آئین مستان

مرا از درد بی دردي رها کن / به درد خود دلم را مبتلا کن

چه قدر از کوي عشقت دور ماندم / مرا با خانه ي خود آشنا کن

اگر رد می شوي از کوچه ي دل / نگاهی بر گداي بینوا کن

براي تو اگر سودي ندارم / مرا نذر نگاه خود فدا کن

کنار سفره ي افطار یک شب / براي نوکر خود هم دعا کن

خودم را با گناهم حبس کردم / پر و بال مرا از بند وا کن

پس از آنکه گذشتی از خطایم / نصیبم یک سفر کرببلا کن

منبع: کتاب زمزمه ولایت

غفّاری و حکیمی و ربّی و داوری / فوق عروج وهم و فراتر ز باوری

از هر چه دیده‌اند و ندیدند خوب‌تر / وز هر چه گفته‌اند و نگفتند برتری

خالی ست از ثواب و پر است از خطا و جرم / پروندۀ سیاه مرا هر چه بنگری

من کمترم از این که بسوزانی‌ام به نار / تو برتری از این که به رویم بیاوری

خواهی ببخش و خواه بسوزان در آتشم / من عبد کوچکم تو خداوند اکبری

پرسی اگر تو کیستی و من که، گویمت: / من بندۀ فراری و تو بنده‌پروری

در پیش وسعت کرمت نیز کوچک است / حتی گر از گناه همه خلق بگذری

من داخل بهشت ولای علی شدم / باور نمی‌کنم که تو در دوزخم بری

ما را هماره بار معاصی به روی دوش / تو دم به دم حوائج ما را برآوری

من گناهکار و تو بخشنده و کریم / کز لطف خویش ناز گنهکار می‌خری

منبع:کتاب صیام تا قیام

شب شد و در محیط تاریکی با زبان دعا سخن گفتم

سر به زیر و شکسته و تنها پیش چشم خدا سخن گفتم

از خجالت دو گونه ام سرخ و اشک حسرت ز دیده می بارم

من همان بنده ي خودت هستم روسیاهم بدم خطا کارم

بس که اصرار بر گنه کردم عاقبت بی حیا شدم اي واي

خاك عالم سرم زبانم لال بنده ي بی خدا شدم اي واي

می کشم بار معصیت ها را روي دوشم به هر طرف هر جا

به خیالم که اهل پروازم لیک هر روز می زنم در جا

ولی امشب شنیده ام گفتی که به دنبال بنده می گردي

تا بديّ مرا بپوشانی، جامه ي پاك و تازه آوردي

جاي دوري نمی رود امشب با محبت بیا نگاهم کن

من که سر درگم و پریشانم تو کریمانه سر به راهم کن

تلخکامی روزگار مرا گاه گاهی عسل کنی خوب است

یا حبیبی میان خوف و رجا بنده ات را بغل کنی خوب است

نذر کردم شفا بگیرد دل به سوي خانه ي تو برگردم

به امیدي دل مریضم را سوي محراب کوفه آوردم

منبع:کتاب زمزمه ولایت

جمعه و روزه و افطار دلم می سوزد / آه از دوري دلدار دلم می سوزد

رمضان است و سر خوان خدا، یار کجاست؟ / آه از این درد دل آزار دلم می سوزد

**************************

کاش در این رمضان لایق دیدار شوم / سحري با نظر لطف تو بیدار شوم

کاش منت بگذاري به سرم مهدي جان / تا که همسفره ي تو لحظه ي افطار شوم

**************************

چه شود زهره ي جان روي تو دیدار کنم / مهدیا هستی خود بر تو گرفتار کنم

روزه ي هجر تو از پاي بینداخت مرا / کی شود با رطب وصل تو افطار کنم

**************************

باز دلم یاد شما می کند / یاد همان لطف و صفا می کند

این دل بی کینه همیشه تو را / بر سر سجاده دعا می کن