آئین مستان

السلام علیکم یا اهل بیت نبوه

هزار شکر بنای شما به دعوت ماست

شب محرم تو لحظه‎ی قیامت ماست

 کسی که آمده روضه بهشت را دیده

هر آن کجا که عزای شماست جنت ماست

به جفت کردن هر کفش روضه می‎بالیم

که نوکری حسینیه‎ها ریاست ماست

لبی که اسم تو را برد اهل تقوا شد

دم حسین خودش باعث طهارت ماست

حساب گریه برای تو با خود زهراست

و فاطمه به قیامت پی شفاعت ماست

به خاطر تو همه محترم شدیم حسین

همین دو قطره‎ی اشکی که هست عزت ماست

 هزار شکر که سادات زینبی شده‎ایم

لباس مشکی ما مظهر سعادت ماست

روایت است که هر روضه شعبه‎ی حرم است

بهشت کرب‎وبلا پس میان هیئت ماست

همیشه ما شب هفتم ز گریه می‎ میریم

شب مصیبت اصغر شب شهادت ماست ...

یه وقت دید تو خیمه ها شلوغ شد دستور گریه ی آهسته داده بود حالا همه دارن داد میزننبرگرد زینب جان چرا گریه ی بلند می کنی،علتش چیست؟فرمود داداش این بچه خودشو از تو گهواره انداخته زمین ... از تشنگی داره بال بال میزنه ...

لالایی لای لای .... لالایی لای لای ....

علی لای لای ....

دم ظهرست زیر آفتابی

به فکر آبی و اما نیست آبی ...

چقدر از صبح لالایی خوانده ام من

دهانم زخم شد ، شاید بخوابی ...

برایت گریه تاثیری ندارد ....

علی ... مادر که تقصیری ندارد ...

ای .... به لرز افتاد جسم نیمه جانت

ترک افتاد بر جان لبانت

دعا کردم سرت آرام باشد

همیشه پیکرت آرام باشد

الهی تیرها دورت نگردن

الهی حنجرت آرام باشد

مبادا باد مویت را ببیند

نگاهی رنگ و رویت را ببیند

فقط دلواپس اینم عزیزم

کمانداری گلویت را نبیند

میان خیمه ماندم،گریه کردم

تو رفتی پای این غم گریه کردم

خودت که پیش بابایی ولی من

لباست را گرفتم گریه کردم .....

علی