آئین مستان

چاووش ماتمه اومده وقت عزا

دور هم جمع شدن باز هم گریه کنا

دستامون و گرفت زهرای مرضیه

از ما گریه کنا یعنی که راضیه

روضه ما رو شفا میده

گریه ما رو جلا میده

ماهِ محرم همه جا

بویِ کربُبَلا میده ..

آقام آقام حسین حسین ..

پرچم تو زدن آقاجان .. ولی غروب عاشورا یجور دیگه شد بر عکس شد ، چه غروبی درست کرد ..

نزدیک تری از رگِ گردن به گدایت

ماییم و طوافِ حرم کربُبَلایت

هر جایِ جهان می نگرم نام تو آنجاست

از هر نظر انگار شبیهی به خدایت

گشتیم تمامی جهان را و ندیدم

شیرین ترُ دلچسب تر از شورِ عزایت

در روز قیامت که جهان دور تو جمع است

بگذار که ما نیز بیوفتیم به پایت

ای آنکه جهان تکیه به دستانِ تو داد است

حالا چه شده تکیه زدی خود به عصایت

با خود و سپر رفت به میدان علی اکبر

از معرکه برگشت ولی بین عبایت

دیدن ملائک همگی گوشه ی گودال

آغوش گشوده ست خداوند برایت

بر نیزه شدی قاری قرآن چه شکوهی

ای آنکه دل از فاطمه میبرد صدایت

بریم در خونه مسلم ابن عقیل .. حسین جان :

هر بلایی سرم آمد به فدایِ سر تو

به فدای پر قنداقِ علی اصغر تو

حاضرم بر سر بازار به خیرات روم

ننشید پرِ خاکی به سر خواهر تو

بر سر من همه تفریح کنان سنگ زدنند

وای بر صورتِ چون برگ گل دختر تو

از همین جا همه تقسیم غنائم کردند

در کمین اند به تاراج برند لشگرِ تو

ترسم این است که گرفتار شوی در گودال

میشود با نوک نیزه زیر و رو پیکر تو

هر تکانی که سرت بر سر نیزه بخورد

باز تر می‌شود این پارگی حنجر تو