آئین مستان

بسم الله الرحمن الرحیم

اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَةِ بنِ الحَسَن صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ....

بی تو شب و روزم جز خون جگری نیست

یک سر بزن این جا ،هر جا تو نباشی خبری نیست

یا صاحب الزمان......

امشب شب اشک، امشب شب دریاست

ما چشم به راهیم ،گفتی که میایی مجلس عباس

آی رفقا فقط یه انکسار(شکستگی) در صورتت ظاهر بشه فاطمه جوابت رو میده،فاطمه مدیون علی از دنیا نرفت،زیر دین ِ ما بمونه؟امشب شب انکسار ِ ،آی آقا،آی آقا. یا صاحب الزمان می دونم این شب و روزها سرتون خیلی شلوغه؛ما می خواهیم روضه ی عمو جانتون رو بخونیم:

عباس یعنی شمع بزم هاشمیون/عباس یعنی ماه بین فاطمیون

عباس یعنی شیر یعنی شیر حیدر/عباس یعنی کربلا را میر و لشکر

عباس یعنی حیدری دیگر به پیکار/ عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی نور مصباح هدایت

هرکسی می خواست در خونه ی ابی عبدالله بره،اگه یه خورده ابی عبدالله از دستش ناراحت بود،با قمر بنی هاشم می اومد پیش ابی عبدالله،رفقا ذوب ِ در ولایت، اینجوری آدم رو می بره بالا،از اول خلقت تا آخر خلقت،میلیون ها مشک، به خیمه به لشکر آب میرسه،یه مشک به خیمه نرسید ببین چه سرو صدایی به پا کرده،یعنی چی؟یعنی اگه تو میر لشکری ،امامت از تو میخواد سقا باشی،چشم...

عباس یعنی نور مصباح هدایت/عباس یعنی کشته ی راه ولایت

عباس یعنی شیر مرد از خورد سالی/عباس یعنی زاده ی مولی الموالی

عباس یعنی ماه شب های مدینه/عباس یعنی آرزوهای سکینه

عباس یعنی دست،دست حی داور/عباس یعنی خون ثارالله اکبر

عباس یعنی مظهر کل حقایق/عباس یعنی باب حاجات خلایق

بعض ها فکر می کنن وقتی ام البنین قنداقه ی عباس رو دور آل الله گردوند،اهل بیت و بچه های فاطمه همه خردسال بودند،نه بابا، حضرت زینب بیست ساله بوده،ازدواج کرده بوده،امام حسین،امام حسن ازدواج کرده بودند،خونه داشتند،همین که همه جمع شدند مولا رو ببینند،همه با خانواده،بلند شد ام البنین،بچه رو دور سفره چرخواند،امیرالمؤمنین فرمود:چیکار می کنید؟گفت:آقاجان این مردم مدینه یه حرف هایی می زنند.چی میگند؟میگند این دیگه پسر دار شده،کاری به بچه های فاطمه نداره. من از اولش گفتم من کنیزم،بچه ام هم غلامتون.

در حضور پاک اربابان خود آموخت این که

من دو زانو باادب پایین سفره می‌نشینم

خرده‌نانِ مانده از آن سفره را دادم به عالم

عالمی حاجت گرفت از سفره‌ی امّ‌البنینم

همچین که سر سفره می نشست،بالاخره بچه یه روزی روز اولشه که سر سفره بشینه روی پای خودش،همچین که سر سفره می نشست،دست اومد سفره بره مادر نگاه کرد:اول حسین....زلیخا پیر شد در زمان پیری آوردنش پیش یوسف ، یوسف پیغمبر خداست، که پیغمبر خدا فرمودند: اگر می خواهید آدم رو در جلالش،موسی رو در هیبتش،نوح رو در عزمش،عیسی رو ،یوسف رو، یعقوب رو، ابراهیم رو هر کی رو می خواهید ببینید نگاه کنه به علی، علی جمع همه ی انبیاء و اولیاست،حالا حسین علی ِ،چی می خواهیم بگیم؟زلیخا اومد خدمت یوسف گفت:یا نبی الله من خیلی اذیتت کردم،باعث شدم زندان بری،اذیت بشی،اما این رو مطمئن باش من قلباً دوست دارم. یوسف باید یه کاری بکنه از یک بنده ی عادی بالاتر،خدا بهش اجازه داد،عبا رو گذاشت روی زلیخا برداشت،زلیخا جوان شد. من هم امشب میگم آقاجان نمی دونم کجا اذیت کردم،اما آقا جان راست راستی دوست دارم،امشب اومدم چین و چروک های دلم رو برداری، یوسف کجا،حسین کجا،یوسف کجا عباس کجا. هر کی هر جوری با حسین تا کنه،اضافه میکنه ابی عبدالله بهش، فَیُضَاعِفَهُ ، اگر ام البنین به عباس اجازه نده دستش رو زودتر تو سفره نکنه،حسین یا زینب،یا امام حسن،یا خانم اُم الکلثوم، عباس رو روی پا میگذاشتند،نرم ترین قسمت نون رو می بریدند تو دهان بچه می گذاشتند.

