آئین مستان

ای آروم جونم ، ای دلدار مادر

لالایی گل من، بخواب اصغر...

میخونم برا تو من با حال مضطر

لالایی گل من، بخواب اصغر....

بخواب آروم گلم لالا ، یه کم آروم بشی حالا

الهی که بیاد بارون یه چند قطره تو این صحرا

بمیرم که شدی بیتاب ، شدی از تشنگی بیخواب

یه کم طاقت بیار آخه عمو رفته بیاره آب

لالا لالا بمیرم من برای خشکی لبهات

لالا لالا دیگه مرگو دارم میخونم از چشمات

امون ای دل.....

حالا که تو میری روی دست بابا

عمر و جون مادر، خدا همرات.....

چشم بد ازت دور با اون روی زیبا

عمر و جون مادر، خدا همرات.....

ولی میترسم ای مادر ، میترسم که بشی پرپر

من و گهواره ی خالی بشه این قستم آخر

ببین مادر شدم دلگیر ، برای تو نداشتم شیر

میترسم حرمله حالا تورو سیراب کنه با تیر

الهی که نبینم من سرت رو نیزه ها باشه

نیاد روزی بخوان مادر که از طفلش جدا باشه

امون ای دل.....

دارم هی میبارم مثل ابر بارون

با تیر سه شعبه، سرت از پوست شد آویزون

حالا پشت خیمه شد مادر دلم خون

با تیر سه شعبه، سرت از پوست شد آویزون

چجوری من کنم باور ، که از جسمت جدا شد سر

بیا مادر تو آغوشم نَه زیر خاک علی اصغر

پاشو از خواب پاشو مادر ، هنوز زوده بری اصغر

دارم دق میکنم از غصه ی تو این دم آخر

تیر جنگی کجا و این گلوی تو کجا مادر

لب تشنه زدن با تیر گلوتو بی هوا مادر

الهی که نبینم من سرت رو نیزه ها باشه

نیاد روزی بخوان مادر که از طفلش جدا باشه

امون ای دل.....

خدایا، چرا هلهله ای ز دشت برخاست؟
خدایا، چرا دور و بر عموم غوغاست
بمیرم، عمو تنهاست
یکی تیغ و یکی تیر و یکی خنجر کشیده
به گِـرد یک گُـل سرخ این همه گلچین که دیده
دگر هنگامۀ رزم من رسیده
سوی تو می آیم، مولای تنهایم
حسین حسین حسین جان
رسیدم، بگردم ای عمو دور سر تو
چه زیباست، سر و جان دادن من در بر تو
تن من، شد سپر تو
نمیخواهم عمو پیش پدر شرمنده باشم
اگرچه نوجوانم میشود رزمنده باشم
نمی خواهم دمی بی تو زنده باشم
در گودال، جان دادم، ای نامت، فریادم
حسین حسین حسین جان

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ...

نرو عمه برگرد اگر میتوانی

توخیلی عزیزی، توهم نوجوانی

ببین حمله ی نیزه وسنگها را

مرا تا کجا باخودت میکشانی؟

ببین عمه تنهاست مَحرم ندارد

تو مَردی و باید کنارم بمانی

بمان تا که از مجتبایم بماند

برای دلم یادگاری نشانی

خدایی نکرده اگر برنگردی

اگر بشکند از تو ابرو کمانی

نرو ت انبینی تو از روی نیزه

که کارم شده با سنان هم زبانی

به قلبم تو خنجر نزن دست بردار

نمانده دگر در گلو استخوانی

گریه تو ببر حرم حسین،آی ناموس دارها!... برای چی گفت: داری خون دل به من میدی برگرد ...اگر من تنها بشم چی میشه؟...

منو بزم شامات و دروازه ی ساعات

منو یک یهودی و تکه پرانی

برو بی حیا دست بردار از ما

نگاهه خودت راکجا میکشانی؟

پابرهنه شد و به میدان زد

داد میزد عمو رسیدم من

دست من هست پس نَبُر دیگر

تیغ زیر گلو رسیدم من

تا می آیم غریب لب تشنه

باخدا درد دل مفصل کن

بامناجات گوشه گودال

نیزه ها را کمی معطل کن

چقدر دیر آمدم تیغی 

بوسه بر دست مهربانت زد

قاری خوش صدای آل الله

چه کسی نیزه بردهانت زد؟

آه چند خط شکسته ممتد

شکل زخم عمیق پیشانی

بی علمدار بودن خیمه

علت اصلی پریشانی

نیزه های شکسته می بینم

لب گودال و داخل گودال

چادر زینبِ تو خاکی شد

روی تل مقابل گودال

برق یک شیء آهنین دیدم

کاسه ی آب شاید آوردن

نه عموجان خیال خامی بود

تازه یک خنجر بد آوردن....

