آئین مستان

کاروان میرسد از راه ولی آه

چه دلگیر چه دلتنگ چه بی تاب

دل سنگ شده آب از این ناله ی جانکاه

زنی مویه کنان موی کنان

خسته، پریشان و شکسته

نشسته سر تربت سالار شهیدان

شده مرثیه خوانه غم جانان

همان حضرت عطشان

همان کعبه ی ایمان

همان قاری قرآن

سر نیزه خون بار همان یار

کاروان میرسد از راه و هرکس به کناری

کنار غم یاری سر قبر و مزاری

یکی با تب و دلواپسی و زمزمه رفته

بدنبال مزار پسر فاطمه رفته

یکی با دل مجروح و با کوهی از اندوه

بدنبال مه علقمه رفته

یکی کرببلا پیش نگاهش سراب است

دلش در تب و تاب است

و این خاک پر از خاطره هایی است

که یک یک همگی عین عذاب است

و این بانوی دلخسته ی خسته رباب است

کاروان میرسد از راه چهل روز شکستن

چهل روز بریدن، چهل روز پی ناقه دویدن

چهل روز فقط طعنه و دشنام شنیدن

چهل روز اسارت، چهل روز جسارت

چهل روز غم غربت و غارت

چهل روز پریشانی و حسرت

چهل روز مصیبت

چه بگویم چهل روز نه صبری نه قراری

چهل روز نه محرم نه که یاری

زد یاری به دیاری

عجب ناقه سواری

فقط بود سرت بر سر نی قاری و

زینب چه بگویم چه بگویم

چهل روز تب و شیون و ناله

زخاکستر و دشنام زهربام حواله

واز شدت اندوه و با خاطر مجروح

جگر گوشه ی تو کنج خرابه

همان آینه ی فاطمه

جا ماند سه ساله

چه بگویم چهل روز فقط شیون و داغ و غم و درد فراق و

چه بگویم چهل روز صبوری و صبوری

نه سلامی نه درودی

کبودی و کبودی

عجب آتش و خاکستر و دودی

به آن شهر پر از کینه و ماتم

چه درودی چه ورودی

در آن بارش خون

رنگ سر نیزه تو بودی

گذر از وسط کوچه ی مردان یهودی