آئین مستان

شیر جوون ،روی عقاب

میزنه به قلب لشگر عالی جناب

از مصطفی ، داره نقاب

این علی اکبره یا خوده ابوتراب

وقتی میدون میره

علی علی علی علی

لشگری شد خیره

علی علی علی علی

مثل صد تا شیره

علی علی علی علی

علی علی علی علی..........

تا جلو میره ، دشمنش عقب میره

خوب میترسند از بس که با ادب میره

معلومه هر کی حیدری نسب باشه

جنگیدنش به قتال العرب میره

علی علی علی علی..........

ابن الحسین ، جنگاوره

الحق الحق که بابا بزرگش حیدره

شاید خود ، پیغمبره

محو خدا نگاه علی اکبره

تا زره بر تن زد

علی علی علی علی

به دل دشمن زد

علی علی علی علی

یه نگام کرد و با همین یه نگاه،تنها

همه رو گردن زد

علی علی علی علی

علی علی علی علی..........

پیرمرداشون ترس از این جوون دارند

خوب بنی هاشم مادر زادی جون دارند

پهلوون هایی مثل اکبر و عباس

توی جنگاشون از حسن نشون دارند

علی علی علی علی..........

عمو در عشقت شدم حل تا

معمّای عشق و حل کردم

منو وقتی که بغل کردی

 بهشتو انگار بغل کردم

بهت قول دادم که پات باشم

به قولم آیا عمل کردم؟

زره اندازه‌م نبود اما

 باز خداروشکر که کفن دارم

خداروشکر که نشونت دادم

 تو جسمم روح حسن دارم

گفتی به عمه ببین قاسمو

شبیه حسن بسته عمامه‌شو

عمه می‌گفت خوش‌به‌حالش خدا

نوشته شهیدِ حسین نامشو

به عشقت اسیرم، برا تو میمیرم

 سرم رو خاکه، فدا میکنم

تموم وجودم رو نذر تو کردم

 منم مثل بابام کرم میکنم

عموی غریبم.......

عمو از عشقت شدم آباد

غریبیت اما خرابم کرد

به دست باد رفته گلبرگم

 غمت شد آتش گلابم کرد

رسیدی بالا سرم وقتی

 سم مرکب آسیابم کرد

رد ششیر رو تنم افتاد

ردّ نَعلا روی لبم افتاد

همین که افتادم از مرکب

تو حرم عمه زینبم افتاد

دیدی شکسته شده پهلوهام

حالا یه‌کمی مثل مادر شدم

مثِ عسل بس که کش اومدم

حالا تازه هم‌ قد اکبر شدم

پر از آه و ناله‌م، بَده خیلی حالم

 دارم مادرم رو صدا میزنم

تَرَک خورده شیشه‌م، جلو قوم و خویشم

مث مرغ پرکنده پا میزنم

عموی غریبم.......

به اذن تو شمشیر می کشم

جمل را به تصویر می کشم

به یاد شمشیر دو دم

دما دم تکبیر می کشم

إن تنکرونی فأنا ابن الحسنِ

سِبطُ النَّبیِّ المُصطفی المؤتَمَن

من کشته‌ تیغ نگاه حسین

عالم همه کشتۀ‌ شمشیر من

حسین آبروی من و حسین آرزوی من و

حسین زندگی من و عموی من

انا بن الحسن سیف الحسن

که جوشن نمی پوشم به تن

شهیدم از حب الحسین

بریزید خونم بر کفن

کسی فتا نیست بجز جد من

حریف این قوم منم تن به تن

ازرق بیا که اجلت آمده

ان تنکرونی فانا ابن الحسن

منم ذوالفقار حسین منم یادگار حسن

اگر پهلوانی بیا به سوی من

إن تنکرونی فأنا ابن الحسنِ

سِبطُ النَّبیِّ المُصطفی المؤتَمَن

من کشته‌ تیغ نگاه حسین

عالم همه کشته‌ شمشیر من

حسین آبروی من و حسین آرزوی من و

حسین زندگی من و عموی من

منم مرد میدان حسین

کفن پوش مردان حسین

غباری به دامان حسین

دو عالم به قربان حسین

بمیرید زیر تیغ من

ببینید طوفان حسین

امیدم این است جان دهم

به روی دستان حسین

نبوده ام پیش عمویم یتیم

ان تقتلونی و انا ابن الکریم

من تشنه ام تشنۀ آن تشنه‌ای

که وعده داده به بلای عظیم

اگر دست و پا بزنم، عمو را صدا بزنم

به این بغض وا شده در گلوی من

حسین آبروی من و حسین آرزوی من و

حسین زندگی من و عموی من

ان تنکرونی فانا ابن الحسن

سبط النبی المصطفی و الموتمن

من کشتۀ‌ تیغ نگاه حسین

عالم همه کشتۀ شمشیر من

حسین آبروی من و حسین آرزوی من و

حسین زندگی من و عموی من

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ...

