آئین مستان

ای ماه جوونم ، ای تاب و توونم

داری میری میدون پریشونم

بارونی شده باز ابر آسمونم

داری میری میدون پریشونم

توی قلبم شده محشر ، داری میری شدم مضطر

میترسم ای جوون من تو هم بابا بشی پرپر

میخونم با چشای تر ، بیا و این دم آخر

یه ذره راه برو پیش چشای من علی اکبر

الهی من به قربون قد و بالات علی جونم

تو داری میری و پشت سرت هِی نوحه میخونم

امون ای دل ، امون ای دل ، امون ای دل ...

بی تو حال و روزم یعنی غصه خوردن

میدیدم سر تو چی آوردن

هر قطعه زِ جسمت رو با نیزه بردن

میدیدم سر تو چی آوردن

میدیدم که تک و تنها ، میون اون همه اعدا

به جسمت تیر زدن اِنقدر که افتادی تو هم از پا

میدیدم با دل مضطر ، با اون حالت علی اکبر

زِ روی مرکب افتادی میون اون همه لشکر

با تیر و نیزه افتادن به جون تو گل بابا

آخه هر تیکت افتاده یه گوشه بین این صحرا

امون ای دل ، امون ای دل ، امون ای دل ...

قلبم غرق خونه ، حالم زار و مضطر

خم کردی قدم رو علی اکبر

وای از دست دشمن ، وای از تیر و خنجر

خم کردی قدم رو علی اکبر

چه آشوب و چه غوغایی ، هم اینجایی هم اونجایی

تنت پاشیده از هم من بمیرم اِرباً اِربایی

نمونده واسه من پایی ، نمیتونم که تنهایی

آخه از رو عبا داری زمین میریزی بابایی

جوانان بنی هاشم بیایید از حرم بیرون

قدم خم شد از این داغ و جوونم رفت شدم دلخون

الهی من به قربون قد و بالات علی جونم

تو داری میری و پشت سرت هِی نوحه میخونم

امون ای دل ، امون ای دل ، امون ای دل ...