دشنه ای کُند میرسد از راه

نیت کشتن تو را دارد

چقدر زخم خورده ای ،ای وای؟

خواهرت خیمه بوریا دارد

آقاجان به صبرعمه ات زینب

به دل مضطر عمه ات زینب

سایه ی چکمه ای مرا ترساند

حق بده خصلت یتیم این است

صحنه ی غارت عبای شما

حول وحوش هزار ونهصد بود

زخمهای تو را شمردم من

احتیاجی به تیر حرمله نیست

ای عموی غریب ،مُردم من

عمو رسیدم و دیدم چقدر بلوا  بود

سر تصاحب عمامه ی تو دعوا بود

به سختی از وسط میدان گذر کردم

هزارمرتبه شکر خدا کمی جا بود

ثواب نحر گلویت...تعارفی شده بود

سر زبان همه،بفرما بود

عمو چقدر لب خشکتان ترک دارد

چه خوب میشد اگر مشک آب سقا بود

زنی خمیده عمو...رد شد از لب گودال

نگاه کن نکند ،مادر تو زهرا بود

گفتی دنیا بی تو زندونه

مردن واسهء تو آسونه

بعد تو که چیزی نمیمونه

او به تو گفت باشه خواهر

سهم تو این دو دلاور

اجر بابا در

ای قربون تو و پسرات

سربازای کرب و بلات

ای قربون مهر و وفا،بی بی جان

گفتی که جلوی این لشکر

باشی دوتایی مثل حیدر

بگیریم تقاص علی اکبر

به تو گفتن باشه مادر

کرب و بلا میشه خیبر الله اکبر

ای قربون تو و پدرت

سربازای با جگرت

اون دوتا قرص قمرت بی بی جان

ای قربون تو و پسرات

سربازای کرب و بلات

ای قربون مهر و وفا بی بی جان

گفتی ولی خدا تنهاس

هر روز برای ما عاشوراس

تا ابد پرچم حسین بالاس

هر دمو هر روزو هر شب

دل شده از تو لبالب، لبیک یا زینب

ای قربون تو و علمت

قربونی های حرمت

سربازای هم قسمت بی بی جان

ای قربون تو و پسرات

سربازای کرب و بلات

ای قربون مهر و وفا بی بی جان

شب شب طفلان زینبه گریه کنید پای علم

یاد کنیم از شهیدامون شب مدافعان حرم

زینب دو تا سردار و دو تا شیرِ دلاور داره

زینب دو فدایی شبیه قاسم و اکبر داره

به این دو تا شیر نر ماشاالله

به این دو تا گل پسر ماشاالله

پیچیده بین کربلا از عون و محمد این رجز

حسینی بمان حسینی بمیر

امیری حسین و نعم الامیر

عون و محمد تو میدونن چه رزم جانانه ایِ

قصهء زینب تو عاشورا قصهء دلدادگیِ

زینب مثه کوهه که سپر واسه برادر میشه

جنگ دو تا شیره مثه جنگای پیمبر میشه

ای نوه های علی ماشاالله

فداییای ولی ماشاالله

پیچیده بین کربلا از عون و محمد این رجز

حسینی بمان حسینی بمیر

امیری حسین و نعم الامیر

زینب کبری پریشونه داره تماشا میکنه

گلای بی جونشو حالا فدای آقا میکنه

بیرون نمیاد از توی خیمه که مبادا اینجا

شرمنده زینب بشه پیش چشم این نامردا

بالا سر بچه هاش تو میدونه

تن جیگر گوشه هاش غرق خونِ

به این دو تا شیر نر ماشاالله

به این دو تا گل پسر ماشاالله

میرسه این پیام زینب پای ولایت روز و شب

حسینی بمان حسینی بمیر

امیری حسین و نعم الامیر

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَعَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُوَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِوَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ...

رخصت بده دو طفل خودم را فدا کنم

این فیضِ روسپید شدن را ز من مگیر

هم دختر شهیدم و هم خواهر شهید

این مادرِ شهید شدن را ز من مگیر

باید عزیز را به فدای عزیز کرد

در خیمه غیرِ این دو ، عزیزی نداشتم

غیر از دو طفل خود که به قربانِ تو کنم

در خیمه ام برای تو چیزی نداشتم

بیهوده می زنند همه لافِ عاشقی

کس نیست عاشق تو به مانند زینبت

ای هست و نیستم به فدای تو یا حسین

ناقابل است جان دو فرزند زینبت

خوشبخت خواهری که تو باشی برادرش

تا سایۀ تو هست ، دگر غم نمی خورَد

فرزند اگر چه که همه دنیای مادر است

دنیای بی تو هیچ به دردم نمی خورَد

از هر چهار سو به تو شمشیر می زنند

باید برای خود سپری دست و پا کنی

از خیمه ام دو تا سپر آورده ام حسین

باید که هر دو تا پسرم را فدا کنی

سخت است دست و پا زدنِ بچه های من

اما فدای طفل رباب و سکینه ات

سخت آن بُوَد که داخل گودال بنگرم

خنجر به دست ، شمر نشسته به سینه ات