آئین مستان

ابی عبدالله میگن هفتاد چوبه تیر از تابوت برادرش امام حسن مجتبی کشید بیرون، نشست کنار بدن، شروع کرد حرف بزنه...گفت:داداش! غارت زده به اونی نمیگن که مالش رو بردند...غارت زده به من میگن که برادری مثل تو رو از دست دادم...
اما این جمله خیلی آشناست، این جمله ما رو می بره علقمه، آخه ابی عبدالله این آخرین باری نبود که تیر از توی پیکر بیرون می کشید، ابی عبدالله آخرین باری نبود که این جمله رو فرمود...کنار نهر علقمه هم اومد، نشست بغل بدن برادرش عباس، یکی یکی این تیرها رو از تو بدن عباسش در می آوُرد، یک مرتبه عباس یه نگاهی بهش کرد... حسینم! خونا رو از رو چشمای من پاک کن..بذار یه بار دیگه ببینمت داداش...اونجام ابیعبدالله این حرفو زد.گفت: داداش غارت زده منم که دارم تو رو از دست میدم....

من امشب میخوام برم کوچه های مدینه، مگه میشه نام امام حسن برده بشه و نام کوچه های مدینه برده نشه...؟!خودش به عبدالزهرا در عالم رؤیا فرمود:این جوری برام روضه بخون: اون روزی که دستم به دست مادرم بود، از کوچه ها رد می شدیم... همچین که جلوی ما رو  اون نانجیب گرفت...همچین که اون نامرد تو گوش مادرم زد، مادر ما یه کمی خودش رو جمع و جور کرد،گفت:...*

 پسرم! من درست می بینم؟
آسمان مدینه دود شده...

گونه ام درد میکند مادر
تو ببین صورتم کبود شده؟

حسنم! 

تو که دیدی چه ضربه ای خوردم
مادرت را ببین چه مظلوم است

درد را می شود تحمل کرد
تو ببین جای دست معلوم است؟

*میخواهیم بریم خونه، این جوری نمیشه حسن جان!...*

قبل از اینکه به این محل برسیم
خانه از دوردست پیدا بود

جانِ مادر بیین کجا هستیم
خانه ما همین طرف ها بود؟!

حالت از حال من وخیم تر است
ضربه روحیِ بدی خوردی

مادرت را ببخش میدانم
بین کوچه به جای من مُردی

حسنم! 

حال و روزِ خوشی ندارم من
حال و روز تو بهتر از من نیست

لب ببند و نگو چه رخ داده
روضه ما دوتا به گفتن نیست

روضه اینجا تمام شد شاید
خانه مرتضی ولی روضه ست

اینکه مجبور می شوم مِن بعد
رو بگیرم من از علی روضه ست
ــــــــــــــــــ
به جون مادرم،ازت نمیگذرم
بردار پاتو از چادر مادرم

حیف که قدت ازم، نامرد بلندترِ
برو یه کم عقب ناموسِ حیدرِ

غیرت مگه نداری،حرمتش رو نگه دار
مگه نمی بینی که با سر خورد به دیوار

چه ضربه ای زدی که شکسته زیر ابرو
کُشتی مادرم رو ضربه نزن به پهلو

خونه از این وَره،کجا داری میری؟!
می کشیم تا که دست به پهلو می گیری

مادر تو رو خدا بلند شو از زمین
بگو مدد علی،امیرِمؤمنین

بد زدنت...جلو چشای حسنت
ناحِلَةَ الجِسم شدی،چقدر می لرزه بدنت

من ایستاده بودم،دیدم که در افتاد
حسن ناله می زد،بابا مادر افتاد

تو افتاده بودی، درم روی زانوت
دیدم هر کی رد شد،لگد زد به پهلوت