آئین مستان

مگه تو اقیانوس غم رفتی

تا رسیدی اینجا تو هم رفتی

چی شده کوفی راهمون بسته

خیمه زدی تو جایی که پسته

گریه میکنی أما آهسته

این زمین میگه دیگه

سایه ی سر ندارم

دل من میگه که چشم

از چشات بر ندارم

بمون از پیشم نرو

که برادر ندارم

از غریبی دارم میرم

 هر لحظه از حال

کاش حرز ماد رو

می آوردی به دنبال، برای گودال

آه و واویلا