آئین مستان

دیگه نداره کوچه ها عطرِ پیمبر خدارو 
دیگه نمیشنوه کسی اون ربنای آشنارو

خونه ای که بازه، درش به مسجدِ پیمبر 
غرق اشک‌وآهه،ا ز ناله ی زهرا وحیدر

آه از اون لحظه که، اجل با سوز وناله در زد
آه از پیغمبر که وصیتو نگفت و پرزد
 عده ای نخواستن، حرفشو بدونن
بی خبر بمیرن، بی خبر بمونن

آه از این مصیبت ...

همین یه خط روضه و همین یه خط اوجِ غربت 
تن پیمبر رو زمین، یه عده در پی خلافت

انگار کم‌کم داره، میرسه روزای غم ‌و آه
روزای هیزم ‌و آتیش و ضربه های جانکاه

زهرا باید باشه، مواظبِ طفلِ تو راهش
این روزا که رفته، از این جهان تنها پناهش

غیر فاطمه نیست، یار برای حیدر
نیست کسی تو این شهر، آشنایِ حیدر

آه از این‌مصیبت ..

*یه بندم بریم ‌دَرِ خونه امام‌حسن...*

ای غریب زهرا ...

با بی کسی ها شد عجین، هم‌بودن و هم ‌رفتن تو
تیرا میان یکی یکی، برای تشیعِ تن تو

غربتت رو‌تنها، زِره زیر عبا میدونه
تنهایی تو‌خونه ات رو ‌فقط خدا میدونه

از کوچه‌های شهر، که میگذری آتیش میگیری
انگار که با مادر، داری باز از کوچه‌ها میری
 پیش چشمای تو، ‌مادری زمین خورد 
پیش چشمای تو، ‌چادری زمین‌خورد 
کوچه های این شهر چی  سَرِ تو ‌آورد
 سیدی حسن‌جان!
ای حسن، حسن‌جان...