آئین مستان

زهر آن چنان شرر زده بر جسم و جان من

کز تن ربوده یکسره تاب وتوان من

من در دیار غربت و دل خسته جان نزار

با من چه کرد همسر نامهربان من

من میهمان و داروى دردم دو جرعه آب

بر من نمى‏ دهد ز جفا میزبان من

در بسته است روى من و شادمان بود

یارب تو آگهى ز غم بیکران من

ام الفساد دختر مامون چها نکرد

از ره کینه با من و با خانمان من

یکدم صبا برو به جنان از وفا بگو

با مادرم حکایت درد نهان من

چون لاله داغدارم و افسرده همچو گل

بلبل نواى غم کشد ازگلستان من

زین داغ سینه سوز که دارم به دل ز غم

خشکیده از عطش همه کام و زبان من

مادر ز جور دشمن بد کیش خانگى

خون مى‏ رود ز چشم و دل دوستان من