آئین مستان

یادم میاد بچه بودم، تا میومدم تو حرمت

همه مردم شاه و گدا و زن و مرد و پیر جوون

ازهمه جا از همه رنگ

زیر لبا شور و نوا

ذکر همه یا امام رضا

یادم میاد بچه بودم تامیومدم تو حرمت

 شلوغی دور ضریحت رو می دیدم

رو دوش یکی می رفتم، به ضریحت می رسیدم

 به پنجره ات می چسبیدم، وقتی پایین می اومدم می خندیدم

پیش همه به خودم می بالیدم ، داد میزدم که من اقام رو بوسیدم

صدای تو رو از تو سینه ام می شنیدم

می گفتی مهمون منی، منم می گفتم که توام جون منی

غصه ی تیر مژه هاش، آقام امام رضا

  كیه که سرم رو می ذارم به روی پاش، آقام امام رضا

دل من کبوتره، تو حریمت می پره 

صدای بال دلم، آقام از هر چی که خوبه بهتره

خداییش گنبد زردش، خورشید رو از رو می بره 

دل و دلدار و دلبره

کیه که به من جون می ده جونم به فداش، آقام امام رضا

کیه که گره وا می کنه با خنده هاش، آقام امام رضا

          کیه که دوای مریضا خاک عباش، آقام امام رضا

کیه که قیامت می کنه قد و بالاش، آقام امام رضا

کیه که عسل می ریزه از لعل لباش، آقام امام رضا

یادم میاد بچه بودم تا میومدم تو حرمت / می گفتم از ولایت بی دلیَم

با تو خوشم مُردم از  این خوش دلیم / از تو نگام می فهمیدی که من ابو فاضلیم

اذن دخول حرم تو یا ابا الفضله / دست عطا و کرم تو با ابا الفضله