آئین مستان

چه شد آه دل از قافله جا ماند
از آن سیل خروشان
چه شد این قطرۀ دلتنگ جدا ماند
دلم تشنۀ یک جرعه از آن آب بقا ماند
چرا ماند کجا ماند
اسیرانه ز پرواز رها ماند
در این برزخ تردید چرا ماند
چه دلگیر شده لحظه به لحظه همۀ عمر برایم
چه شد سعیِ صفایم
چه شد هروله‌هایم
بلند است به فریاد صدایم
که مَنِ تشنۀ یک بوسه بر آن خاک
بر آن حسرت افلاک
بر آن تربتِ پاکِ حرم کرب‌وبلایم
یکی با جگر سوخته ز آتش هجران
به من گفت بیا سر بگذاریم به صحرا و بیابان
بگو راه کدام است
یکی با دل آشفته و با حسرت بسیار
به من گفت دلم تشنۀ دیدار
دلم تشنۀ دیدار امام است
یکی گفت بیا عاشق مهجور
از این فاصلۀ دور
فقط مرهم زخم دل مجروح
سلام است و سلام است
یکی گفت بیایید که موجیم
که آسودگی ما عدم ماست
که این حسرت جانکاه، که این غربت ناگاه
برای من و تو فیض مدام است
بیایید که این شور مضاعف
قعودی است که مابین قیام است
بیا همسفرِ عشق
بیا دل بسپاریم به جاده
بیا پای پیاده
اگر شعله آهِ دل سوزان خود افروخته باشیم
امید است که توفیق، رفیقِ دل ما باشد و
این مرتبه ما همسفر جابر دلسوخته باشیم
بیا زائر دلسوخته باشیم
بیا، عشق در این جاده چراغ است
چراغی که فروزندۀ شب‌های فراق است
بیا دل بسپاریم به این راه
به این سیر الی‌الله
که یک‌روز از این جاده به سرمنزل عشاق رسیدند
همان‌ها که دل از خویش بریدند
همان‌ها که به جز دوست ندیدند
همان‌ها که شنیدند در این راه
صدای دل خود را
بیا دل بسپاریم به این راه
به این زمزمه‌هایی که به ناگاه
به گوش دلمان می‌رسد از دور
بیا گوش کن این زمزمه را
زمزم جاری‌ست
پر از عطر بهاری‌ست
صدای سخن جابر انصاری اگر نیست
صدای سخن کیست
که در حال سلام است
به سالار شهیدان و به یاران شهیدش
ببین دشت، لبالب شده از عطر نویدش
شده زنده دل هر کس  گفت و شنیدش:
عطیه! عجب عطر نجیبی
عجب رایحۀ روح‌فرینی
عجب نفحۀ سیبی...
رسیدیم به سرمنزل عشاق
رسیدم به خاک حرم عشق
به آن قبلۀ آفاق
بیا دل بسپاریم به جاری فرات و
بشوییم دل از غربت راه و بشتابیم
به پابوسی خورشید نجات و
شفیع عرصات و قتیل العبرات و
بمیریم به پایش، بگردیم فدایش
که باشیم یکی از شُهدایش
که ما نیز در این مقتل عشاق
دگر هم‌قدم مسلم و جُونیم
دگر هم‌نفس حرّ و حبیبیم
که ما نیز شهید غم مولای غریبیم
به او همسفرش گفت:
اگر چه که پر از شوق و امیدیم
ولی دیر رسیدیم
در این معرکه تیغی نکشیدیم
در این واقعه داغی نچشیدیم
نه رزمی نه نبردی
نه بر چهره نشسته‌ست غبارِ غم و دردی
مگر می‌شود آخر
که ما همقدم این قافله باشیم
ولی جابر دلسوخته ناگاه
به او داد جوابی
که چنان تشنه‌لبی را برسانند
به سرچشمۀ آبی
به او گفت: شنیدم
که فرمود: حبیبم
رسول دوسرا حضرت خاتم
اگر از عمل خیر گروهی
دل تو هم شده مسرور
همان اَجر برای تو هم ای عاشق صادق
شده منظور
تو دلدادۀ هر قوم که باشی
شوی روز حساب از پی آن قافله محشور
تو هم همدم آن طایفه در روز جزایی
عجب حُسن ختامی، عجب لطف تمامی
عجب فیض مدامی، چه زیبا سخن و نیک کلامی
عجب فوز عظیمی! چه مولای کریمی!
بیا ای دل بی‌تاب، که از کعبۀ احباب
رسیده‌ست شمیمی
که از سوی جنان باز وزیده‌ست نسیمی
تو ای دل چه نشستی!
اگر چون صدف اشک شکستی
ولی لحظه‌ای از پا ننشستی
که گفته‌ست که از قافلۀ عشق جدایی
تو اینجایی و در شور و نوایی
تو از خاک جدایی، تو در عرش رهایی
کجایی مگر آخر تو کجایی
بیا چشم دلت را بگشا
خوب نظر کن؛ تو در کرب‌وبلایی
تو لبریز صفایی، تو همراه تمام شُهدایی
تو در حال طواف حرم خون خدایی
حسین ای جانم ..