قد کشید عباس با شیر من و نان ولایت

نان خوشبویی که خورد از دست شاهنشاه دینم

این طوری بزرگ شده،لحظه به لحظه با حسین بوده

عباس یعنی لاله ای در چشم صحرا/عباس یعنی شعله ای در قلب دریا

عباس یعنی لنگر فلک ولایت/عباس یعنی جلوه ای تا بی نهایت

عباس یعنی عاشقی بی دست و بی سر/عباس یعنی کشته ی صد پاره پیکر

عباس یعنی باب، باب الله اعظم/عباس یعنی غیرت الله مجسم

ارث ادب از مادرش ام البنین داشت/ارث شجاعت از امیرالمومنین داشت

عبد خدا، اِبنُ، اَخ و عَم ِ ولی بود/روی علی، پشت حسین ابن علی بود

تنهای تنها قدرت صد لشکرش بود/آخر دعای فاطمه پشت سرش بود

در قلب دریا تشنه تاب و تبش بود/آب بقا، لب تشنه ی داغ لبش بود

عباس در دنیا و عقبا با حسین است/فریاد هر زخمش هزاران یا حسین است

با آن جلال و عزت و آقایی او/مشهور شد در کربلا سقایی او

با آنکه خود بر شهریاران شهریار است/سربازُ، سقا و امیر و پاسدار است

لب تشنه پا بیرون نهاد از آب، عباس

سه روز سهم آبش رو به بچه ها داد،آب و بالا آورد،بعضی ها نوشتند،فَذَکرَ عَطَشَ الْحُسَین،یاد لب ِ تشنه ی ابی عبدالله افتاد.این جور نبوده که ،عباس از یاد حسین اصلاً غافل نبوده،شاید این جوری بوده،یه تشدید داشته: فَذَکرَ عَطَشَ الْحُسَین. آب و نگاه کرد تذکر داد،ای آب یادت باشه،تو مهریه مادر حسینی،همه از این آب دارند می خورند،همه ی وحوش می خورند،همه ی حیوانات می خورند،یه شش ماه تو خیمه داره بال بال میزنه،بیا بریم خیمه،بیا بریم خیمه،گهواره داغ شده،بیا بریم خیمه،یه مادری شیر نداره،بچه غذا و آبش شیره،بیا بریم خیمه. آب رو روی آب ریخت

لب تشنه پا بیرون نهاد از آب، عباس

دریا صدا میزد مرا دریاب عباس

یه لبی از آب تر کن،من در حسرت لب های خشک تو تا قیامت می سوزم

وقتی جوان مَردی و او را کرد احساس/دریا صدا زد آفرین، عباس عباس

الحق که در مردانگی مرد آفرینی/الحق که فرزند امیر المومنینی

در پاسخ این غیرت و ایثار و صبرت/تا صبح محشر آب گردد دور قبرت

مدح تو ای باب المراد کل عالم/باشد فزون تر از هزاران نخل میثم

جلو راه افتاد ابی عبدالله،حسین داره راه رو باز میکنه،صدا زد:اَنَا بنُ نَبی ِ المُصطفی صدا داره از پشت سر میآد،آرامش حسین ِ، اَنَا بنُ عَلی ٍ المُرتَضی الحمدلله داره میآد عباس، اَنَا بنُ اَحمدِ المُختار.یه صدایی داره میآد اَنَا بنُ حیدر ِالکرّار خدا رو شکر داره میاد،چیزی نمونده نخلستون تموم بشه، اَنَا بنُ فاطمة الزهرا نمیدونم شاید اینجا با حسرت عباس صدا زد، اَنَا بنُ عَلی ٍ المُرتَضی الحمدلله داره عباس میآد، اما یه جا هر چی حسین صدا زد: اَنَا بنُ نبی المُصطفی، اَنَا بنُ عَلی ٍ المُرتَضی، اَنَا بنُ فاطمة الزهرا چرا جواب نمیآد؟ نبایدم جواب بده،آخه مشک لای دندان مبارک ِ، مگه مشک بیوفته جواب بده،دیگه صداش نیومد،صدای هلهله اومد،یه مرتبه دید صدای آشنایی وسط هلهله و سرو صدا،یه صدایی بلند شد: اَخا،اَخا،اَخا،اَدرک اَخا....

زتو شرمنده ام آب آورت رفت/علمدار رشید لشکرت رفت

تو تا در راه بودی مادرت بود/تو از راه آمدی و مادرت رفت

حسین..... گفت داداش جان:

من کنار تو هستم و دشمن/ گرد جسم تو جشن میگیرد

فکر خیمه بدون تو هرگز/تو نباشی رقیه میمیرد

تو نباشی خدا به خیر کند/لشکر شام شیر میشود و 

تو نباشی خدا به داد رسد/حرم آماج تیر میشود و

تو نباشی رباب میمیرد/اصغر از تیر سیر میشود و

تو نباشی و من نباشم وای/عصمت الله اسیر میشود و

گفت:داداش منو رها کن برو،الان می ریزند تو خیمه ها...ای حسین...

یک دم از بوی یاس فهمیدم/مادرم بوده در کنار تنت

من بمیرم چه ها کشیدی تو /پیش چشمان مادرم زدنت

دیدم از دور ای علمدارم/پاره پاره شدی ز سر نیزه

چرا؟آخه ته سر نیزه برگشته است،در نمی آد از توی بدن،مگر اینکه قسمتی از بدن جدا بشه

دیدم از دور ای علمدارم/پاره پاره شدی ز سر نیزه

هر که یک قسمت از تنت را بُرد/بدنت را زدند بر نیزه

ای حسین.....

دامن کشان رفتی دلم زیر و رو شد/چشم حرامی با حرم روبرو شد

بیا برگرد خیمه ای کس و کارم/من و تنها نگذار ای علمدارم

آب به خیمه نرسید فدای سرت/حسین قامتش خمید فدای سرت

خدایا فرج آقای مارا برسان....