آئین مستان

سلام ای آقای کَرَم

سلام ای سایه ی سَرَم

سلام ای بانیِ کربلای من

رضا! شاه و سلطان تویی

رضا! جان و جانان تویی

رضا! هیچ کی نیست مثه تو برای من

رضا! دستمُ رها نکن

از ضریح جدام نکن

آخه بی تو بی کسم

رضا ! مستیِ من رو ببین

هر سال بعدِ اربعین

خونه ی تو میرسم

رضا! جانم جانم رضا،جانم جانم رضا

جانم جانم جانم ای رضا...

منُ شوقِ بابُ الجواد

منُ این روزیِ زیاد

بذار باشه این سرِ من به زیر دین

بازم راهم دادی بیام

ببین دلتنگِ کربلام

خودت گفتی آقا، فَابکِ لِلحُسَین

دلم واسه این سیاهیا

خیلی تنگ میشه آقا

شده آخر صفر

چه جور خداحافظی کنم

با سیاهی و عَلَم

میشم آقا دربه در

رضا! جانم جانم رضا،جانم جانم رضا

جانم جانم جانم ای رضا...

بازم جمعِ سینه زنا

بازم یادِ جامونده ها

همه مهمونیم سر سفره ی کریم

همه با شور و با نوا

بریم تو ایوون طلا

بگیم زینب زینب یاد حاج سلیم

آقا اینه حرف نوکرات

دم مرگمون بیا

دلمون به تو خوشه

بازم بطلب حرم آقا

ما رُ دوریِ شما

به خدا که میکشه

رضا! جانم جانم رضا،جانم جانم رضا

جانم جانم جانم ای رضا...

آمدم امشب حرم، با پدر و مادرم

مثل دو فواره ی صحنت شدم

این دو نگاهِ ترم

از دم باب الجواد تا دمِ ایوان طلا

اسم تو را می برم

سایه ی لطفت به سرم مستدام

ای حرمت به همه درد و غمم التیام

باز شده راه ضریح تو در این ازدحام

آه به جای همه جامانده ها

از تو جدا مانده ها

دست به سینه به سمت ضریح

شاه علیک السلام

سمت شما آمدم،گم نکنم راه را

طی کنم این سیر الی الله را

در حرمت سر کنم

این دَم کوتاه را

مَرد جوانی در وسط همهمه ها دَم گرفت

آمدم ای شاه پناهم بده

خط امانی ز گناهم بده

سلام آقا رضا جانم

امیدم یا رضا جانم

نمیذاریم منُ تنها

رضا جانم،رضا جانم

تویی که ضامنم هستی

دلم رو به حرم بستی

محاله خالی از اینجا

بره دستی،رضا جانم

جان رضا

حضرت سلطان رضا

ای قسم مَردم ایران رضا

معنی لطف و کرم و بخشش و احسان، رضا

شاهِ خراسان رضا

یار غریبان رضا

آه! دلِ شعله ورت سوخته

گوشه ی آن حجره بال و پرت سوخته

آن نفسِ مختصرت سوخته

وای چه آمد سرت

آه! تمامِ جگرت سوخته

قلبِ دو عالم بر این

رَختِ سیاه پسرت سوخته

ناله زدی از نفس

آه! جوادم بیا

آمد و از خاک سرت را گرفت

غربت چشمانِ ترت را گرفت

اشکِ روان از نظرت را گرفت

شکرِ خدا لحظه ی آخر

پسرت دور و برت را گرفت

دوباره جاریِ اشکام

دلم شد خونه ی غم هام

غریب آقا،غریب آقا...

جوونت رفت و افتادی

نه غوغایی نه فریادی

غریبونه رو خاکِ حجره جون دادی

غریب آقا،غریب آقا...

از سر لطف شماست

سینه ی ما کربلاست

رخصتِ این گریه برای حسین

دستِ امامِ رضاست

روضه دوباره به پاست

روضه ی شاهِ غریب

مرثیه خوان شاهِ خراسان شده

آه که یابن الشبیب

لحظه ی غارت شد و

پیرهنُ شال رفت..

خواهرش از حال رفت

آه که مابین دو تا نهر آب

جدّ غریبم حسین

با لب خشکیده به گودال رفت

چشم کسی در پیِ انگشترُ

چشم کسی در پی خلخال رفت

نایِ کمک خواستنش رفته بود

پاره به پاره بدنش رفته بود

حرف سرِ بوریاست

آه که حتی کفنش رفته بود

بشکند آن پا که دَمِ آخری

رویِ تنش رفته بود

خدا ای کاش بمیرم من

برا زخماش بمیرم من

برا خشکیِ لب هاش بمیرم من...