دلمان به شوق پرچمت می آید
سرمان به شوق قدمت می آید

اربعین امسال چیه تکلیف من
بوی جدایی از حرمت می آید

دردمو دوا بده، قلب منو جلا بده
هرچی که دارم بگیر، درعوض کربلا بده

ای جونم کربلا، مِی خونه ام کربلا
قال الصادق میگه که، خونم کربلا

مجنونم کربلا سامونم کربلا
بگو شب جمعه مهمونم کربلا

توی روضه ات دنیا برا ما زیبا شد
پدرم حیدر شد مادرم زهرا شد

بهشتو من دیدم، تو نجف حیدر
خیلی دلم تنگه، نجفِ مولا شد

شور و شعفم بده، حیدر تو شرفم بده
جونمو بگیر ولی، اِیوُونِ نجفم بده

ای جانم یا علی، قرآنم یا علی
من گدای نجف سلطانم یا علی

هدفم یا علی، شرفم یا علی
خوار بیابانِ نجفم یا علی

مولانا یا علی ...
مولانا یا علی ...

امسالم که راه‌ ها باز شد
باز جا موندم

امسالم منو نخواستی 
تنها موندم

همین الان، همین لحظه
رفیقام کربلان

بگو آخه چیکار کردم 
جا نبود من بیام

بدا هم دل دارن وٰاللّه 
خوبا باید بیان

کاش لااْقل به گوش تو حرفامو
اشک برسونه

چند ساله حرم نرفتم
باشه اینم بمونه

نه کربلا، نه امام رضا  
خَسَرَ الدُّنیٰا خَسَرَ الدُّنیٰا

روزامو میشمارم یکی یکی بعد از این
تا روز اربعین

شبهامو میشمرم حال و روزمو ببین
تا شب اربعین

گریه زاری شب بیداری
وقتی دورم ازت چه نیازی به آرامش

این دلتنگی این بی تابی
یعنی میشه یه روز برسه به سرانجامش

دلم خوشه این اربعین که زائر شما باشم
دلم خوشه این اربعین تو راه کربلا باشم

یا رَفیقَ مَن لا رَفیقَ لَه
یا حسین یا حسین

یا اَنیس مَن لا اَنیس لَه
یا حسین یا حسین

توی خیالمم قدمامو میشمارم
تا برسم حرم

با کاروانِ تو همراهمو هم قدم
تا برسم حرم

راهم دوره آهم جوره 
نمیتونم از این همه خاطره برگردم

خیلی وقته خیلی وفته
خودمو تو شلوغی زائرا گم کردم

دلم خوشه که دستمو بگیری و بیام‌حرم
دلم خوش این اربعین به اذن تو بیام حرم

یا رَفیقَ مَن لا رَفیقَ لَه
یا حسین یا حسین

یا اَنیس مَن لا اَنیس لَه
یا حسین یا حسین
.

هر روزم شده حسرت، هر لحظه ام شده آه
آرومم با تو باشم، بی تو اما بی پناه

دیگه دلگیرم از این درد بی درمون دوری
دیگه خسته ام از این حسرت واسم سخته صبوری
آخه نوکر از اربابش جدا باشه چه جوری

چشم من به دستِ کرمته
قلبِ من که خونۀ غمته
 اون که آرزومه حرمته

یا حسین! حرم منو بطلب
یا حسین! حرم منو بطلب

دور از تو توی این شهر میگیره نفسم
باید از همه دل کند تا به رؤیام برسم

اگه بارون زده چشمام شده ابر بهاری
 تو حواست بهم هست و هنوز هوامو داری
نشده تا الان یک لحظه هم تنهام بذاری

تو زلالِ اشک مادرمی
تو دعای خیر پدرمی
عُمریه که سایه سرمی

یا حسین! حرم منو بطلب
یا حسین! حرم منو بطلب

گفتی: اربعین میام کرب و بلا 
اَلْوَعدِ وَفا، اَلْوَعدِ وَفا

گفتی: وعدمون حرم، پایین پا
اَلْوَعدِ وَفا، اَلْوَعدِ وَفا

همه رو دیدم
همه جا رفتم

نشد اون روز که
کربلا رفتم

حَرَمَ اللّه حَرَم
عرشِ مُعَلّی حَرَم

دلم آروم نشد
هیچ جایی اِلا حَرَم

ته دنیا حَرَم
جَنَتُ الاَعلی حَرَم

شبِ جمعه میاد
حضرت زهرا حَرَم

اُطْلُبْنا، اُطْلُبْنا 
کربلا کربلا

هوامو داره یَلِ اُمِّ بَنین
چی بهتر از این

علقمه دیدنی میشه اربعین
چی بهتر از این

سرو کار ما با اَباالفضلِ
ذکر طوفانی، یا اَباالفضلِ

دشمنش لال میشه وقتی میگه اُسْکُتوا
یه تنه با یه لشکر تا میشه روبرو

توی خیمه میگه: رقیه! جانم عمو!
پس چرا ساکتی؟ بلند اباالفضل بگو

یا اَباالفضل! یا اَباالفضل!...