آئین مستان

دوباره، دلم راهی اربعینِ مولاست

پیاده، در این جاده قدم‌زدن چه‌زیباست

دراین‌دل، دوباره غوغاست

به یاد کودکانی که گذشتند از این بیابان

روم افتان و خیزان، تشنه‌لب، روی‌وموپریشان

به یاد خاطراتِ همه شهیدان

من در هر، دو دنیا، می‌مانم، با مولا

((حسین ثارالله، حسین ثارالله

حسین ثارالله حسین))

و یک‌روز، سواری از همین جاده می‌آید

می‌آید، که روزنی به آسمان گشاید

بدانید، که او می‌آید

بگیرد انتقامِ غنچه‌های به خون تپیده

ز دستی که گلوی کودک شش ماهه بریده

دراین شب عاقبت می‌دمد سپیده

دارم با تو عهدی، لبیک یا مهدی

((اباصالح یا اباصالح یا اباصالح مولا))

لعَمريْ، و يومُ الأربعينِ كيفَ يُوصَف؟!

به جانم سوگند، روز اربعین را چگونه می‌توان وصف کرد؟

لعَمريْ، وهذا العَالَمُ للسبطِ يَزحفْ

چطور می‌شود جهانی را وصف کرد که به سمت حسین در حرکت است؟

«فَسيروا في الأرضِ» للطَّفْ

«در زمین سیر کنید» به سمت کربلا

ترونَ مَحْشَرَ العِشقِ الحُسينيِّ المُطهَّرْ

آیا این محشر عشق پاک حسینی را می‌بینید؟

ترونَ كيفَ يبكيْ العاشقونَ اِبنَ حيدرْ؟!

آیا می‌بینید که چطور عاشقان بر فرزند حیدر می‌گریند؟

ترونَ السبطَ مُلقىً و الشِّمْرَ يَنْحَرْ

آیا حسین افتاده بر زمین را می‌بینید درحالی که شمر سر از بدنش جدا می‌کند؟

خطُّ اللهِ الأحمرْ، حسينٌ مُعَفَّرْ

خط قرمز خداوند، حسین خاک آلود

 ((حسين واويلاه، حسين واويلاه

حسين واويلاه، حسين))