آئین مستان

دهم ماه رجب، عیدِ جواد، ابن رضاست 

عطر ریحانه ز ریحانه در امواج فضاست 

به رضا دسته گلی کرده خداوند عطا 

که گلستان وجود از نفسش روح فزاست 

این جواد است، جواد است، جواد است، جواد 

که همان بحر وسیع کرم و جود خداست 

خط و خالش همه آیات خداوند مجید 

طاق ابروش، همان قبله ی ارباب دعاست 

نه فقط نام محمد که ز سر تا قدمش 

خلق وخوی وشرف وقدر محمد پیداست 

روی نادیده به رویش همه لبخند زنید 

رونمایش گل لبخند عروس زهراست 

ذره‌ای بوده ز خورشید جمالش خورشید 

قطره‌ای خُرد ز دریای عطایش دریاست 

کرم از روز ازل سائل کوی کرمش 

جود تا شام ابد بر در این خانه گداست 

جان مرده شود از فیض نگاهش زنده 

خاک زوّار درش بر دل بیمار، شفاست 

آفتاب رخ او قلب رضا را آراست 

نام نیکوش محمد، لقب اوست جواد 

تقی متقی و روح بلند تقواست 

هشت دریای ولایت بود اینش گوهر 

گوهری که سه دُرّ درج شرف را دریاست 

همچو قرآن محمد به سردست علی است 

جان عالم به فدایش که شبیه باباست 

رخ رضا، حُسن رضا، خلق رضا، خوی رضا 

پای تا سر همه مرآت کمالات رضاست 

کاظمینش حرم امن الهی شب و روز 

حرمش کعبه ی دل، قبله ی ارباب دعاست 

وسعت ملک خدا دایره ی رحمت اوست 

همه جا ملک خدا، جایی اگر نیست کجاست؟ 

پور اکثم چو به پیش سخنش گشت ذلیل 

مرگ خود را ز خدا زاده ی هارون می‌خواست 

در پی مسئله‌ای داد هزاران پاسخ 

که علومش همه میراث رسول دو سراست 

طفل نه ساله به کل علما فائق شد 

این قبا جز به قد آل علی ناید راست 

وسعت هفت سپهر است به ظلِ علمش 

سایه ی او به سر مهر و مه و ارض و سماست 

داد یک دم خبر از سِرّ ضمیر مأمون 

شاهدم قصه آن ماهی و ابر است و هواست 

آنکه فرمود رضا من به فدایت گردم 

چه بگویم به ثنایش به خدا فوق ثناست 

قصه ی آمدن و رفتن او در عالم 

گر به تاریخ ببینید شبیه زهراست 

ای شما شیعه اثنی عشری فخر کنید 

همه گویید جواد ، ابن رضا رهبر ماست 

زان سبب در دو جهان اشرف مخلوقاتید 

که تولای علی مکتب و آیین شماست 

این ولایت که خدا کرده عطایت"میثم" 

گر به فردوس کنی روز جزا ناز رواست