آئین مستان

آمده ذی الحجه و افتاده ام یادِ منا
من شدم عمری اسیرِ خاطراتِ کربلا
در لَوایِ علم ، کارم روضه خوانی بوده است
چند سالم بوده که قدم کمانی بوده است
باقرم ، آنکس که پیرم کرده اند از کودکی
موقعِ دشنام سیرم کرده اند از کودکی ...
گرچه بر سجاده کارِ من دعا بوده فقط
منبرِ من روضه هایِ کربلا بوده فقط
قالَ باقر ، قالَ صادق میشود آخر ، حسین
نوحه ام حالا شده ، ای کشتۀ بی سر حسین
سوختم که پیکرم تشییع شد با یا حسین
چونکه در گودال رفته زیرِ دست و پا حسین
زهر ، کاری شد ولی با جانِ من کاری نداشت
کاشکی زنجیرها در حبس ، بیماری نداشت
دومین مردی که در زنجیر می آمد منم
هی زمین میخورد و گاهی دیر می آمد منم
زیرِ پایم آبله با خار میبینم هنوز
آنقدر شلاق خوردم تار میبینم هنوز ...
آه و زاری در بیابان داشتیم و خواب نه
سوختم وقتی که آتش بود اما آب نه
سوختم اما نه با این زهر ، بلکه در حرم
سوختم چون گفت عمه در حرم ، کو معجرم

حرز اسم زیبات ، همیشه همرامه

جونمو بدم پات ، آره از خدامه

خوب و دیدنیِ ، لحظۀ رسیدن

تو حرم تمومِ ، دنیا زیرِ پامه

زائرایِ محترمتُ عشقِ

مهربونیُ کرمتُ عشقِ

همه جاش بویِ مشهدُ میده

گوشه گوشۀ حرمتُ عشقِ

عالم میدونه  بابُ المرادی

اَنا البَخیلُ  اَنتَ الجوادی

آقای مظلوم ...

شعله های حالت میکشه زبونه

داری از غمایِ مادرت نشونه

غربتت عجیبِ ، مثلِ مجتبایی

هم غریبِ کوچه ، هم غریبِ خونه

لختۀ خون خشکیده رویِ لبات

حتی یکی نیست تا که بمیره برات

غریبی بالاتر از این نمیشه

همسرت مرگتُ بخواد از خدات

واست بمیرم  خیلی غریبی

مشغولِ ذکرِ  اَمَّن یُجیبی

آقای مظلوم ...

از زمونه آقا ، دیگه دل بریدی

یک نفس هم حتی دلخوشی ندیدی

چشم به راهِ بابا ، بودی و بمیرم

رویِ خاک حجره ، پاتو می کشیدی

داری کم کم میسوزی و آب میشی

گُل زهرایی داری گلاب میشی

دَم آخری روضه خون واسه

لب تشنۀ طفلِ رباب میشی

سخته به والله  بارون نباره

هیچ کس نباشه  تا آب بیاره

لای لای علی جان....

بیقرارم،تو دلم یه دنیا درد و ماتمِ
ناله دارم،هر چی از غمم بگم بازم کمِ
دل فکارم،جگرم میسوزه خیلی تشنمه
واویلا ... واویلا ...
بارون اشکایِ چشمام میچکه برویِ گونه ام
چی بگم از غصه هام که قتلگام شده تو خونم
دیگه طاقت ندارم دعام اینه بزنم زود
همه دردم اینه قاتلم شریک زندگیمه بود
واویلا ... وای وای وای واویلا
ای دل،ای دل،بخدا از همه دنیا سیر شدم من
ای دل،ای دل،تو حصار دردُ غم اسیر شدم
ای دل،ای دل،مثلِ مادر تو جونی پیر شدم من
واویلا ... واویلا ...
میدونم دردِ منو جدم امام حسن میدونه
اوج غربت اگه حتی غریب باشی تو خونه
دل خونم کی میرسه لحظۀ شیرینِ رهایی
پشت در به زیر لب همش میگم مادر کجایی
واویلا ... وای وای وای واویلا
تک و تنها هر نفس ذکرِ لبم خدا خداس
صحنِ چشمام خیسُ بارونیِ سوزِ روضه هاس
خودم اینجا ولی روحُ دلِ من تو کربلا س
واویلا ... واویلا ...
دستُ پا میزنم از عطش شکسته بال و بی حال
 پیش چشمِ فاطمه زنده میشه روضۀ گودال
زیر لب زمزمه ام شده حسین مادر نداره
همه خون گریه کنید جدِ غریبم سر نداره
واویلا ... وای وای وای واویلا