جلوش آبِ خنک خوردند

سر آقام چی آوردند

که انگشتُ برا انگشترش بردند

دامنِ آلوده و بارِ گناه آورده ام

گرچه آهی در بساطم نیست آه آورده ام

هر که بودم هر که هستم بر کسی مربوط نیست

بر امامِ مهربانِ خود پناه آورده ام

شاه پناهم بده

خسته ی راه آمدم

غرق گناه آمدم

هر که آرَد تحفه ای بر محضر مولایِ خود

من دو دست خالی و کوه گناه آورده ام

در کرم شه را گدا باید گدا را نیز شاه

من گدا دست گدایی سوی شاه آورده ام

بر کبوترهای صحنت هدیه ی ناقابلی است

گندمِ اشکی که در این بارِگاه اورده ام

ناله ام در سینه، اشکم در بصر سوزم به دل

نامه ای چون دودِ آهِ خود سیاه آورده ام

شاه پناهم بده

خسته ی راه آمدم

غرق گناه آمدم

دامنِ آلوده و بارِ گناه آورده ام

گرچه آهی در بساطم نیست آه آورده ام

هر که بودم هر که هستم بر کسی مربوط نیست

بر امامِ مهربانِ خود پناه آورده ام

شاه پناهم بده

خسته ی راه آمدم

غرق گناه آمدم

ذره بودم زائر شمس الشموسم کرده اند

قطره ای بودم به این دریا پناه آورده ام‌

گرچه هستم قطره ای ناچیز یک دریای اشک

هدیه بر مولای خود روحی فداه آورده ام

هر فقیری هست دستِ خالی اش سرمایه اش

من فقیرم دستِ خالی را گواه آورده ام

شاه پناهم بده... خسته ی راه آمدم

شاه پناهم بده

خسته ی راه آمدم

غرق گناه آمدم

توی این بی کسیام تنهاییام

یه نفر هست که برام همه کَسه

کاری به هیچ کی ندارم به خدا

یه امام رضا دارم برام بسه

غیر ذکر یا امام رضا که من

دیگه ذکری رو بلد نیستم آقا

نکنه یه وقت جوابم رو ندی

دیگه اینقدا که بد نیستم آقا

هرجا از دست خودم خسته شدم

آرومم کرده صفای حرمت

دوباره دلم برات پر می زنه

قربون کبوترایِ حرمت

«قربون کبوترای حرمت

قربون این همه لطف و کرمت»

تو که آخر گره رو وا می کنی

پس چرا امروز و فردا می کنی؟

شنیدم سَجِيَّتُكُمُ الْكَرَم

شما رو رها کنم کجا برم؟

کربلا و مکه و بهشت من

یه گوشه از حرم امام رضاست

اگه نوکر حسین فاطمه ام

به خدا  از کرم امام رضاست

«قربون کبوترای حرمت

قربون این همه لطف و کرمت»

تو که آخر گره رو وا می کنی

پس چرا امروز و فردا می کنی؟

گوهرِ ولای تو به طینت من بود ای صَنمم

ذکر خوب نام تو ،عبادت من بود ای صَنمم

تو دلبر جانانه،  من عاشق و دیوانه

تو شمع ولا و من، بر گِرد تو پروانه

هر زمانه سیر و مست،  زِجرعۀ بادۀ نام توام

شاه عالمم که من غلامِ غلامِ غلامِ توام...

من مهر ولا دارم، گر بار خطا دارم

در روز قیامت هم ، شادم که رضا دارم

روشنیِ شمس و مَه، زِ آجرِ گنبد زرد رضاست

صحن با صفایِ او، مدینه و مکه و کربُبَلاست

بندۀ گدا کجا، که شامل لطفِ رضا بشود

عبدِ بی حیا کجا، که زائرِ کربُبَلا بشود

خجلت زده ام کردی ، از بس که کَرم کردی

از لطف گدایت را، راهیِ حرم کردی

ای که چون من هزارها داری

آسمانی پُر از دعا داری

دست هایم دخیلتان هستند

بس که دستِ گره گشا داری

از گدا هم کریم می سازی

بس که اعجازِ کیمیا داری

من هوای تو را به سر دارم

تو هوایِ دلِ مرا داری

هر چه بیمار هم بیاید باز

تو برایِ همه دوا داری

دل شکسته کسی به من میگفت:

خوش به حالت امام رضا داری

ما ندیدیم بام از این بهتر

هیچ جا احترام از این بهتر

آهویِ دامِ آهویت هستم

نیست صیاد و دام از این بهتر

از تهِ دل سلام همسایه

ای سلام اَلسلام از این بهتر

با جذامی، غلام، هم سفره

ما ندیدیم مرام از این بهتر

نوکر خانۀ تو باشم من

که نباشد مقام از این بهتر

اشک با من سرود غم با تو

نوحۀ گریه دار و دم با تو

گفتن شعر روضه ها با من

جلوه دادن به محتشم با تو

ناله از دل زدن بوَد با من

کربلا کردنِ دلم با تو

گذری کن شبی به روضۀ ما

چشم با این گدا، قدم با تو

دست با من، به سر زدن با من

زدن خیمه و علم با تو

روضه خواندن برای تو با من

گریه هایِ مُحرَمَم با تو

*می زنه قلبم

داره میاد دوباره باز بویِ محرم

امشی اومدم رزقِ محرممُ بگیرم از امام رضا ..*

روضه خواندی تو ای امام غریب

جدِّ ما تشنه بود یابنَ شَبیب

جدِّ ما را سوارها کشتند

بینِ گودال بارها کشتند

جدِّ ما یک نفر ولی او را

لشکری از هزارها کشتند

خواهرش را پس از بریدن سر

خندۀ نیزه دارها کشتند