

کنار سفره ی عقد, این عروس گل سیما

زکیّه, طاهره, انسیّه, فاطمه, زهرا

نشسته اذن “بلی” تا بگیرد از بابا

پدر اجازه گرفت از خدای جلّ علا

بساط خطبه از این اذن تا فراهم شد

علی به فاطمه اش تا همیشه محرم شد

بگیر دامن پر برکت پیمبر را

بپاش بر سر امّت, گلاب قمصر را

گره زدند به هم عادیات و کوثر را

کشانده اند به دنیا بهشت و محشر را

از این وصال غدیر از گزند ایمن شد

نوشته اند که تکلیف شیعه روشن شد

نوشته اند که شیعه نشانه ای دارد

شراب کوثریِ جاودانه ای دارد

کبوتری شده و آشیانه ای دارد

برای گریه و شادی بهانه ای دارد

تمام عُمر دلم زیر دین می آید

از این وصال مقدّس حسین می آید

دسته گلارو بیارید حالا

برسونیدش عالم بالا

شب تلاقیِ دوتا دریا

زهرا،مولا

علی علی رو لبای فاطمه

یافاطمه رو لبایِ علیِ

وقتی میان شونه به شونه ی هم

آسمونا زیر پایِ علیِ

در این شب خدایی،لبخندتون مبارک

یا علی یا فاطمه پیوندتون مبارک

علی علی ...

هلهله ی فرشته ها هر دَم

میرسه از دلِ آسمونا

خلقتُ خدا زده به نامِ

زهرا،مولا

عروس امشب خونه ی علی

بخدا دا رو ندار حیدرِ

یقین دارن همه ی اهل زمین

که فاطمه ذوالفقارِ حیدرِ

علی علی ...

نوشته با خط عشق

روی دل ها فاطمه

لافتی الا علی

لاسیف الا فاطمه

علی علی ...

امشب این خانه باز پُر شده از

گریه و سوز و آه و دلشوره

حال اُم‌البنین تماشایی است

گاه اشک است و گاه دلشوره

 مادری بود سر به زیر و علی

که تَرَک خورده بود احساسش

همه بر گِرد بسترش اما

دَمِ در ایستاده عباسش

 تا بُریده نَفَس نَفَس میزد

گریه در‌ بینِ خانه می‌اُفتاد

مردِ خیبر مقابلِ زینب

هِی سَرش رویِ شانه می‌اُفتاد

گفت آقا شب وصال است و

دلخوشم با صدایِ زهرایم

همه از دورِ بسترم بروند

همه جز بچه‌هایِ زهرایم

سر ‌به زیر رشیدِ این خانه

سمت در داشت جان به لب می‌رفت

دست بر سینه داشت آهسته

رو به بابا عقب عقب می‌رفت

ناگهان گفت جانِ بابا باش

پیشِ من پیشِ خواهرانِ حسین

ای تمامِ وصیتم عباس

جانِ تو جانِ دخترانِ حسین

همه را تا سپرد بر عباس

گفت راحت خیالت ای مادر

در جوابش به گریه اُم‌ِبنین

گفت شیرم حلالت ای مادر

علقمه دید خم شده بر مَشک

آنقدر تیر خورد تا اُفتاد

همه در پشتِ نخل ها بودند

همه گفتند مرتضی اُفتاد …

 دیگه به خیمه نرسید آب ... اما فقط این نبود تا خبر آوردن عباس رو زمین افتاد ...

 ای برادر من ، چشم تو روشن

روم نمیشه بگم رفت ، معجر از سرم

بزار روضه مو اینجور برات بگم ، تا رو زمین افتاد ، وقتی یه عده بیان دور یه شیر نر ، زخمی ؛ اونایی که جسورترن میرین با یه وسیله ای ، چیزی ، چوبی ... میزنن به بدنِ شیر ، ببینن زنده است یانه .. هی میومدن جلو ، میدیدن یه عباس هنوز نفس میکشه .. همه میرفتن کنار ...یه عده که تا افتاد ، رفتن خیمه غارت کنن .. دست که در بدن نداشت ... تا ابی عبدالله رسید بالا سرش دید هم دست ها بریده شده هم پاهایِ مبارک ... حسین ... به آبرویِ علمدارِِ حسین ، الهی العفو

علی تنها وسطِ یه جاده

با یه مشت مردم بی اِراده

داره میره تنها و پیاده

که علی از سرشون زیاده

تویِ تاریکیِ شهر تاریک

یه غریب الغربایِ غربت

صدایِ شرشر بارونِ اشک

میشه آهنگ صدای غربت

نفسش مونده میونِ بن بست

انگاری قهره با آسمونا

چی میتونه بگه با اونا که

خودشون و میزنن به اون راه

علی تنها وسطِ یه جاده

با یه مشت مردم بی اِراده

داره میره تنها و پیاده

که علی از سرشون زیاده

نشونِ وصل دلا با هم بود

دو سه تا وصلۀ بی قواره

با همون کفشایِ وصله دارش

پا رویِ بال مَلک میذاره

با همون کفشایی که می ارزید

به حکومت ، به یه عده نامرد

یه روزی رفت رویِ دوش احمد

بُتای کعبه رو زیر و رو کرد

حالا با نَفس و منم منم ها

پره بت خونه شده تو کوفه

همه مست از مِی بی خیالی

پره میخونه شده تو کوفه

«علی تنها وسطِ یه جاده

با یه مشت مردم بی اِراده

داره میره تنها و پیاده

که علی از سرشون زیاده»

دیگه جز یارای خوب خوبش

همگی کارنامشون سیاهِ

دین و سر به سر زدن با دنیا

مثلاَ کاسبیشون به راهِ

علی کیسه رویِ دوش خسته اش

ولی این ها همه کیسه بافن

تو حساب تک تک نبردا

برایِ سهمیۀ اضافه ان

اونی که ظلمت و پاره میکرد

کفشای پارش و وصله میزد

با نخ خاطره های زهراش

جیگرِ پارش و وصله میزد

علی مونده با یه مشت غریبه

که توی فتنه میگن به من چه

خدایی خالیِ دور مولا

جایِ مردایِ تویِ شلمچه

علی تنها وسطِ یه جاده

با یه مشت مردم بی اِراده

داره میره تنها و پیاده

که علی از سرشون زیاده

علی مونده با یه مشتِ بی عار

که بهونش شده حال خسته

خدایی خالیِ دور مولا

جایِ غواصا با دست بسته

علی مونده با یه عده کوفی

که وفا پوسیده تو دلاشون

خدایی خالیِ دور مولا

جای افغانیِ فاطمیون

جای سیزده ساله هایِ ایران

که شدن همسفر خمینی

خدایی خالی جای اونها

که با یه جلوه شدن حسینی