باز برایِ حسین بی قراریم ....
پاک میشه هر گناهی که داریم ....
بازم جاری شد دریایِ گریه
تویِ روضه ها مثلِ همیشه
بازم این اشکا میره کربلا
مرهم زخمِ اربابت میشه
اشکِ چشام رو خدا میخره
داغ دلا رو خدا میخره
حضرت زهرا فرمود به حسین
گریه کنا رو خدا میخره ....
صلَ الله علی الباکینَ عَلَی الْحُسَیْنِ ...
کاروانی پُر از نور تو راهِ
کاروان رو به روش قتلگاهِ
اینجا کربلاست داره میرسه
بویِ روضه بر مشامِ زینب ....
هر چی حسینی تویِ این صحراست
روضه س لباسِ احرام زینب ....
کعبه به سعی و صفا میرسه
اینجا حسین به خدا میرسه
اینجا با تیرِ سه شعبه ببین
شیرخواره هم به منا میرسه ...
صلَ الله علی الباکینَ عَلَی الْحُسَیْنِ ...
غم فراون تویِ قلبِ ارباب
قافله میرسه اما بی تاب
اونی که امروز دلشوره داره
برایِ اصغر خانم ربابه ....
با گریه زاری میگه به زینب
تویِ این صحرا قحطیِ آبِ ...
دل نگرونه برا روزی که
حرمله میرسه تو کربلا ...
دل نگرونه نیاد روزی که
شیرخواره هم بره رو نیزه ها ...

ماه قد رشیدم علی، علی

سوره ی امیدم علی، علی

علی آخرین رسول حرم

 اولینشهیدم علی

پیشم راه برو عزیزم، ای پیغمبر جوونم

باباتو بگیر تو آغوش، تاحسرت به دل نمونم

واااای

قرارِ لیلا علی، امیدِ بابا علی

برای اهل حرم، تویی مسیحا علی

داری می ری و بازم، دل بابا خون میشه

می ری و چشم همه، بچه ها گریون میشه

واااای

آروم و قرارم علی، علی

ماهِ در مدارم علی، علی

علی قوت دل مضطرم

 تیغ ذوالفقارم علی، علی

پهلوت، مثل مادرم شد، فرقت مثل مرتضی شد

افتادی تو از سر اسب، روز خیمه ها سیاه شد

واااای

افتاده از پا پاشو، هستی بابا پاشو

تو رو جونِ مادرم، حضرت زهرا پاشو

ببین چه دلگیر شدم، ببین زمین گیر شدم

پاشو بریم خیمه ها، من که دیگه پیر شدم

واااای

شهیدم کاکلش در خون غلطونه

شهیدم خفته بین خاک و خونه

دستام لرزونه چشمام گریونه

حالم رو فقط خدا میدونه

زخمات و قربون، چشمات و قربون

افتادی رو خاک ای قد و بالات و قربون

بمیرم غصه من رو سینش بود

بمیرم تا دم آخر تشنش بود

مُردم یا زنده ام با تو جون کندم

زخمات و با بوسه هام میبیندم

حالا که رفتی کارم تمومه

مردن دیگه بعد از تو بابا آرزومه

شهیدم کاکلش در خون غلطونه

شهیدم خفته بین خاک و خونه

زخمات و قربون، چشمات و قربون

افتادی رو خاک ای قد و بالات و قربون

بمیرم من لب زخماش وا مونده

توی میدون کلاخودش جا مونده

ای وای بد حالم از درد می نالم

عمه خودش اومده دنبالم

زینب دعا کن طاقت بیاره

تا خیمه ها با این گلوی پاره پاره

شهیدم کاکلش در خون غلطونه

شهیدم خفته بین خاک و خونه

زخمات و قربون، چشمات و قربون

افتادی رو خاک ای قد و بالات و قربون

عزیزم آخرش مثل مادر شد

قد و بالاش جلو چشمام پرپر شد

اشکام جاری شد کارم زاری شد

زخمی که به من زدن کاری شد

آخر تو رو از بابا گرفتن

پاشو ببین داره به من میخنده دشمن

شهیدم کاکلش در خون غلطونه

شهیدم خفته بین خاک و خونه

زخمات و قربون، چشمات و قربون

افتادی رو خاک ای قد و بالات و قربون

ز جلو نظر سوی قتلگه

 ز قفا نظر سوی خیمگه

که نموده شه به قدش نگه

به چه حسرتی و چه حالتی