آئین مستان

سلام ای زیباترین صحرا
رسیده تنهاترین مولا
رسیده فرزند ابراهیم
رسد عطر کعبه و رکن و زمزم و بطحا
خوش آمد میگوید اینک هر بوته‌ی خاری هر سوی صحرا
خوش آمد میگوید امواج تیغ و تیر و شمشیر و خنجرها
خوش آمدی اکبر! خوش آمدی اصغر! خوش آمدی ای مهربان عباس!
بخاطر زینب، بخوان قل هوالله، بخوان قل أعوذ برب الناس
نگاه رباب است و آب فرات
چه خوانده مگر در کتاب فرات
چه رمزی و رازی چه سوز و گدازی نهفته در این پیچ و تاب فرات
«سلام ای تنهاترین مولا»
قرار این کاروان اینجاست
قدمگاه عاشقان اینجاست
شود کم‌کم خیمه‌ها برپا
چه غوغاهایی به پا خواهد شد در این صحرا
بیا خواهر تا بگویم من خواب پیغمبر دیده‌ام اکنون
خدا میخواهد مرا بیند کشته در راهش غوطه‌ور در خون
دمی که ببینی، برادر خود را، در این دل صحرا، فتاده به خاک
فقط به نگاهی، به نغمه‌ آهی، بگو که الهی، رضاً برضاک
دمی که رود خون ز حنجر من
دمی که رود روی نی سر من
تویی و صبوری، در این غم و دوری، پیمبر صبری، تو خواهر من
«امان ز دل زینب کبری»

دارند می آیند دامن کشان سوی هدف خرسند می آیند
از خود به سوی خود هفتاد و دو سردار بی مانند می آیند
چون یا علی گفتند بی سر برای شرح این سوگند می آیند
در فکر پروازند با پا به سوی کربلا هر چند می آیند
دور سر ارباب میگردند می آیند
اطفالشان از راه با لبخند می آیند

مکشوف تر این که آل پیمبر با زن و فرزند می آیند
شد روضه خیلی باز با زیور و خلخال و گردنبند می آیند
پس کاروان برگشت اما بمیرم با زنان و کودکان برگشت
بی اکبر و عباس با حرمله با خولی و شمر و سنان برگشت
گهواره شد غارت اما برای حرمله تیر و کمان برگشت
بعد از علی اکبر لیلا به سمت کربلا وقت اذان برگشت
کامل تن ازرق از قاسم اما تنی بی استخوان برگشت
زینب به سمت شام تازه برای ضربه های خیزران برگشت

مگه تو اقیانوس غم رفتی

تا رسیدی اینجا تو هم رفتی

چی شده کوفی راهمون بسته

خیمه زدی تو جایی که پسته

گریه میکنی أما آهسته

این زمین میگه دیگه

سایه ی سر ندارم

دل من میگه که چشم

از چشات بر ندارم

بمون از پیشم نرو

که برادر ندارم

از غریبی دارم میرم

 هر لحظه از حال

کاش حرز ماد رو

می آوردی به دنبال، برای گودال

آه و واویلا

پرسید از قبیله که این سرزمین کجاست

این سرزمین غمزده در چشمم آشناست

این خاک بوی تشنگی و گریه می دهد

گفتند: غاضریه و گفتند: نینوا ست

دستی کشید بر سر و بر یال ذوالجناح

آهسته زیر لب به خودش گفت: کربلاست

توفان وزید از وسط دشت، ناگهان

افتاد پرده، دید سرش روی نیزه هاست

یحیای اهل بیت در آن روشنای خون

بر روی نیزه دید سر از پیکرش جداست

توفان وزید، قافله را برد با خودش

شمشیر بود و حنجره و دید در «منا»ست

باران تیر بود که می آمد از کمان

بر دوش باد دید که پیراهنش رهاست

افتاد پرده، دید به تاراج آمده ست

مردی که فکر غارت انگشتر و عباست

برگشت اسب از لب گودال قتلگاه

افتاد پرده، دید که در آسمان عزاست

تا باد به موی سرت افتاد دلم ریخت

تا اشک ز چشم ترت افتاد دلم ریخت

امروز میان تو و حُر ابن ریاحی

تا صحبتی از مادرت افتاد دلم ریخت

ای آینه ی خواهر خود تا که غبار

این دشت به دور و برت افتاد دلم ریخت

امروز که یک مرتبه در موقع بازی

بر روی زمین دخترت افتاد دلم ریخت

درباره ی تنهایی و بی یاوری تو

تا زمزمه در لشگرت افتاد دلم ریخت

خورشید من امروز که این سایه ی شوم

سرنیزه به روی سرت افتاد دلم ریخت