آئین مستان

حسین حسین که میگم بویِ حرم میپیچه

خدا میدونه نوکر ، بدونِ ارباب هیچه

به کربلا و به شیش گوشه قسم

با تو به هرچی که میخام میرسم

تو زیاد مثل من داری ، ولی من مثلِ تو هرگز

میگیرم یاد تو فالُ ، تو جوابم میگه حافظ:

رندانِ تشنه لب را آبی نمی دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلفِ چون کمندت ای دل مپیچ کان جا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

حسین ... حسین ...

اجازه دادی حرفِ دلم صمیمی تر شه

رفاقتِ ما با هم بازم قدیمی تر شه

از پایِ سفرت میرم با دستِ پر

آغوشت رو باز کن واسم مثل حر

به فدای حسین ابن علی ابن ابی طالب

سر سجاده ام هرشب یاد یک بیتی از صائب:

چند روزی بود اگر مهر سلیمان ماتم

تا قیامت سجدگاهِ خلق مهر کربلاست

حسین ... حسین ...

برای من میدونی ، تو باهمه فرق داری

خدا وکیلی خیلی به گردنم حق داری

چه حس خوبی دارم به پرچمت

لحظه به لحظه بیشتر دوست دارمت

خیلی از شاعرا گفتن به هوایِ تو بیماریم

همه حرف دلم جمعِ تو همین شعر انسانی:

از عناوینِ جهان مرثیه خوان مارا بس

از دو بازار یکی باب دکان ما را بس

زخم ما را همه در گوشۀ شش گوشه بزن

که در این شور و نوا جامه دران ما را بس

ای قرار دل زینب ، دلمه بی قرارِ تو

میکنم عشق چقدر با این غزلِ سازگار تو:

در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری

عمر جاوید به شیرینی آن یك دم نیست

بگذار آدمیان طعنه زنندم گویند

هر که خود را سگ کوی تو نخواند آدم نیست

حسین ... حسین ...