چطور باورم شه، چه قَدِّ رشیدی

زیر نعل اسبا، چه قَدّی کشیدی

حسن شد کفن، تن قطعه قطعت، توی خاک و خون

رو سرت، پیکرت، با هرچی که داشتند زدند بی امون

پا نکش، رو زمین، تنت رویِ دستم شده نیمه جون

وای..، غَمِ مادرم، شده پهلویِ تو برام روضه خون

چکمه اش را که از گلو برداشت

دشت را ناله ی عمو برداشت

نیزه را قاتل از تنش بعد از

سیزده ضرب،زیر و رو برداشت

پنجه ای آمده گلو بکشد

بعد هم جنگ شد، که سو برداشت

تا می آید حسین، وَ گریه کند

زدنش ناله ی عمو بکشد

او یتیم است مبهم اش نکنید

زیر این نعل ها کَمَش نکنید

آه ای نیزه ها میان حرم

مادرش هست دَرهَمش نکنید

نه به لبخند و گریه، لب وا کرد

جای دو نعل روی لبها بود

جای دو نعل، نعل بعدی خورد

حفره هایی به سینه پیدا بود

روی دوش عمو که جاشده بود

قسمتی بر زمین رها شده بود

تیغ از لابلای او می ریخت

چون حصیری که نخ نما شده بود

نیمه جان بود و اندکی حس داشت

کاکُلَش را گرفت،ناکِس داشت

می کشید و به پشت می چرخاند

ناله دیگر نبود، خِس خِس داشت

نفسش بین دنده ها مانده

سیزده جای رد پا مانده

سر و کِتفش بروی کِتف حسین

وای پایش به خاک جا مانده

ریختن سرش،یکی موهاش رو گرفت،یکی نیزه میزد به گلوش...

چگونه جسم تو را تا به خیمه ها ببرم

تو تکه تکه ای باید جدا جدا ببرم

نشسته ام به کنارِ تن تو گریه کنم

به فکرِ رفتنم، آخر چه سان تو را ببرم؟

مرا که داغ علی اکبرم زمین زده است

نمی شود که تنت را بروی پا ببرم

برای این که دگر خُردتر از این نشوی

تن شکسته ات از زیر دست  وپا ببرم

یتیم بودی این ها زودتر نوازشت کردند

بزودی این خبرت را به مجتبی ببرم

چکار می کنی اینجا به زیر پای نعل

عمو رسیده کنارم بیا بیا ببرم

اگر میخوای امشب تذکره ی کربلا رو برات امضا کنن...یا امام حسن! ای سفره دارِ عالم،ببین نوکرات نشستن برا پسرت امشب اومدن گریه کنند...این دستات رو بیار بالا...زن و مرد صدا بزنند:حسین

بارون که بباره زندگیم جون میگیره

شب روضه ست داره بارون میگیره

بارون که بباره به همه جا میباره

هم به خشکی هم به دریا میباره

رحمت واسعه ای ، امام حسین همه ای

همه دوسِت دارن ، همه خاطرخاتن

ارمنی ها هم سر سفرۀ سقاتن

یه مسیحی میگفت یا اباعبدالله

زن و بچم تا ابد از فدائیاتن

جان آقام ، جان آقام .....

بارون که بباره درد من میشه درمون

مستجابه دعای زیر بارون

بارون که بباره رزق اشکم رو میدن

انگاری که منو از نو خریدن

پسر فاطمه ای ، امام حسین همه ای

همه از دست تو مهربونی دیدن

خاک پاک صحنتو آسمونی دیدن

خوش به حال هر چی پیرغلامایی که

کربلاتو یا حسین تو جوونی دیدن

همه دوسِت دارن ، همه خاطرخاتن

ارمنی ها هم سر سفرۀ سقاتن

یه مسیحی میگفت یا اباعبدالله

زن و بچم تا ابد از فدائیاتن

جان آقام ، جان آقام .....

بارون که بباره زنده میشم با گریه

گریه ای که میشه نذر رقیه

بارون که بباره نفسم تازه میشه

موج عشقه که بی اندازه میشه

آخر عاطفه ای ، امام حسین همه ای

روضه هات رؤیایی ، روضه غوغا میشه

هیئت ما پنجرش وقتی که وا میشه

گنبدت معلومه پرچمت میرقصه

گنبد عباست هم داره پیدا میشه

همه از دست تو مهربونی دیدن

خاک پاک صحنتو آسمونی دیدن

خوش به حال هر چی پیرغلامایی که

کربلاتو یا حسین تو جوونی دیدن

جان آقام ، جان آقام .....

شش

پیش چشم من دست و پا نزن پسرم

دست و پا نزن داره می شکنه کمرم

کاش میشد یه بار دیگه نفس بکشی

نیزه خوردی ناله کردم آخ پسرم

دارم جون میکنم چشماتو وا کن

این پیرمرد و بازم بابا صدا کن

نیمه جون بگو بابا، ناتوان بگو بابا

وقت نمازه پاشو، باز اذون بگو بابا

علی اکبر........

من نمیتونم جسم تو حرم ببرم

باید از عبام برات کفن در بیارم

باید قبل از اینکه عمه زینب ببینه

خودم نیزه هارو از دهن دربیارم

بر میدارم تورو باز میمونی که

باید تو رو جمع کنم من تیکه تیکه

به دادم برس عباس، بیا که حسین تنهاست

ببین پهلوی اکبر، مثل مادرم زهراست

علی اکبر........