آئین مستان

خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت

از دست ماه دست خودش را کشید و رفت

از خیمه ها کبوتر عاشق پرید ورفت

تا قتلگاه مثل غزالی دوید و رفت

دیدن یه آقازاده هی میخوره زمین، هی بلند میشه، آه، کجا میری عمه، وایسا لااقل یه زره تنت کنه عمه، داداش قاسمم زره اندازه اش نشد، من چرا زره بپوشم.

می رفت پا برهنه در آن عرصه ی جدال

می گفت عمه ،  جان عمو کن مرا حلال

شب پنجمی باید بهتر ناله بزنی، چرا میگم ناله بزنی، چون روضه ی عبدالله روضه ی گوداله

دارد به قتلگاه سرازیر می شود

یه بچه ی ده ساله چیکار میکنه اون وسط؟

مبهوت تیر و نیزه و شمشیر می شود

کم کم خمیده می شود پیر می شود

یک آن تعللی بکند دیر می شود

دید عمو افتاده بی رمقه، نانجیب یه ضربه تو سر حسین زد، کلاه خود افتاد، گردن حسین نمایان شد، سر اباعبدالله پیدا شد، بحربن کعب ملعون، اسمش رو بردم تو دلت لعنتش کنی، بحربن کعب، دید سر حسین، برهنه شد، شمشیرش رو بلند کرد، الان سر حسین رو جدا کنم، این بچه دید الان موقعشه، تا شمشیر بالا رفت، یه بچه ده ساله، مگر چقدر بازو داره؟دستش رو گرفت، جلوی شمشیر، وای، تادستش رو زدن، بازوش رو زدند، چی گفت:این بچه، وای من رو آتیش زده، تو رو نمی دونم، تا بازوش رو زدند، گفت:وای مادرم، مادرم، دو جور تفسیر میکنند، جفتش رو برات میگم، هر کدوم رو پسندیدی ناله بزن، بعضی ها میگن بچه، کودک، تو اوج سختی و صدمه، باید مادرش رو صدا بزنه، بچه همینطوره، از نظر روانی، وقتی حادثه ای براش پیش بیاد، مادرش رو صدا میزنه، اما من این رو قبول ندارم، من میگم این بچه ی امام حسنه، خون باباش تو رگاشه، آخه باباشم مادریه، باباشم تو کوچه ها دید یه مادری زمین خورد، آی امام حسنیا، از باباش یادگار داشت، افتاد تو بغل عمو،

دستش برید و گفت که ای وای مادرم

رنگش پرید و گفت که ای وای مادرم

آهی کشید و گفت که ای وای مادرم

در خون تپید و گفت که ای وای مادرم

کاشکی به همین جا تمومش میکردند، نمی خوام اسمش رو ببرم اما چه کنم، تا شب هفتم شاید زنده نباشم، بذار اسم این نامرد و ببرم، تا دیدن افتاده تو بغل حسین، داره جون میده، یه دفعه اومد نانجیب، دارم عین مقتل رو میخونم، فرماه حرملة بن کاهل، دیدن داره جون میده، نانجیب تیر سه شعبه زد، سر تو بغل حسین جدا شد، حسین...مدینه بگی ان شاءالله، ..حسین..من میگم وای از دل حسین، چی کشیدی حسین جان، دیدی بعضی وقتها، بچه رزمنده ها میدونن، خیلی ها تو بغلشون شهید شدن، خیلی ها تو بغل حسین شهید شدن، اما بعضی شهادت ها از ذهن آدم نمیره، این همه از جنگ میگذره، بعضی ها هنوز میگن اون صحنه از یادم نمیره، نمیدونم اون صحنه میره یا نه، تا افتاد سر تو بغل حسین، نمی دونم، یاد داداش حسنش افتاد، اما خیلی طول نکشید، بگم یا نه؟نانجیب ها میخواستن سینه ی حسین و خلوت کنند، کسی رو سینه ی حسین نباشه، سه مرتبه بگو یا حسین..